zaterdag 15 juni 2013

Angst

Dat de angst zo diepgeworteld zit, kwam als een verrassing. Ik wist dat ik hier met een zekere mate van angst in mijn broekzak leef. Altijd op je hoede, maar binnen je beperkte routine toch vrij gaand en staand. Maar dat die zekere mate van angst ineens overweldigend groot bleek, vond ik bijna verbijsterend.

Zoon had een nieuw vriendje gevonden. Een vriendje van zijn eigen leeftijd met wie hij het goed kan vinden en met wie hij in vloeiend engels communiceert. Ze hadden een hele middag onder toeziend oog van ons moeders gespeeld, toen zoon werd uitgenodigd om de volgende dag mee te gaan naar het park. Zoon. Alleen. Zonder zijn zusje, moeder of vader. De allereerste keer. Het nieuwe vriendje zit op dezelfde school als onze dochter, zijn moeder is bevriend met mijn goede vriendin M., en ik had er geen bezwaar tegen. Zoon zelf moest het even op zich in laten werken, maar uiteindelijk ging hij akkoord. Zoon ging op stap met zijn nieuwe vriendje en diens ouders en zusje. 

Toen hij werd opgehaald, spraken we af dat hij om 6 uur weer thuis zou zijn. Om 6 uur begint het donker te worden, is de dag ten einde, ben je maar beter niet meer op straat en is het bovendien tijd voor de kinders om te eten, te douchen, en te slapen. Maar om 6 uur was zoon niet thuis. Om kwart over 6 ook niet. Om half 7 nog steeds niet. En toen kwam de angst. Als een donderslag sloeg de angst in en nam mijn wezen over. Ik was nog in staat om rationeel na te denken, maar die rationele gedachten werden direct verpulverd door de bulldozer genaamd angst. Vermalen, vermorzeld. Ik dacht rationeel na, kon alles verklaren, maar al het redelijke en waarschijnlijke werd vermalen en vermorzeld en ik stond te trillen. Van angst.

De vader van het nieuwe vriendje is “deputy ambassador” van een rijk Arabisch land. Doordat in voorgaande jaren medewerkers van die ambassade zijn ontvoerd, heeft de familie chauffeur en bodyguard. Mijn zoon was dus “beschermd” op pad. Dat de telefoon van moeder om half 7 uitstond, was frustrerend maar ook verklaarbaar. Ik wist immers dat zij om kwart over 6 moet bidden, en dan ongetwijfeld haar telefoon uitzet. Dat ze de telefoon dan niet direct weer aanzet, is ook goed voorstelbaar. En ik kan dan wel gedacht hebben dat we afspraken dat hij om 6 uur weer thuis zou zijn, wellicht had vriendje`s moeder dat niet zo strikt begrepen. Wellicht stonden ze in de file. En wat is bovendien nou een half uurtje, niks. Ik dacht rationeel na, kon alles verklaren, maar al het redelijke en waarschijnlijke werd vermalen en vermorzeld en ik stond te trillen. Van angst. Kwart voor 7 was het inmiddels en ik kon alleen maar denken aan ontvoeringen en auto-ongelukken. Aan mijn zoon, die ik had overgeleverd aan ontvoeringen en auto-ongelukken. 

Om 10 voor 7 belde vriendje`s moeder mij op. Ze hadden het zo naar hun zin, of zoon nog mee mocht gaan eten. Hij zou over een uurtje worden thuisgebracht. Luchtig ging ik akkoord. Ik hing op en de tranen stroomden over mijn wangen. Verbijsterend, hoe overweldigend groot de angst bleek te zijn. Ik was alleen, man was op reis en ver weg, en zonder kalmerende factor had mijn angst vrij spel. Als een opgefokte kip zonder kop maakte ik mezelf gek met onlogische en onwaarschijnlijke gedachten. De angst was uit mijn broekzak gekropen en had zich op slinkse wijze om mijn nek gedraaid, steeds vaster en vaster. Mijn rationele ik rukte aan de angst, probeerde zijn greep te verzwakken, maar zijn kracht overweldigde me en ik verloor de slag. Confronterend.

Even voor 8 uur was zoon weer thuis. Hij ging zitten op de bank, viel opzij en sliep. Met een gelukzalige glimlach op zijn lippen.
Juni 2013

8 opmerkingen:

  1. Is het ons moederhart of de tijd waarin we via de media onheilspellende berichten krijgen, maar ik heb het ook dat angst het soms overneemt en we wonen op het eerste zicht in een veilig landje. Nu ja het Dutroux tijdperk heeft zijn wonden nagelaten, en het bloedbad dat Kim de Gelder aanrichtte gebeurde gewoon naast de deur. Mijn kinderen vergeten ook nog eens vaak hun gsm en als je het leuk hebt denk je toch niet aan die aan een ongeruste mama. Mijn angst doet me boos worden, iets wat ik niet vaak ben, wel zonde als ze zo blij thuis komen en ik dan even boos ben, gelukkig neemt de blijheid van hun te zien en hun geluk het snel weer over.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Amai seg,ik zat je verhaal vol spanning te lezen.Ik kan me je reactie perfect voorstellen.Ik denk dat het hier niet anders zou zijn.Maar gelukkig was hij thuis voor middernacht ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mijn harte klopte al mee met het jouwe, en dan kan ik me waarschijnlijk nog maar half voorstellen wat jij moet gevoeld hebben. En dan nog alleen te zijn met je angst, vreselijk. En zoals je schrijft, confronterend...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Helaba! Ik ontving een "Liebster Blog Award" en ik wil 'm graag doorgeven aan jou omdat ik hier graag kom mee lezen en telkens opnieuw geraakt ben door je verhalen. Als je graag wat meer over jezelf wil delen, dan vind je hier wat te doen (http://khadetjes.blogspot.be/2013/06/ojee-nen-award.html)

      Verwijderen
  4. Oh neen, moet verschikkelijk geweest zijn ... zo overmand worden door die angst. Wetende hoe ongerust wij soms al niet zijn als onze kinderen hier even te laat thuis komen, en gezien de beschreven omstandigheden bij jullie ... Gelukkig kwam alles goed !

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik me de angst goed indenken. Enne, wat kan jij schrijven zeg!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat heb je dat mooi verwoord ... maar een hele afschuwelijke ervaring ... vooral gezien de omstandigheden waar jullie wonen. Die zucht van opluchting zal hééél diep geweest zijn!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik snap je angst helemaal.
    Gelukkig liep dit goed af.

    BeantwoordenVerwijderen