zaterdag 27 april 2013

Kop of munt

Elk jaar in januari gaan we er even voor zitten. Wat doen we? Blijf jij werken, of ga ik werken? De belangrijkste punten passeren de revue. Ben jij nog tevreden met je werk? Ben ik nog tevreden thuis? Zijn de kinderen hier tevreden? Als ik nog een jaar thuisblijf, verlies ik mijn pensioensrechten. Als jij nu stopt met werken, kan je promotie wel vergeten en wordt het erg lastig om straks weer een post te vinden. Ik heb een contract voor onbepaalde tijd, jij voor bepaalde tijd. Hoe zwaar telt werkzekerheid in deze tijden van crisis? Ik heb meer dan vijftien jaar relevante werkervaring op mijn CV staan, jij een stuk minder en hebt werkervaring dus meer nodig nu. De voors en tegens, de zakelijke overwegingen, de emotionele bespiegelingen. Naarmate de tijd verstrijkt, wordt de beslissing moeilijker. Afgelopen januari beslisten we samen dat ik nog een jaar speciaal verlof zou vragen. Dat heb ik inmiddels gekregen. Ik blijf nog even thuis.

Man en ik leerden elkaar kennen toen we allebei al voor onze huidige werkgever werkten. Het voordeel is dat we het weten. We weten hoe het er hier aan toe gaat. Geen werkdagen van 9 tot 5, veel reizen, onverwachte urgente situaties. Als vrijgezel genoot ik ervan. Alles draaide om het werk, fantastisch werk. Maar met een gezin is het niet altijd makkelijk. Met de beste wil van de wereld is het nog onmogelijk om prioriteit te geven aan je gezinsleven. Toen ik na de geboorte van zoon weer aan de slag ging, begon mijn dagelijkse strijd om thuis te zijn voor hij naar bed ging. Een strijd die gedoemd was te mislukken. Het ontnam me een groot deel werkplezier en regelmatig verzuchte ik in tranen dat het dit niet waard was. Man heeft hier in V. te kampen met de vele reizen die hij moet maken. En met alles wat hij daardoor mist. Verjaardagen van vrouw en kinderen, schoolvoorstellingen, oudergesprekken, eerste-hulp bezoekjes. We weten het, en de verwijten zijn schaars. Dat is het voordeel. Het nadeel is dat het altijd de één of de ander is. We werken niet alleen voor dezelfde humanitaire organisatie, we hebben bovendien hetzelfde profiel en doorgaans is er op elk kantoor maar plek voor één.

De afgelopen twee dagen waren er twee "human resources"-dames van het hoofdkantoor op missie in V. Gistermiddag hadden we een overleg, man en ik met de twee dames. We bespraken onze situatie en de mogelijkheden om allebei binnen de organisatie te blijven werken. Het was een uitermate deprimerend gesprek. Het mooi klinkende beleid ten aanzien van "spouse employment": wordt niet toegepast. "Secondment options": een mogelijkheid als je het helemaal zelf kan regelen. Wordt er bij de plaatsing van werknemers op posten rekening gehouden met "staffmember-couples": nee. Eén van de twee dames was erg met ons begaan. Zij en haar man werkten ook allebei voor de organisatie. Gedurende tien jaar leefden ze gescheiden. Ze kregen twee kinderen. Hij koos ervoor om zijn kinderen alleen in vakanties te zien. Zij koos ervoor om haar kinderen deels door haar moeder te laten grootbrengen. Zo werkten ze en reisden ze. Totdat hun dochter haar vader smeekte om haar een keer naar school te brengen omdat niemand geloofde dat ze wel degelijk een vader had. Hij nam ontslag. Terugkijkend constateerden ze dat ze hun eigen kinderen niet hebben zien opgroeien. "Jullie willen niet gescheiden leven? Dan zal één van jullie uiteindelijk ontslag moeten nemen."

Vanochtend trof man de dames wederom op zijn kantoor. Enthousiast zeiden ze dat er een post vrij is in Washington. "Dat zou ideaal zijn voor je vrouw!" Ondanks hun eigen ervaringen, of wellicht dankzij hun eigen ervaringen, wordt een post op hetzelfde continent reeds gezien als een luxe, 8 uur vliegen is bijkomstigheid. We stonden er even bij stil. Stel. Ik solliciteer. Stel. Ik krijg de post. Washington is vast veiliger dan onze huidige woonplaats dus ik neem de kinderen mee. Stel. Ik kom terecht in Washington met mijn twee kleine kinderen. Ik werk van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat en ben regelmatig op reis. Hun moeder zullen de kinderen niet veel zien. Hun vader nog minder. Willen we dat? Nee, dat willen we niet. Exit Washington.

Er komt straks weer een januari. En dan zullen we er weer even voor gaan zitten en de belangrijkste punten de revue laten passeren. Blijf jij werken of ga ik werken? De voors en tegens, de zakelijke overwegingen, de emotionele bespiegelingen.

Uiteindelijk, in de nabije toekomst, zal één van ons ontslag nemen. Wat zal ik kiezen, kop of munt?
April 2013


3 opmerkingen:

  1. Ik heb alvast heel wat respect voor jullie! Los van heel dit werkverhaal mag je ook niet vergeten dat het zich afspeelt in een heel ander land, wat zeg ik...continent. wij zijn 10 jaar geleden ook verhuist en onze kindjes werden hier geboren. Als zelfstandige zonder grootouders moeten we vaak beroep doen op spaanse famillies uit het dorp die de kinderen van school halen en thuis brengen. Gelukkig kunnen we dat! Er zijn weken dat we onze kindjes amper zien en dan denk ik ook vaak: " als ik hier later maar geen spijt van krijg". Ik wil mijn kinderen graag een thuis geven met voldoende nestwarmte en daar hebben ze houvast voor nodig. Misschien ben jij voor hen dan die houvast? Als jullie het financieel kunnen redden is het de moeite waard te overwegen om thuis te blijven. (Denk ik)....succes!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik denk dat er wel meer ouders zijn die voor jullie keuze zouden gaan ...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Eender welke keuze jullie maken, er is geen ideale... maar dat de verwijten héél schaars zijn en alles bespreekbaar is, is het voornaamste. En volgens mij huist er daar heel veel echte liefde bij jullie :-) Chapeau hoe jullie het aanpakken!

    BeantwoordenVerwijderen