Vorige week hielp ik de moeder van een klasgenootje van zoon bij het maken van een uilenmasker voor het schooltheaterstuk. Als dank bracht ze een kilo suiker en een kilo meel mee. Ze was me echt heel dankbaar en ik was echt dolblij met haar geschenk. Want meel en suiker liggen al maandenlang niet meer in de schappen. Wekenlang was er onlangs geen kip meer te krijgen, en sinds vorige maand is er nergens meer boter te koop. Geen boter, geen margarine en vrijwel geen olie. Toiletpapier is wederom een schaars product. Steeds meer medicijnen zijn steeds moeilijker te krijgen.
In V. wordt verbazingwekkend weinig geproduceerd. Het merendeel van de produkten wordt geïmporteerd. Met een steeds zwakker wordende nationale munt en een steeds toenemende onrust en onvrede als gevolg van onder meer een al maandenlange afwezige president, over wiens gezondheidstoestand maar mondjesmaat informatie wordt gegeven die bovendien door lang niet iedereen wordt geloofd, staakt de import en raken de schappen leeg. Heel soms duikt er ergens in een buurtsupermarktje een aantal zakken suiker op. Via sociale media wordt dat nieuws vervolgens razendsnel verspreid en rijen hoopvolle kopers overspoelen de winkel. Wij vonden een paar weken geleden 2 kilo meel op de markt, na een tip dat een bepaalde koopman een paar zakken achter de toonbank had staan en die voor woekerprijzen verkocht. We hoefden nog net geen wachtwoord te fluisteren. Onlangs kwam mij de theorie ter ore dat op dit moment in feite land C. hier de touwtjes in handen heeft. En dat we dus daarom met z´n allen zoveel mogelijk toiletpapier, tandpasta en shampoo moeten inslaan want je weet maar nooit wanneer hier de situatie zal verworden zoals op C.
We houden zoals altijd het hoofd koel. Hebben een bescheiden voorraad van essentiële produkten. Maar het wordt steeds moeilijker om de verantwoording te dragen voor de dagelijkse warme maaltijd. Je weet nooit wat er wanneer in de supermarkt te krijgen is. Het aantal produkten slinkt en varieert bovendien hevig. En dat is een nachtmerrie voor mensen zoals ik die geen kookwonder zijn. Voorheen zette ik mij in het weekend aan de keukentafel met een aantal kookboeken en –tijdschriften en werkte op basis daarvan een weekmenu uit. Een aantal mij reeds vertrouwde recepten en een aantal nieuwe recepten. De boodschappenlijst werd opgesteld en zodoende lukte het mij (bijna) elke avond een acceptabele maaltijd op tafel te zetten.
Tegenwoordig is dit echter onmogelijk. Doordat de bank mij geen bankpas wil geven (ik heb hier immers geen eigen inkomen), ik met een grote hoeveelheid cash niet over straat kan en je voor het betalen met pin altijd je legitimatiebewijs moet overleggen, kan ik zelf de weekboodschappen niet doen. De naam op de bankpas van man komt niet overeen met de naam op mijn identiteitsbewijs en dus laat men mij nergens betalen, op een paar buurtwinkeltjes na waar ze me inmiddels kennen. Man doet dus de boodschappen. En komt thuis met datgene wat in de schappen lag. Schafte de pot volgens het weekmenu op maandag rijst met een saus van kip, courgette, taugé, kokosmelk en kerrie, dan stond ik mij dus op maandagmiddag met een pak rijst en een bakje taugé in mijn handen verbijsterd af te vragen hoe ik hier in hemelsnaam een maaltijd van kon maken.
Ik ben geen creatieve kok. Ik kan doen wat een recept mij opdraagt en als ik een recept maar vaak genoeg maak dan weet ik het op een gegeven moment uit mijn hoofd, maar eigen inbreng pakt over het algemeen niet goed uit. Rijst met taugé blijft bij mij rijst met taugé. Het weekmenu is niet meer. Man koopt wat er is, geeft mij een paar ideeën wat ik er mee zou kunnen maken (hij is wel een creatieve kok maar heeft zoveel werk dat ik het koken niet op hem kan afschuiven), en ik probeer. De scheve gezichten van de kinderen en het net iets te overdreven enthousiasme van man spreken voor zich. Steeds vaker schotel ik de familie een gebakken ei met tomatensalade voor. Of pasta met rode saus, gepureerd, zodat ze niet zien wat er in zit en met een flinke berg kaas erop, zodat ze het ook niet proeven.
Het is tijd voor actie. Het is tijd voor een cursus creatief koken. Een gat in de huidige markt. Toch jammer dat ik het zelf niet kan opvullen. Het zou een interessante nieuwe richting aan mijn mensenrechten-carrière hebben kunnen geven. Het recht op een adequate levensstandaard, inclusief voedsel, is tenslotte één van de rechten van de mens zoals opgenomen in de Universele verklaring van de rechten van de mens. “Mensenrechten-juriste organiseert cursus creatief koken: Koken met wat de schappen schaffen.” Ik zie het logo al bijna voor me.
Maart 2013
In V. wordt verbazingwekkend weinig geproduceerd. Het merendeel van de produkten wordt geïmporteerd. Met een steeds zwakker wordende nationale munt en een steeds toenemende onrust en onvrede als gevolg van onder meer een al maandenlange afwezige president, over wiens gezondheidstoestand maar mondjesmaat informatie wordt gegeven die bovendien door lang niet iedereen wordt geloofd, staakt de import en raken de schappen leeg. Heel soms duikt er ergens in een buurtsupermarktje een aantal zakken suiker op. Via sociale media wordt dat nieuws vervolgens razendsnel verspreid en rijen hoopvolle kopers overspoelen de winkel. Wij vonden een paar weken geleden 2 kilo meel op de markt, na een tip dat een bepaalde koopman een paar zakken achter de toonbank had staan en die voor woekerprijzen verkocht. We hoefden nog net geen wachtwoord te fluisteren. Onlangs kwam mij de theorie ter ore dat op dit moment in feite land C. hier de touwtjes in handen heeft. En dat we dus daarom met z´n allen zoveel mogelijk toiletpapier, tandpasta en shampoo moeten inslaan want je weet maar nooit wanneer hier de situatie zal verworden zoals op C.
We houden zoals altijd het hoofd koel. Hebben een bescheiden voorraad van essentiële produkten. Maar het wordt steeds moeilijker om de verantwoording te dragen voor de dagelijkse warme maaltijd. Je weet nooit wat er wanneer in de supermarkt te krijgen is. Het aantal produkten slinkt en varieert bovendien hevig. En dat is een nachtmerrie voor mensen zoals ik die geen kookwonder zijn. Voorheen zette ik mij in het weekend aan de keukentafel met een aantal kookboeken en –tijdschriften en werkte op basis daarvan een weekmenu uit. Een aantal mij reeds vertrouwde recepten en een aantal nieuwe recepten. De boodschappenlijst werd opgesteld en zodoende lukte het mij (bijna) elke avond een acceptabele maaltijd op tafel te zetten.
Tegenwoordig is dit echter onmogelijk. Doordat de bank mij geen bankpas wil geven (ik heb hier immers geen eigen inkomen), ik met een grote hoeveelheid cash niet over straat kan en je voor het betalen met pin altijd je legitimatiebewijs moet overleggen, kan ik zelf de weekboodschappen niet doen. De naam op de bankpas van man komt niet overeen met de naam op mijn identiteitsbewijs en dus laat men mij nergens betalen, op een paar buurtwinkeltjes na waar ze me inmiddels kennen. Man doet dus de boodschappen. En komt thuis met datgene wat in de schappen lag. Schafte de pot volgens het weekmenu op maandag rijst met een saus van kip, courgette, taugé, kokosmelk en kerrie, dan stond ik mij dus op maandagmiddag met een pak rijst en een bakje taugé in mijn handen verbijsterd af te vragen hoe ik hier in hemelsnaam een maaltijd van kon maken.
Ik ben geen creatieve kok. Ik kan doen wat een recept mij opdraagt en als ik een recept maar vaak genoeg maak dan weet ik het op een gegeven moment uit mijn hoofd, maar eigen inbreng pakt over het algemeen niet goed uit. Rijst met taugé blijft bij mij rijst met taugé. Het weekmenu is niet meer. Man koopt wat er is, geeft mij een paar ideeën wat ik er mee zou kunnen maken (hij is wel een creatieve kok maar heeft zoveel werk dat ik het koken niet op hem kan afschuiven), en ik probeer. De scheve gezichten van de kinderen en het net iets te overdreven enthousiasme van man spreken voor zich. Steeds vaker schotel ik de familie een gebakken ei met tomatensalade voor. Of pasta met rode saus, gepureerd, zodat ze niet zien wat er in zit en met een flinke berg kaas erop, zodat ze het ook niet proeven.
Het is tijd voor actie. Het is tijd voor een cursus creatief koken. Een gat in de huidige markt. Toch jammer dat ik het zelf niet kan opvullen. Het zou een interessante nieuwe richting aan mijn mensenrechten-carrière hebben kunnen geven. Het recht op een adequate levensstandaard, inclusief voedsel, is tenslotte één van de rechten van de mens zoals opgenomen in de Universele verklaring van de rechten van de mens. “Mensenrechten-juriste organiseert cursus creatief koken: Koken met wat de schappen schaffen.” Ik zie het logo al bijna voor me.
Maart 2013
Dat kunnen wij ons met een overaanbod in de schappen toch niet voorstellen. Ik zou het ook moeilijk vinden, temeer omdat ik nu gewoon zelf bepaal en dat dat dan niet kan, want de schappen bepalen. Waar zeuren wij soms over.
BeantwoordenVerwijderenIk kom graag bij je lezen, omdat je het allemaal zo goed en duidelijk weergeeft, omdat we even mogen proeven van een andere cultuur en wereld en je onze ogen opent.