De scheiding

Met z`n vieren kwamen we aan op school. Zoon en ik, zoon`s hartsvriendinnetje en haar vader. Zoon en zijn hartsvriendinnetje zijn dik bevriend sinds het moment dat ze elkaar ruim 2 jaar geleden leerden kennen. Haar moeder is collega van zijn vader. Het is een ontroerend stel om te zien. Ze kunnen ontzettend ruzie maken en houden vreselijk veel van elkaar. De afgelopen 2 jaar zaten ze bij elkaar in de klas en hoewel ze nieuwe vriendjes en vriendinnetjes kregen, bleven ze onafscheidelijk.

 

De gang was zoals te verwachten was op deze eerste schooldag na de vakantie een chaos van kinderen, ouders en leraren. Samen liepen de kinderen voor ons uit de zaal in waar de kleintjes geacht werden te verzamelen. Opgewonden, fier en vol goede zin keken ze rond op zoek naar hun vriendjes en hun nieuwe juf. Ook de zaal was een chaos van kinderen, ouders en leerkrachten en ze pakten elkaars handje stevig vast. Af en toe keken ze om om te zien of we er nog waren. Een hen onbekende meneer vroeg vriendelijk naar welke klas ze dit jaar zouden gaan, maar nog voor ze konden antwoorden werd hij aangesproken door een ouder. Ze schuifelden nog iets dichter naar elkaar toe. Hun schoudertjes drukten tegen elkaar aan en hun knokkeltjes zagen wit.

 

Een juf kwam aangelopen. Nadat ze hun namen had gevraagd, zei ze dat zoon bij haar in de klas zou komen, en vriendinnetje bij de andere juf. Onze zoon bleef stokstijf staan. Hij noch wij wisten dat de 2 klassen heringedeeld zouden worden tot 2 klassen van nieuwe samenstelling. De mogelijkheid om onze zoon er op voor te bereiden dat hij dit jaar wellicht niet meer bij zijn hartsvriendinnetje in de klas zou zitten, was ons onthouden. Zoon zocht mij met zijn blik terwijl de opgewonden blijheid verstarde op zijn gezichtje. Zijn ogen vulden zich met radeloosheid. Ik zag hoe de paniek vanuit zijn voeten opborrelde. Bij zijn buik aanbeland, kwamen de tranen. Toen de paniek ook zijn armpjes had bereikt, greep hij mij vast met een wanhopige kracht. Hij begroef zijn natte neusje in mijn nek en huilde. Met een stemmetje, ijl van verdriet, vroeg hij: “Mama, hoe kan dit nou?!”

 

Machteloos moest ik hem laten gaan. Zijn kleine handje in de hand van zijn nieuwe juf. Snikkend liep hij met haar mee, zijn schoudertjes hangend en zijn hoofdje gebogen.

September 2012