Belofte maakt schuld

De presidentsverkiezingen staan voor de deur. De verkiezingscampagnes van zowel de herkiesbare huidige president als de kandidaat van de oppositie zijn op hun hoogtepunt, met al het gooi-en-smijtwerk van dien. Vele internationale bedrijven en ambassades evacueren hun mensen uit voorzorg voor een week naar diverse zonnige oorden, van stranden voorzien. Wij zijn er klaar voor om indien nodig een week, of 2 weken, thuis te blijven met ramen en deuren gesloten.

 

Ik schreef een paar dagen geleden over de verkiezingen. Maar het kwam niet door de `ballotagecommissie`: te politiek gevoelig en niet geschikt voor blogpublicatie. Ik werd er weer even aan herinnerd in welk land ik woon.

 

Dus schrijf ik over hoop. Hoop is een overlevingsmechanisme, ook in tijden van presidentsverkiezingen. Zij die de middelen hebben, hoor ik over het algemeen niet erg hoopvol zijn. Als de situatie niet beter wordt dan vertrekken ze, zeggen ze, om elders opnieuw te beginnen, of beter gezegd, om elders verder te gaan. Zij die minder bedeeld zijn en deze optie niet hebben, hebben hoop. Het zijn deze mensen die leven in de gevaarlijkste buurten. Die op een paar uur per maand na zijn verstoken van elektriciteit en water. Die al bijna twee jaar in massale opvang leven omdat hun huisje door zware regenval is weggevaagd en de lang geleden beloofde nieuwe huisjes er nog altijd niet zijn. Zij hebben geen andere keus dan te geloven in beloftes en te hopen dat het een beetje beter wordt. Ik hoop met ze mee. Ze kunnen wel een beetje beter gebruiken.

 

In de ogen van hen die geacht worden hun leider te kiezen, maakt belofte schuld. In de ogen van politici creëert belofte hoop. En hoop betekent stemmen in hun voordeel. Alles is geoorloofd in liefde en oorlog.

September 2012