De krant

Sinds ik niet meer in Nederland woon, lees ik elke dag de Wereldkrant, een kleine Nederlandse webkrant met een aantal hoogtepunten uit binnen- en buitenlands nieuws. Veel meer nieuws dan wat de wereldkrant brengt, komt niet tot mij. Aan het lezen van meer kranten kom ik niet toe. Aan het kijken van nieuws- en actualiteitenprogramma’s ook niet. Laat staan dat ik literair verantwoorde boeken en tijdschriften lees. Een cultureel verantwoorde film heb ik allang niet meer gezien. Een niet cultureel verantwoorde film trouwens ook niet. In E. was er geen bioscoop in mijn woonplaats. In A. waren alle films in het Russisch. Nu in V. hebben we geen oppas en de vroege film is zodanig vroeg dat manlief nog niet thuis is en de late film is zodanig “laat” dat het na afloop niet veilig is om als vrouw alleen of met vriendin nog over straat te gaan. Ook geen film dus. Geen theater, geen concerten.

Dit ontegenzeggelijk gebrek aan voeding voor de algemene ontwikkeling zou me in Nederland scheve ogen bezorgen. Dat wil zeggen, in het Nederland zoals ik dat voor mijn gevoel in 2004 achter me heb gelaten. Want je telt pas mee als je elke dag de krant leest. Als je elke dag het nieuws kijkt, en niet alleen op de Nederlandse zender. Als je kan meepraten over die verantwoorde low-budget documentaire. Als op je nachtkastje de nieuwste bundel ligt van die veel besproken dichter. Als je toch tenminste 1 door de hoog opgeleide critici geroemd en literair verantwoord boek per maand leest. Als je een duidelijke politieke voorkeur hebt en op de hoogte bent van de ins en outs van politiek Nederland en het liefst van de politiek wereldwijd. Als je een groot sociaal leven hebt waarbij je je suf rent om iedereen met een geagendeerde regelmaat te zien, en als je je kleedt naar de laatste mode.

Sinds mijn vertrek uit Nederland heb ik niet meer in een vergelijkbaar klimaat gewoond, en dus draag ik als ik in Nederland ben al sinds 2004 dezelfde kleding. De laatste mode zal het niet zijn. Mijn vriendenkring is klein maar overzichtelijk. Ik zie mijn vrienden als ik daar zin in heb. In Nederland leeft men via zijn of haar agenda. Eetafspraak? Dinsdag over 3 weken heb ik tijd. Lunchen? Volgende week donderdag zou kunnen. Het wordt allemaal gepland en of je 3 weken later op dinsdag eigenlijk wel zin hebt in een etentje doet er niet toe. Je gaat. Ik heb geen idee welke bands tegenwoordig de te beluisteren muziek leveren, ik ben al in geen eeuwigheid meer in een theater geweest. En mijn algemene ontwikkeling wordt nauwelijks gevoed.

Ik ben een universitair opgeleide moeder die zelf voltijds voor haar kinderen zorgt en eigenlijk nergens van op de hoogte is. En ik vraag me af of ik mijn leven in Nederland net zo ontspannen zou leiden als ik doe in V., A. of E.

(Bovenstaand is geheel subjectief: ik twijfel er geen moment aan dat het merendeel van de mensen die wel volledig op de hoogte zijn, dit geheel vrijwillig en met veel plezier voor elkaar hebben gekregen.)

November 2010