maandag 22 oktober 2018

Op Afrikaanse bodem

Ruim twee maanden zijn we nu in ons nieuwe woonland. Het lijkt eindeloos veel langer. Of dat komt doordat de tijd zo snel gaat of juist doordat de tijd tergend langzaam voortkruipt, weet ik niet. Ik weet wel dat als ik een maand geleden was gaan schrijven, dit een heel ander verhaal was geworden. Ik heb alle fasen met verve doorlopen. Ongeloof, woede, frustratie, berusting, acceptatie, af en toe aangevuld met momenten van eenzaamheid.

Inmiddels is de enige uitdaging die ons rest, het arriveren van de container met onze inboedel, die al zeven weken lang over twee weken geleverd zal worden. De container is inmiddels 4 maanden onderweg en daar kunnen nog een paar weken bijkomen, maar evengoed een paar maanden. Berusting. Als ik in onze korte tijd hier één ding heb geleerd, dan is het de ware betekenis van ‘geduld hebben’. Ik dacht na vele jaren Zuid-Amerika redelijk goed te zijn geworden in het hebben van geduld. Maar hier in Afrika heeft geduld een hele andere dimensie. Geduld is de basis van de aanpassing. En soms van de overleving.

Volgens het huurcontract zou het huis gerenoveerd zijn op het moment dat de kinderen en ik hier twee maanden geleden aankwamen. De renovatiewerkzaamheden bleken bij aankomst evenwel net te zijn begonnen. Wekenlang leefden we in een bouwput, dag na dag wachtend op werklui die doorgaans niet op kwamen dagen. Doorgaans zonder water en zonder elektriciteit. Het was kouder dan mijn kennelijk toch in stereotypen denkende brein had kunnen bevroeden. Ik wist dat het regentijd zou zijn en dat het niet warm zou zijn, maar dat ik zou snakken naar wintertruien en dikke sloffen had ik niet ingecalculeerd. In de koffers zaten slippers en een enkel vestje. Avond na avond, als de kinderen in bed lagen, zat ik met heel veel laagjes zomerkleding over elkaar, zonder boek, zonder internet en zonder licht, mezelf moederziel alleen voelend af te vragen waarom we ook weer hadden besloten dat de kinderen en ik niet in ons huis in Spanje zouden gaan wonen. Man woont en werkt weliswaar in hetzelfde land maar moet anderhalf uur vliegen om hier te komen. Bovendien, zo ontdekte hij twee maanden geleden, wordt hij geacht ook in de weekenden op zijn post te blijven. Acht weken weg, één week thuis. Onze intentie om zoveel mogelijk het gezinsleven in stand te houden, was daarmee grotendeels verkeken.

De huisbaas bleek na het tekenen van het huurcontract een onbeschofte, agressieve man te zijn die geen cent in het huis wil investeren en lak heeft aan de inhoud van het huurcontract. De door hem ingehuurde werklui bezaten een vergelijkbare werkethiek. Als wij ons ongenoegen kenbaar maakten, keek hij ons met een schampere glimlach aan om vervolgens mee te delen dat in zijn land de dingen anders gaan. Anders dan in Europa, anders dan elders in Afrika. Hier werkt men niet graag hard (zijn woorden) en boos worden heeft als enig resultaat dat men nog minder geneigd is de handen uit de mouwen te steken. Wen er maar aan, was de boodschap. Het wekt bij mij hetzelfde gevoel van woede op als wanneer man mij tijdens een discussie doodleuk voor de voeten werpt dat ‘hij nou eenmaal zo is en dat ik het er maar mee moet doen’. Witheet.

Maar na weken van woede en frustratie en het wentelen in zelfmedelijden, kwam dan toch het vermogen tot relativeren en gevoel voor humor weer bovendrijven. Er kwam ook schot in de zaak. De verplichte beveiligers arriveerden die het wachten op de werklui op zich konden nemen. De kinderen en ik konden daardoor de stad gaan verkennen. Na de culinair overdadige zomerweken in Spanje en Nederland voelden de eerste weken hier als een crashdieet. We vonden wat basis ingredienten in winkeltjes vlak bij huis en probeerden daar, doorgaans zonder water en elektriciteit, iets eetbaars van te brouwen met behulp van onze camping uitrusting, maar lekker eten was er niet echt bij. Nu we de stad in konden, konden we de innerlijke mens weer bijvoeden.

De watertank werd geplaatst en aangesloten. De waterpomp werd geïnstaleerd. De generator werd geplaatst. Twee weken later werd de generator aangesloten. Weer twee weken later werd er diesel gebracht. En vorige week werd er een werkende batterij in geplaatst. Er zit schot in de zaak. De school begon. Binnen een paar dagen hadden de kinderen hun draai gevonden en vriendjes gemaakt. Ook ik leerde leuke mensen kennen. Het lukte na heel veel keer in een hele lange rij te hebben gestaan om mijn telefoon werkend te krijgen. Sinds twee dagen hebben we zelfs internet.

Onze stad is met afstand de lelijkste stad waar ik ooit ben geweest. Maar we leren de plekjes kennen die het hier makkelijker maken. De Franse bakker. De Belgische slager. Het Italiaanse ijs. Het hotelzwembad. Het helpt ook dat je snel went aan wat is en wat niet is. De generator heeft een beperkte capaciteit en wordt lang niet altijd wekelijks bijgevuld. Douchen doen we dus niet wanneer we willen, maar wanneer we kunnen. Zo zitten de kinderen soms tussen de middag in bad. Powerbank, batterijlampen, laptop en telefoon opladen is een tweede natuur geworden. Zorgen dat altijd alles tenminste voor 50% is opgeladen. Vooral als het begint te regenen, treedt er een strak actieplan in werking. Douchen wie niet gedoucht heeft. Water koken en in de thermoskan doen. Batterijlampen vast klaar zetten. In de magnetron ontdooien en opwarmen wat we willen eten. Ook al is het geen etenstijd. Soms eet je wanneer je kan. Vrijwel dagelijks valt de elektriciteit uit, maar als het regent kan het soms lange dagen duren voor het weer terug komt.

Inmiddels hebben we het hier prima naar ons zin. Het zijn vooral de mensen die er voor zorgen dat we ons thuis voelen. De mensen lachen en heten ons welkom. Er is altijd een helpende hand. Er staat altijd wel ergens een kopje koffie klaar. Nu de container nog en we zijn geland. Met vaste voet op Afrikaanse bodem.
Oktober 2018

5 opmerkingen:

  1. Liefke, wat ben je weer dapper. Chapeau hoe je toch elke keer er weer het beste van maakt!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Brrrrr... dit klinkt als iets dat zo hard niets voor mij zou zijn. Ik sta vol bewondering voor jouw optimisme, voor hoe je erin slaagt om er toch het beste in te blijven zien. Chapeau, echt waar!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Geloof me, het went zo snel! En waar je ook woont, zeker met schoolgaande kinderen kom je al heel snel weer in een dagelijkse routine die eigenlijk overal hetzelfde is. Ieder land heeft zo zijn eigenaardigheden maar die krijgen een plekje in de dagelijkse gang van zaken. Het gaat vrijwel vanzelf!

      Verwijderen
  3. dat het een rijk leven is dat jullie hebben, vol met geweldige levenslessen!

    BeantwoordenVerwijderen