woensdag 2 december 2015

De knoop

Het leek zo logisch. Ik zou in januari weer aan het werk gaan. Gesettled in ons nieuwe land, kinderen het grootste deel van de dag naar school: ik had er zin in en niets stond mijn terugkeer naar de werkvloer meer in de weg. Ik begon optimistisch mijn netwerk te benaderen, liet mijn werkgever weten dat ik er klaar voor was om weer aan de slag te gaan en was vanaf het begin open en eerlijk over mijn enige vereiste: werken voor of vanuit het kantoor in onze nieuwe stad. Ik ben niet bereid om mijn familie te verlaten en in een ander land te gaan werken. Dit klinkt wellicht als een zeer voor de hand liggend vereiste, maar dat is het helaas in mijn vakgebied niet. De familie heeft voor de werkgever geen enkele prioriteit. 

Het geluk is soms met je en zowaar, er lijkt zich een mogelijkheid aan te dienen. Een fulltime plek op hetzelfde kantoor als waar man werkt. In theorie precies wat ik zocht. Maar nu, terwijl het interview later deze week gepland staat, dringt de praktijk tot me door. Het kantoor is een regionaal kantoor en ook de post die beschikbaar is, is regionaal. Dat betekent veel reizen. Net als man. Hij is gemiddeld bijna twee weken per maand in het buitenland. Het betekent van acht tot zes op kantoor, deadlines en uitlopende vergaderingen buiten beschouwing gelaten. En dat alles betekent ook dat ons hele familieleven op de schop zal moeten. Ik zal de kinderen niet meer naar school kunnen brengen, ze niet meer van school kunnen halen. Geen huiswerk meer met ze kunnen maken, en lang niet altijd met ze kunnen avondeten, ze kunnen voorlezen en instoppen. Er zal een chauffeur moeten komen, en een nanny. 

Ik loop rond met een hele grote knoop in mijn maag. Want ik wil geen chauffeur en ik wil geen nanny. Ik wil zelf mijn kinderen van school halen en ze `s avonds instoppen. Ik wil later liever worden herinnerd als de moeder die er altijd was voor haar kinderen dan als de vrouw die zo goed hard heeft gewerkt. Ik hou van mijn werk, maar ik hou nog meer van mijn kinderen. In mijn huidige werk behoort een parttime baan niet tot de mogelijkheden. Het is alles of niks. En het moment waarop ik zal moeten kiezen tussen alles of niks is hier. Deze week moet de kogel door de kerk. 

Ik vraag me af waarom ik er zoveel moeite mee heb om de beslissing te nemen. Waarom ik zoveel tranen heb gelaten de afgelopen dagen. Ik heb het geluk dat niet werken niet betekent dat ik mijn gezin in de financiĆ«le problemen breng. Man staat achter mijn beslissing, wat die ook is. Ik heb rechten gestudeerd en weet nog altijd niet waarom. Ik zou me graag omscholen en kiezen voor een nieuwe richting die wellicht niet veel baanzekerheid biedt, maar die wel daadwerkelijk mijn interesse heeft. Bovendien zijn er legio mogelijkheden om als vrijwilliger humanitair werk te kunnen doen. Waarom heb ik er dan toch zoveel moeite mee om de beslissing te nemen? 

Er is verdriet. Verdriet om de carriere die ik zo bewust heb gekozen. Verdriet om het verlies van de baan waar ik goed in was en waar ik zoveel plezier en voldoening uit haalde. 

Er is ook angst. Bang wat “men” er van zal vinden ben ik niet. Bang dat ik me zal vervelen ben ik al helemaal niet. Bang dat ik er spijt van zal krijgen, want eenmaal eruit kom ik er niet meer in, ben ik ook niet, al zullen er best momenten komen waarop ik denk “had ik maar nooit”. En toch ben ik ergens bang voor. Het is de angst om mijn zelfstandigheid op te geven. Wat als ik er over vijf of tien jaar alleen voor kom te staan? Wat als man overlijdt of er met een ander vandoor gaat? Hoe hou ik dan de boel draaiende als ik geen baan heb? Als ik er al zoveel jaren uit ben en tegen die tijd op een zodanige leeftijd ben dat ik volledig oninteressant ben geworden voor de arbeidsmarkt. Hoe ga ik dan de kar trekken? Man bezweert me dat hij geen enkele intentie heeft om er vandoor te gaan. En dat mocht het in de toekomst desalniettemin gebeuren, hij mij niet berooid zal achterlaten. Maar hij vroeg mij ook of ik bereid ben om de komende jaren te investeren in het creĆ«ren van een zekerheid die hopelijk en waarschijnlijk nooit nodig zal zijn. Dat die investering betekent dat ik de komende jaren niet de moeder zal kunnen zijn die ik graag wil zijn. 

De wereld ligt aan mijn voeten. Mijn gezin staat achter me. Ik kan en mag kiezen voor een toekomst vol nieuwe mogelijkheden. Ik ben een rijk en bevoorrecht mens. Toch loop ik rond met een hele grote knoop in mijn maag. Het is tijd om die knoop voor eens en voor altijd door te hakken. Vrijdag gehaktdag.
December 2015   

8 opmerkingen:

  1. Snap je probleem. Veel sterkte, maar eigenlijk lees ik tussen de regels door dat je al een besluit hebt genomen...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. veel sterkte in het nemen van de beslissing! ik snap dat dat erg moeilijk is!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik kom hier af en toe eens lezen omdat we ook in het buitenland wonen. Na Damascus wonen wij nu in Den Haag (omwille van het werk van mijn echtgenoot). Wij zijn dus ook expats en ik begrijp je volledig. Volgend jaar keren wij terug naar Belgie en zal ik mijn werk opnieuw hervatten. Dat geeft mij ook een dubbel gevoel. Nu ben ik er steeds voor onze meisjes. Ik breng ze naar school en ga ze halen, alle vakanties brengen we samen door. Volgend jaar wordt het een heel ander verhaal, dan zullen ze naar de voor- en naschoolse opvang moeten en zal ik ook maar laat thuis zijn. En dat wringt, wetende dat we dan na 3 of 4 jaar hoogstwaarschijnlijk opnieuw op post zullen vertrekken. Ik wil hen door al die jaren heen, door alle verhuizen heen een warm nest geven en er zijn voor hen als de school gedaan is, in vakanties; zoals nu. Maar dan troost ik mij met de gedachte dat ze die opvang misschien wel hartstikke leuk zullen vinden en dat ik mij veel te veel zorgen maak voor niets en dat dat tegenstrijdig gevoel er helemaal niet hoefte zijn. Maar ach, dat is dan een moederhart zeker? Je wilt zo graag het beste voor je kinderen, er steeds zijn voor hen; en al zeker in een expatsituatie, waar je niet altijd je familie om je heen hebt op wie je steeds kunt vertrouwen. Succes alvast, welke beslissing je ook neemt. Ik blijf het hier alvast volgen!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. sh** zeg, moeilijk ... ik denk dat als ik het zo lees, je de keuze al gemaakt hebt ... en tja, die glazen bol, hadden we die maar he ! (met of zonder baan, het kan ons allemaal overkomen met de nodige gevolgen van dien)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat een dilemma...maar wat fijn dat je een keuze hebt.
    Volg je hart en leef in het hier en nu, daar word je gelukkig van!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Lieverd, je hebt je keuze al gemaakt.
    'Wat als' is nooit een goede raadgever.

    BeantwoordenVerwijderen