zaterdag 23 mei 2015

Op de planken

Sommige mensen voelen zich op de planken als een vis in het water. Anderen zouden het liefst gillend willen wegrennen, ver weg van de planken en de spotlights. In ons huis is deze tegenstelling in volle glorie aanwezig. Dochter is een podiumbeest. Zoon is een podiumhater. Ik weet niet wat ik aandoenlijker vind.

School heeft creativiteit en toneel hoog in het vaandel staan en elke woensdagochtend is een jaargroep aan de beurt om ouders en schoolgenoten een korte voorstelling te presenteren, met toneel, zang en dans, al dan niet verkleed als ter zake doende personages. Zoon studeert braaf zijn zinnen in, kan thuis uitbundig zingen en dansen, maar eenmaal op toneel staat hij houterig en enigszins schaapachtig te grijnzen. Hij zegt zijn tekst, weliswaar luid en duidelijk en zelfs met zekere intonatie, maar stapt snel weer naar achteren, met z´n armen stevig langs zijn lijf geklemd. Als er gedanst moet worden, is alle bravoure van thuis geheel verdwenen, en wordt er als een robot met bijna lege batterijen knullig wat heen en weer bewogen. Pas als de eindnoot heeft geklonken en het stuk wordt afgekondigd, begint hij te glunderen. Het is weer voorbij. Naarmate hij ouder wordt, wordt hij zich meer bewust van zichzelf en van het publiek. Zijn optreden wordt vloeiender en natuurlijker en als hij zijn danspassen “cool” vindt, komt het ook “cool” over. Maar waar hij zich vooral meer en meer bewust van wordt, zijn de reacties op zijn zusje die door de school gonzen.

De beste stimulans voor zoon´s artistieke expressievermogen op de planken, is het succes dat zijn zusje oogst. Dochter is dol op show. Ondanks haar jonge leeftijd is ze zich volledig bewust van hetgeen van haar wordt verwacht. Ze kent haar tekst, begrijpt de context, maakt contact met haar publiek. Terwijl het merendeel van haar klasgenootjes zodra ze op het podium staan en publiek zien, geheel dichtklappen en met een beetje geluk nog net schuchter wat onverstaanbare tekst mompelen, geeft dochter met rechte rug en fonkelende ogen een eerste klas voorstelling. En als er vervolgens gezongen en gedanst moet worden, komt het podiumbeest in haar geheel tot leven. Ze zingt vol enthousiasme en met luide stem. Hartstikke vals, maar dat mag op deze leeftijd nog. Sommige dingen die tenenkrommend zijn als je groot bent, zijn schattig als je nog klein bent. Dat geluk heeft ze. Maar waar dochter vooral naam mee heeft gemaakt, zijn haar dansmoves. De enigszins spottende opmerking “Dat heeft ze vast niet van jou”, heb ik al vaak moeten horen. Maar inderdaad, ze heeft het niet van mij. Ook niet van haar vader overigens. Officieel is dochter half Nederlands en half Spaans, maar niettemin lijkt er puur latinobloed door haar aderen te stromen. Met jaloersmakend gemak beweegt ze haar lijfje ritmisch en soepel op de muziek. Haar heupjes draaien sensueel in de rondte, haar armpjes bewegen mee en geven het geheel nog wat extra sjeu. Het gejoel van het publiek doet haar stralen en er nog een schepje bovenop gooien. Ze zwiept haar haar in de lucht en trekt een arrogante blik. Uitzinnig publiek. Ze weet het. Ze bespeelt ze. Na afloop neemt ze lief lachend alle complimentjes in ontvangst. Soms doet een overenthousiaste ouder een poging dochter´s dansmoves te imiteren. Dochter lacht lief maar ook een beetje meewarig terug. Hier en daar deelt ze een knuffel uit. Toeschouwers worden fans. 

Onlangs stonden we in een magisch mooi bos aan de rand van het wensmeer. Het was er koud. Zoon en dochter stonden naast elkaar, dikke jas aan, sjaal om, muts op, handschoenen aan. Zoon keek ernstig naar het water, keek toen op zei dat hij zijn wens had gedaan. Hij kon niet zeggen wat zijn wens was, want dan zou de wens niet uitkomen. Vervolgens deed dochter een stap naar voren richting het water. Ze vouwde zedig haar handjes, sloot haar oogjes en zei luid en duidelijk: “Wensmeer, ik zou zo heel, heel graag een echte danseres willen worden.”

Dat magie moge bestaan en wensen mogen uitkomen.
Mei 2015

4 opmerkingen: