donderdag 5 maart 2015

Op wereldreis

Maak je dromen waar, zeggen ze. En dus maakten ze plannen. Een jaar op reis met een camper, door alle landen van Zuid-Amerika. Maar nog voordat de kaart was uitgevouwen, kwamen er kinderen. Een meisje, en drie jaar later nog een meisje. De droom bleef, maar werd een plan voor later, als ze gepensioneerd zouden zijn. Maar in hun omgeving werden mensen ziek, gingen mensen dood. Gepensioneerden om hen heen werden slecht ter been, hadden geen energie meer. Ze werden zich er van bewust dat het uitstellen van hun droom wellicht zou leiden tot afstel. 

Maak je dromen waar, zeggen ze. En dus vouwden ze de kaart uit en kochten een camper. De meisjes, inmiddels zes en negen jaar, namen afscheid op hun Franse school, om een jaar lang in de camper door hun ouders te worden onderwezen. De nodige inentingen werden gehaald en er werd in stijl afscheid genomen van vrienden en familie, met veel Franse kazen en wijn. Men vond ze moedig, ze glunderden. Men was jaloers, ze straalden. Men wenste ze veel plezier, ze twijfelden geen moment.

Na vier maanden reizen, arriveerden ze in V. Zij vond het er vreselijk. Lege supermarkten, verbitterde mensen, onveilig land. Ze hadden de routine ontwikkeld om tegen vier uur ´s middags op zoek te gaan naar een slaapplaats, dat meestal een parkeerplaats tegenover een politiebureau was. In V. geen goed idee. Zij wilde dan ook het liefst zo snel mogelijk V. weer verlaten. Maar hij niet. Het plan behelsde tien dagen V. met zes te bezoeken bezienswaardigheden. En van het plan werd niet afgeweken. Want het plan was de droom. Zij had tranen in haar ogen. Na vier maanden op elkaars lip in een camper zonder air-conditioning, was haar incasseringsvermogen danig aangetast. Het onderwijzen van de meisjes bleek als een molensteen om de droom te hangen. Om in de pas te blijven met het reguliere Franse onderwijs, moesten er een aanzienlijk aantal uren per dag studerend worden doorgebracht. Over het algemeen in een kleine camper zonder air-conditioning. Tijd die niet kon worden besteed aan verder reizen en bezienswaardigheden bezoeken.

Op kerstavond belde ze via skype met haar zus. Haar zus zat op de bank. De kerstboom met flonkerende lichtjes stond ernaast. Voor zich op tafel had zus een groot glas wijn staan en een bordje Franse kazen. Ze keek naar haar zus, diens mooie jurk, zachte bank, schitterende kerstboom, en vooral naar het glas wijn en het bordje kaas. Ze barstte in tranen uit. Viel uit tegen haar zus. Hoe kan je dit doen, snikte ze, de wijn, de kaas, de zachte bank, ik kan het niet aanzien, ik wil het niet zien, ik moet nog acht maanden…

Ze veegde haar tranen weg en haalde haar roodverbrande neus op. Ze draaide haar hoofd weg en zei zachtjes dat het in het volgende land vast beter zou worden. Dat ze weer zou ontspannen en genieten van de reis. Dat ze minder ruzie zouden maken. Dat de meisjes meer tijd zouden hebben om zich op een lange vakantie te wanen. Ze troostte zich hardop met de gedachte dat ze op de volgende kerstavond weer thuis zou zijn. En op haar zachte bank naast haar flonkerende kerstboom een glas wijn zou drinken en Franse kaas zou eten.

Ze zuchtte diep. Terwijl de tranen opnieuw opwelden in haar nog opgezette ogen, fluisterde ze snikkend dat soms het dromen van je droom zoveel fijner is dan het waarmaken van je droom.
Maart 2015

8 opmerkingen: