zaterdag 28 maart 2015

Blussen zonder water

De mensen zijn een nummer geworden. Het laatste cijfer van het nummer op je identiteitskaart bepaalt op welke dag jij boodschappen mag doen in de staats-supermarkten. De prijzen zijn er over het algemeen lager dan in de supermarkten die niet van de overheid zijn. En soms vind je er produkten die al heel lang heel erg schaars zijn. Olie, meel, suiker, boter, melk, toiletpapier, waspoeder, deodorant, shampoo, luiers. Zomaar een greep uit de lijst schaarse produkten. Je moet dan echter wel bereid zijn om op de dag dat jij boodschappen mag doen, heel lang in een hele lange rij te staan. Denk aan vier, vijf uur lang in de brandende zon in de rij om een gereguleerde, beperkte hoeveelheid basisprodukten te kunnen kopen. Flink inslaan om een maand vooruit te kunnen, is er niet bij. 

Je kan ook naar de supermarkten die niet van de staat zijn. Produkten zijn er duurder en de schaarse produkten zijn er vrijwel nooit te vinden. Mocht er toevallig een pallet luiers of melk zijn aangeleverd, dan zijn ook daar de rijen belachelijk lang. Optie drie is de markt. Hier vind je als je geluk hebt, al dan niet onder de toonbank, een pak toiletpapier of een liter melk voor het driedubbele van de normale prijs. Ook bij de straatverkopers vind je een ruimer aanbod dan in de supermarkt, eveneens voor een verveelvoudiging van de officieel toegestane prijs. Deze straatverkopers staan overal urenlang in de rij, kopen overal de maximaal toegestane hoeveelheid, en verkopen dat vervolgens duur door, al dan niet over de landsgrenzen heen. Het probleem houdt zichzelf mede in stand.

Twee jaar geleden was de schaarste nieuw. Ik maakte mij er toen druk om dat ik mijn weekmenu niet meer kon plannen, aangezien je nooit wist wat je zou kunnen kopen. Inmiddels kijken we met zekere nostalgie terug op de situatie zoals die twee jaar geleden was. Het is snel bergafwaarts gegaan. De inflatie is onwerkelijk hoog. Wekelijks gaan de prijzen omhoog, economisten schatten in dat de jaarlijkse inflatie van voedsel meer dan 100% zal zijn. Vaccinaties en medicijnen zijn grotendeels niet meer verkrijgbaar. Mensen met kanker kunnen niet behandeld worden, kinderen worden niet ingeënt, het aantal tienerzwangerschappen schijnt te zijn geëxplodeerd door gebrek aan anti-conceptiemiddelen. 

Over de oorzaak van de huidige situatie doen verschillende theorieen de ronde. Vraag het aan een voorstander van de huidige regering en het antwoord zal wezenlijk anders zijn dan dat van een tegenstander van de huidige regering. “Mensen eten veel, wel drie keer per dag of meer”. “Gebrek aan nationale produktie.” “Grootschalige smokkel van gesubsidieerde produkten naar het buitenland.” “Overheidscontrole op de prijzen van produkten, strikte controle van buitenlandse valuta, onteigening van bedrijven door de overheid.” “Volstrekt wanbeleid van de regering”. Ik heb mij laten vertellen dat V. sinds enige tijd op de lijst staat met landen die voedsel rantsoeneren, zoals Cuba en Noord-Korea. 

“Tekorten in V.” heeft inmiddels een eigen wikipedia pagina gekregen. In het Spaans en in het Engels. Het voelt alsof het daarmee ook echt geen situatie van kortstondige, voorbijgaande aard meer is. Hoewel de wanhoop onder de bevolking toeneemt, is ook de berusting en voortdurende aanpassing een feit. Ook ik betrap me er op dat ik me eigenlijk sneller dan me lief is, aanpas aan de steeds verdergaande beperkingen.

De regering staat op het punt om een syteem in te voeren waarbij bij het afrekenen van de boodschappen de vingerafdruk wordt genomen. De smokkel van gesubsidieerde basisprodukten naar omliggende landen waar ze voor een hogere prijs verkocht kunnen worden, zou daarmee moeten worden tegengegaan. De gevolgen voor de overgrote niet smokkelende meerderheid van de bevolking doen daarbij niet ter zake. Protesten ten spijt, is het systeem inmiddels in tenminste één staat reeds ingevoerd.

Waar je ook bent, met wie je ook praat, bij de bakker, bij de dokter, op een verjaardagsfeestje, op het schoolplein, iedereen is bezig met de vraag; hoe kom ik deze week aan datgene wat ik echt nodig heb. Heb je geld, dan lukt het uiteindelijk meestal wel. De zwarte markt, de straatverkopers en het buitenland. De rijken kopen online bij een supermarkt in het buitenland en laten dat naar V. verschepen of vliegen. Een werkreis naar het buitenland betekent een lot uit de loterij. Lege koffers mee en volle koffers terug. Heb je een vlucht kunnen bemachtigen en kan je op vakantie naar het buitenland, dan gaan er ellenlange boodschappenlijsten mee waar vrienden en familie hun meest dringende behoeften op hebben genoteerd. Continue wordt er geruild, iedereen helpt iedereen uit de brand. Maar het blijven lokale blusacties. 

De president heeft onlangs de militairen in de hoogste rangen een fikse loonsverhoging gegeven. Om ze rustig te houden, zo luidt het. Het geheel door de pro-regerings partijen gecontroleerde volksvergadering heeft de president de macht gegeven om in zijn eentje wetten te bedenken en goed te keuren, zonder dat eventueel andersdenkenden roet in zijn eten zouden kunnen gooien. 

De brandhaard breidt zich uit. Het is nog slechts wachten op het moment dat het bluswater zodanig zal zijn gerantsoeneerd, dat de hele boel in de fik gaat. 
Maart 2015

5 opmerkingen:

  1. Wat een tomeloze ellende en zeer moedig van iedereen om zo te moeten leven.
    Wat hebben we het hier dan goed.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Het is eigenlijk niet te geloven ... en wij hier maar klagen xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Jeetje, ik lees dit nu... Wat een ellende voor de mensen in V. Maar ook voor jullie. Hou je het een beetje uit? Ik kan mij voorstellen dat dit niet gemakkelijk is! Ik vind je stuk ook zeer goed geschreven!! X

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Dank voor dit inkijkje in een andere wereld. Liefs.

    BeantwoordenVerwijderen