De derde man

Verbijsterd kijk ik naar het scherm. Mannen zijn ellendelingen. Behalve sommigen, natuurlijk. Of niet, wat weet ik nou eigenlijk. Vrouwen schijnen net zo erg te zijn, het wordt gezegd. Maar in mijn omgeving zijn het de mannen. Ik staar nog steeds naar het scherm maar zie niks meer. De tranen stromen over mijn wangen. 

Het lijkt gisteren, de dag dat ik haar vertelde wat één van mijn meest dierbare vriendinnen was aangedaan. Bedrogen en verlaten. Toen sloeg ze haar arm om me heen en samen voelden we zo intens mee dat het pijn deed. En vandaag lees ik haar bericht. Ze is verlaten door haar man. Hij keert haar en hun drie jonge dochtertjes de rug toe om een nieuw leven te beginnen met een jonge schone uit V., zijn collega in de tijd dat hij en zijn gezin hier woonden. 

Zij en ik leerden elkaar kennen vlak na onze aankomst in V. We werden elkaars steun en toeverlaat, deelden lief en leed, maakten plezier, hielpen elkaar uit de brand en vonden een manier om de werkelijkheid in V. te accepteren en er het beste van te maken. Afgelopen zomer zat hun tijd hier in V. er op en gingen ze terug naar huis. Ze was dolblij. Ze was hier niet omdat ze hier wilde zijn; ze was hier omdat ze achter haar man stond. Hij wilde graag een paar jaar naar het buitenland en zij ging met hem mee. 

Nog altijd staar ik geschokt naar het scherm. Ik lees en herlees. Ze wist niet dat je een zo scherpe, ondraaglijke pijn kon voelen. De man waarmee ze oud wilde worden, wil niet meer bij haar zijn. Drie jonge meisjes zien hun vader vertrekken. Hij wil zijn vrijheid terug, zegt hij. Dat hij geheel uit vrije wil is getrouwd en kinderen heeft gekregen, lijkt van geen belang. Hij wil zijn vrijheid terug, en gaat. Dat hij als man en vader verantwoordelijkheden heeft, lijkt van geen belang. Hij wil lusten zonder lasten, en vertrekt.

Zijn we beland in de leeftijd van de midlife crisis? Ik blader wat door de virtuele encyclopedie. `…Een midlifecrisis is een emotionele staat van twijfel en onrust. Een persoon voelt zich oncomfortabel worden bij de gewaarwording dat zijn of haar leven half voorbij is. Het leidt over het algemeen tot een bezinning en zelfreflectie op wat men heeft gedaan met zijn of haar leven tot dat moment. Vaak gaat het gepaard met gevoelens dat men niet genoeg heeft bereikt, in welke zin dan ook. Wie een midlifecrisis ervaart, klaagt vaak over verveling of afgestompt zijn met betrekking tot zijn baan, partner en sociale contacten. Iemand in een midlifecrisis pakt zijn problemen niet aan maar ontvlucht ze door zijn huidige leven te verlaten…` (Wikipedia) 

In minder dan een jaar tijd heb ik drie vrouwen van dichtbij door de hel zien gaan omdat hun man besloot zijn huidige leven te verlaten. De eerste man is inmiddels weer op aarde beland. Hij trekt zich de haren uit zijn hoofd en vraagt zich af hoe hij ooit zo stom heeft kunnen zijn. Hij ziet in dat hij zoveel moois en zoveel goeds op volstrekt respectloze wijze bij het grofvuil heeft gezet. Hij vraagt zich af of alles weer zo kan worden als vroeger. Maar de aangerichte schade is te groot, de wonden te diep, de pijn nog altijd te schrijnend. Vroeger komt nooit meer terug. De tweede man komt met horten en stoten van zijn midlife wolk afvallen. Man drie is er dus net pas opgesprongen. Overtuigd van zijn beslissing, rent hij gulzig zijn vermeende vrijheid tegemoet en vertrapt zoveel moois en zoveel goeds. En man vier? Ik hoop dat man vier, waar hij ook is, nog een keer heel goed nadenkt en dan beslist er voor te vechten. Voor zijn vrouw, voor zijn gezin, hun toekomst. Zodat man vier uiteindelijk man vier niet wordt.

Mei 2014