Het dagelijks brood

Een mens is een flexibel wezen. We wennen snel aan nieuwe situaties. Ik merk dat elke dag weer. Neem nu V. Ons woonland. Waar ik me een paar maanden, zelfs weken geleden nog druk om maakte, is nu eigenlijk al helemaal “gewoon” geworden. We zijn er bijvoorbeeld aan gewend dat de supermarkten leeg zijn. Je weet dat er geen suiker is, en geen rijst en geen meel, geen melk, geen boter, geen olie. Je weet dat er ineens een tijd geen brood meer kan zijn, of geen kip. Je weet dat het geen zin heeft om een boodschappenlijstje te maken. En als er dan ergens ineens een pallet melk wordt afgeleverd, dan weet je dat je er zo snel mogelijk op af moet. Je staat dan eindeloos lang in de rij om de toegestane 6 pakken melk per persoon of de 2 kilo suiker of 2 pakken rijst per persoon te kopen. Maar we zijn er aan gewend en staan geduldig in de rij.

Toch zijn er de afgelopen tijd weer nieuwe situaties ontstaan die mij wederom versteld doen staan. Neem nu het vliegverkeer. Sinds een week of 2 hebben alle vliegmaatschappijen per direct hun vluchten vanuit V. stopgezet. Ze hebben geld, veel geld tegoed van de regering, maar de regering betaalt niet. En dus vliegen ze niet meer en is het op dit moment onmogelijk om een ticket naar Europa te kopen. En dat net nu we bezig waren ons zomerverblijf in Europa te regelen. Het voelt benauwend, het niet weg kunnen. Er zijn onderhandelingen gaande, maar die verlopen niet zo vlot als gehoopt. Wellicht zullen we uiteindelijk een lange en dure omweg moeten maken om via één van de buurlanden in Europa zien te geraken. 

Een andere recente ontwikkeling. Hoe onwaarschijnlijk het ook klinkt, men kan hier niet vrij eigen geld wisselen in een andere valuta. Iedereen heeft, onder bepaalde voorwaarden, de mogelijkheid een beperkte hoeveelheid geld te wisselen voor dollars of euros tegen de oficiële wisselkoers, onder overlegging van een vliegticket. Sinds kort heeft de president besloten deze hoeveel te wisselen geld drastisch te verlagen voor de meest populaire reisbestemmingen. Hij is bang dat er teveel capitaal het land uit wordt gesluisd en wil het reizen nog verder aan banden leggen. Gevolg: een land vol boze, gefrustreerde en verbitterde mensen, opgesloten in de gevangenis die hun vaderland heet. 

Waar we inmiddels wel aan zijn gewend is het feit dat het hier nogal onveilig is. `s Avonds na een uur of zeven thuis blijven, altijd alles op slot, altijd alert. Je past je leven aan en zolang je je overdag nog relatief makkelijk kan bewegen, gaat het dagelijks leven zijn gangetje. Maar ook dat is niet meer zo vanzelfsprekend. Afgelopen dinsdag werd ik op klaarlichte dag vlak bij huis met de kinderen in de auto en heel veel verkeer voor en achter mij, bij een stoplicht overvallen door een motorrijder die uit was op mijn telefoon. Hij gebaarde dat ik hem zijn telefoon moest geven omdat hij mij anders een kogel door mijn hoofd zou jagen. Uit schrik en ongeloof gaf ik – ondanks alle cursussen, bijeenkomsten en instructies - gas in plaats van mijn oude simpele telefoontje te overhandigen (hetgeen hem waarschijnlijk net zo boos zou hebben gemaakt want hij ging er uiteraard van uit dat er van mij een mooie smartphone te jatten viel). Ik had geluk, hij ging er vandoor, maar ik ben met mijn neus op de feiten gedrukt. 

En dit alles gebeurt in een land dat zo veel te bieden zou kunnen hebben. Het land is prachtig, met betoverend mooie natuur, volop mogelijkheden – in theorie althans - voor produktie, groei en vooruitgang. Ik hoop dat niet iedereen kan wennen. Ik hoop dat er uiteindelijk mensen zullen zijn die iets willen en kunnen doen om dit land en haar mensen weer te laten geloven in een toekomst. Maar wij zullen het niet meemaken. In september kunnen we gaan solliciteren op een nieuwe post. En het interessante werk, alle fijne vrienden, mooie stranden en vrije tijd ten spijt, kan ik niet wachten tot het zover is.

Januari 2014