Lange broeken

Het is de laatste weken weer bloedheet. Warm is het altijd, maar bij vlagen is het bloedheet. Zodra je buiten komt, voelt het alsof de zon terstond een krater in je hoofd brandt, alsof de zolen van je slippers onmiddellijk aan de grond vast smelten. Het zweet begint spontaan te lopen. Bloedheet. Dichte schoenen kan ik hier niet verdragen, lange mouwen evenmin. Blote benen daarentegen vind ik hoogst onaangenaam: blote benen plakken. Hier draagt men voornamelijk polyester. Ik zou me er benauwd schreeuwend uitscheuren. Wijd katoen is mijns inziens het best draagbare tijdens de bloedhete weken.

Onze zoon heeft een duidelijke kijk op kleding. Hij weet precies wat hij wanneer wil dragen. Doortastend eenvoudig: een lange spijkerbroek. Zodra het schooluniform uit gaat, gaat de lange spijkerbroek aan. Altijd. Warm, bloedheet: een lange spijkerbroek. Ik heb mijn zoon al tenminste 1,5 jaar niet in korte broek gezien. De exemplaren in zijn kast moeten inmiddels veel te klein zijn. Ze liggen daar maar. Zoals ook zijn sandalen daar maar liggen. Want er gaan geen sandalen onder de lange spijkerbroek: daar gaan het liefst regenlaarzen onder. Lang, dicht, dik en warm. Zoonlief weet wat hij wil.

Zo gaat hij dus langgebroekt en dichtbeschoend door het leven. Langgebroekt, dichtbeschoend en zwetend. Onze zoon zweet naakt, laat staan met een spijkerbroek en rubberlaarzen aan. In straaltjes loopt het langs zijn slapen, zijn voorhoofd, zijn nek, zijn oren. Hij ziet er doorgaans uit alsof hij net onder de douche vandaan komt, haren fris gewassen. Hij stoort zich er evenwel allerminst aan. Langgebroekt en dichtbeschoend voetbalt hij in de bloedhitte, springt hij urenlang op de trampoline en danst hij hiphop tot het tijd is om onder de douche te gaan.

Onze zoon weet wat zijn opties zijn, is zich bewust van de consequenties en kiest weloverwogen wat hij wanneer wil dragen. Zwetend gelukkig.

Juli 2012