Ouderlijk thuis

Voor het eerst sinds een jaar heb ik het koud. Dikke jas aan, sjaal om. Ik ril van koud genot. Ik zit op de waranda van mijn ouders en kijk naar de grijze wolken die in hoog tempo voorbij komen. Grote donkergrijze wolken, regenbuien, af en toe een straaltje zon. Het is 17 graden, soms 19. De kinderen zitten in de zandbak, dik ingepakt en intens tevreden. Ze fietsen rond, eten boterhammen met hagelslag en gele vla als toetje. ’s Avonds gaan ze samen in het grote bad en ze slapen als roosjes. Onze dochter kijkt haar ogen uit. O kijk mama, een fiets! En nog een fiets! En nog een fiets! En nog meer fietsen! Wat hoor ik mama? Dat is de wind. Wat hoor ik opa? Dat is een kraai, meisje. Wat hoor ik oma? Dat zijn duiven, kind. We varen heen en terug met de pont. Nog een keer!

Voor onze dochter is alles nieuw. Zoonlief herkent nog veel. Voor mij is alles als vanouds. Alsof er niks verandert, alsof ik hier gisteren nog was. Het huis waar ik ben geboren. De kamer die 18 jaar de mijne was. De stad waar ik 18 jaar heb gewoond. Kleine dingen veranderen, elk jaar staan er wel een paar meubels anders in huis, zijn er weer andere winkels in de stad, maar de essentie verandert niet. Hier liggen mijn wortels, ik herken de geuren, proef de herinneringen, voel de rust van “thuis” zich weer in mijn wezen nestelen. Ik ben geen heimwee mens. Ik heb geen heimwee naar Nederland, maar geniet van thuiskomen, een paar weken terug naar het nest.

Onze kinderen groeien op in diverse landen, in verschillende huizen. De een heeft 3, de ander 2 nationaliteiten. Ze spreken 3 talen. Waar liggen hun wortels? Wat antwoorden ze straks als ze gevraagd wordt waar ze vandaan komen? Voelen ze zich overal thuis of voelen ze zich in zekere mate ontheemd, zonder nest? We verhuizen altijd met een flinke container, de hele inboedel reist met ons mee. Op die manier wordt elk willekeurig huis ons thuis, met onze oude vertrouwde spulletjes, de oude vertrouwde geuren, herinneringen aan de landen waar we hebben gewoond. We hebben een aantal Nederlandse en een aantal Spaanse tradities en feesten uitgekozen en die vieren we trouw elk jaar, met dezelfde rituelen en gebruiken. Vaak op onszelf teruggeworpen, vormen we een hecht gezin.

Het land waar wij wonen als onze kinderen volwassen zijn, is wellicht een land waar ze nog nooit zijn geweest. Waar voor hen geen herinneringen liggen en waar ze de geuren niet herkennen. Maar misschien voelen ze zich er toch thuis en liggen hun wortels daar waar ons gezin samen is, omringd door onze oude vertrouwde spulletjes en de mengelmoes aan rituelen en gebruiken die ons nest zo eigen maken. Ik voel een diepgewortelde hoop dat de basis die wij nu leggen, later genoeg blijkt te zijn om onze kinderen het gevoel te geven dat ze een rotsvast ouderlijk thuis hebben, een plek waar hun wortels liggen, waar ze herinneringen proeven en geuren herkennen. Ooit hoop ik het gevoel dat ik nu heb hier op de waranda van mijn ouders, te herkennen in de stralende ogen van onze kinderen.

Juli 2012