De naaimachine

Jaren geleden heb ik een naaimachine gekregen. Ik weet niet eens meer precies hoeveel jaar geleden, maar tenminste tien. Ik kreeg de machine omdat ik zo graag wilde leren naaien. Die eerste tien of meer jaren dat de naaimachine in mijn bezit was, ben ik niet veel verder gekomen dan wat gordijnen en kussenslopen. Voor naaien moet je tijd hebben en om te leren naaien moet je nog meer tijd hebben. En tijd had ik niet. Ik werkte. Veel en hard en met plezier.

Toen kwam ik mijn huidige echtgenoot tegen. Hij doet precies hetzelfde werk als ik. En wel zodanig precies hetzelfde, dat we nooi tegelijk in hetzelfde land voor de organisatie waar we voor werken aan de slag kunnen. Toen kwam zoonlief ter wereld en omdat we als familie bij elkaar willen wonen, besloten we omstebeurt te werken: een land hij, een land ik, een land hij, een land ik. Dus na E., Zuid-Amerika, waar we allebei werkten maar in verschillende steden, was het mijn beurt om te werken in A., Caucasus. Nu in V., Zuid-Amerika, is manlief aan de beurt. Inmiddels is ons gezin uitgebreid met dochterlief en ben ik reuzedruk met de zorg voor onze 2 kinderen. Dat is een heerlijke taak en zeker zo intensief als mijn werk buitenshuis.

Maar kleine kinderen doen middagslaapjes. En naarmate ze groter worden, worden ze zelfstandiger. En dat betekent dat ik eindelijk, na tien of meer jaren, de naaimachine op tafel heb gezet. Daar staat hij. In volle glorie, uitnodigend. In mijn kast ligt een verzameling prachtige stoffen. Uitdagend. En ik ben begonnen. Ik doe wat ik al tien of meer jaren wilde doen. Ik leer. Ik creeer.  

December 2010