zaterdag 30 juni 2018

Een gescheiden leven

Opwinding alom. De laatste schooldag is aangebroken. Beide kinderen hebben een bijzondere prijs gekregen, maar bovenal komt morgen man weer thuis. Hij verhuisde drie maanden geleden al naar Afrika. De kinderen en ik bleven hier om het schooljaar af te maken. Vóór man’s vertrek was het verdriet bij de kinderen groot en ik bereidde me voor op avonden vol bedroefde kinderen en tranen. Maar zodra man weg was, was ook het verdriet verdwenen. Dat hij weg was, was niet vreemd, hij reist veel. Het was vooral het idee dat hij drie maanden achter elkaar weg zou zijn dat de onrust veroorzaakte. Maar eenmaal weg, gingen de kinderen weer op in hun dagelijkse beslommeringen van school, sport, muziek en vriendjes. Het was een geruststellende gewaarwording. De komende twee jaar zullen we namelijk gescheiden leven. Weliswaar in hetzelfde land, maar man zal wonen en werken in het noorden, op anderhalf uur vliegen van de hoofdstad waar de kinderen en ik zullen vertoeven.

Toen we nog jong waren, beginnelingen vol idealen, hadden we ons voorgenomen dat wij nooit gescheiden zouden gaan leven. We ontmoetten vaak oudere collega’s die bitter verhaal deden van de ellende die het werken voor de organisatie had veroorzaakt voor hun gezinsleven. Velen waren gescheiden van hun partner of hadden kinderen elders op de wereld op kostschool zitten. Wij keken elkaar dan met betekenisvolle blik aan en beloofden elkaar dat ons dat nooit zou gebeuren. Maar naarmate je ouder wordt en begint te beseffen dat je heel veel kan willen maar niet alles altijd in de hand hebt, word je geconfronteerd met beslissingen die je eigenlijk niet wilt nemen. Baan opzeggen en hopen op werk op een vaste plek, of de consequenties aanvaarden van een baan waarmee we een steentje kunnen bijdragen aan een betere wereld maar tegelijkertijd concessies moeten doen op persoonlijk vlak.

De kinderen zijn inmiddels op een leeftijd gekomen waarop hun mening bijdraagt aan de discussie. Het vooruitzicht op safari’s en een school met aanzienlijk minder huiswerk gaven de doorslag. Dat hun vader naast zijn gewone vakantiedagen elke acht weken een week vrij is en er dan helemaal voor ze zal zijn, zorgde er voor dat ook het gescheiden leven acceptabel werd bevonden. Zo besloten we er en famille voor te gaan.

De uitdaging om de verhuizing dit keer in mijn eentje voor te bereiden, ging ik met opgeheven hoofd aan. Het uitmesten van de altijd weer op onverklaarbare wijze razendsnel gegroeide huisraad vind ik oprecht een heerlijke klus. Ik bracht mezelf in de juiste stemming met het kijken naar een documentaire over minimalisme en de zakken en dozen vlogen het huis uit naar velerlei bestemmingen. De hoeveelheid papierwerk en bijbehorende bureaucratische stappen bezorgden me diverse aanvallen van woede en frustratie. Zo absurd als hier had ik het nog niet meegemaakt. Maar je wilt gaan met je spullen en je hond, en dus slik je en wringt je gedwee in alle bochten die de regeltjes van je eisen.

Uiteraard heb ik man de afgelopen drie maanden gemist. Maar ik heb ook de voordelen omarmd. Dat wat vandaag gedaan moet worden, heb ik het liefst gisteren al gedaan. Man stelt dat wat vandaag gedaan moet worden het liefst tot overmorgen uit. Dat wil nog wel eens botsen. Ik kon nu zonder discussies drie maanden lang alles op mijn manier en in mijn tempo doen. Zalig. Het gevolg is wel dat ik lijkbleek, met zwarte wallen en volkomen uitgeput de eindstreep haal, want zonder de relativerende flexibiliteit van man dender ik als een dwangmatige maniak door mijn te-doen-lijst.

Als ik de komende twee jaren gezond wil doorkomen, zal ik mijzelf moeten dwingen tot een bescheiden compromis, al is het maar om na die twee jaar weer vredelievend samen onder een dak verder te gaan. Want dat is natuurlijk ons streven. Onze belofte om nooit gescheiden te leven, hebben we gebroken, maar bitter zullen we niet worden. En die beslissing hebben we gelukkig te allen tijde zelf in de hand.
Juni 2018

8 opmerkingen:

  1. Het lijkt me vreselijk om zo gescheiden te moeten leven... manlief werkt hier ook voor een internationale organisatie, maar tot nu toe lijkt het erop dat hij dat mooi van thuis uit kan blijven doen, met de nodige reizen naar allerlei hoeken van de wereld tot gevolg, dat wel. Ik vind het heel mooi dat jullie erin slagen tot een overeenkomst te komen die jullie alle vier zien zitten.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Oh Hanne, mijn venster op de wereld, wat hou ik van hoe jij de wereld zachtjes omarmt met woorden en tegelijk zo raak kunt zijn. Het zal wel zijn, dat het niet evident is om gescheiden van elkaar te leven. Ik hoop van harte dat het bij die twee jaar blijft - strikt genomen is daar ondertussen al een achtste van voorbij ;). Als de verhuis nog moet komen, veel courage. In het andere geval hoop ik dat er ergens de komende maand(en) ook wat rust voorzien is, volgens mij ben je zoveel mooier zonder zwarte wallen ;)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Fase 1 van de verhuiskluif is achter de rug. Nu hopen dat alles goed aankomt! Nu even in NL, dat is fijne rust!

      Verwijderen
  3. Wat een dappere keuze, lief meisje. En dit gaat jullie lukken. Ik weet inmiddels niet eens meer hoe het is om met een partner in één huis te wonen. De momenten samen worden zoveel waardevoller en bewuster beleefd. X

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Oh, waw, wat een verhaal alweer. Zo dapper! Niets dan bewondering hier ...

    BeantwoordenVerwijderen
  5. weloverwogen lijkt me! Ik zie dat helemaal goed komen! Jullie gaan genieten van de tijd die er wel samen is!

    BeantwoordenVerwijderen