Op weg

Een maand of wat geleden dacht ik dat ik mijn toekomst vóór de zomer wel op een rijtje zou hebben. Met nog slechts twee maanden te gaan valt de geboekte vooruitgang tegen en samen te vatten als het tot mij gekomen besef dat ik een middelmatig mens ben dat nergens echt daadwerkelijk goed in is en gefrustreerd rond blijft draven rondom dit toch enigszins deprimerende zelfbeeld. Niet bepaald opwekkend, inspirerend of zinvol. De 31 dagen schrijden voort en de coach doet haar best.

Opdracht vier. Verdoe geen tijd en energie met het strijden tegen permanente problemen die met de beste wil van de wereld niet kunnen worden opgelost. Zoals daar zijn: het aantal uren in een dag, je leeftijd, het karakter van je partner, al wat reeds gebeurd is... Richt je liever op tijdelijke problemen waar je wel invloed op uit kan oefenen. De opdracht was het maken van een lijst met alles waar je tegen aanloopt en dat alles vervolgens duiden als permanente of tijdelijke problemen. Of ik energie bleek te verspillen aan permanente problemen? En of.

Opdracht acht. Ban de snooze knop. De gedachte hierachter is dat je door het snoozen weer terugvalt in een slaapcyclus die vier uur duurt waardoor je dus een deel van de dag je niet optimaal voelt en minder productief bent. De nacht voor mijn snoozeloze ontwaken, sliep ik verbijsterend slecht. Door de bovengemiddelde vermoeidheid waar ik al sinds jaar en dag mee kamp, is opstaan voor mij een dagelijks terugkerend moment van wanhoop en frustratie. Mijn tien snoozeminuten bereiden me voor op het uit bed slepen van mijn onwillige lijf en de al even onwillige geest. Het idee dat ik bij het klinken van het alarm direct mijn bed uit zou moeten, bracht een niet voorzien gevoel van paniek teweeg. Ik schrok de hele nacht om de haverklap wakker om de tijd te checken en te berekenen of ik de vier uur durende slaapcyclus nog wel vol zou kunnen maken voor ik om kwart over zes mijn bed uit zou moeten springen. De ochtend van opdracht acht heb ik niet gesnoozed, maar productief voelde ik me die dag evenmin.

Opdracht negen. Neem vóór half acht 's ochtends een half uur tijd voor jezelf. De coach hoeft vast niet elke ochtend om kwart over zeven de deur uit om twee gevoede en aangeklede kinderen op tijd op school af te leveren.

Opdracht dertien. Bouw aan optimisme. Ga uit van andermans goede bedoelingen. Ook dit was weer een confronterende dag. Een app die wel werd gelezen, maar niet werd beantwoord. Een idioot in een auto die bijna een ongeluk veroorzaakte. De misprijzende blikken van de in Prada geklede moeder op het schoolplein. Een afspraak die schijnbaar zonder reden werd afgezegd. Het voelde volstrekt geforceerd om iedere keer met een positieve gedachte mijzelf er van te overtuigen dat de persoon in kwestie vast geen kwade bedoelingen had en dat er vast goede redenen waren voor de reactie van de ander. Maar het punt was gemaakt. Bouw aan optimisme.

Opdracht achttien. Als je gestresst bent, is jezelf isoleren het laaste wat je moet doen. En niettemin het eerste wat ook ik doorgaans doe. Lekker in mijn eentje zitten kniezen. De opdracht: De komende dagen tijd doorbrengen met drie mensen die je energie geven. Ik deed er tien dagen over maar bracht tijd door met drie dierbaren en inderdaad, dat resulteerde in goede gesprekken, groot plezier en een gedeelde traan.

Opdracht twintig. 'Success is a numbers game'. Success vergt heel veel keren proberen en heel veel keren falen. Ik knikte instemmend tegen de email die me deze wijsheid bracht. Tegelijkertijd besefte ik dat de boodschap direct een zekere mate van weerstand in mij oproepte. Tegen de tijd dat ik heel veel keren heb geprobeerd en heel veel keren heb gefaald, kan ik linea recta met pensioen. Maar dat is ten eerste klagen - niet toegestaan volgens de coach - en ten tweede klagen over twee permanente problemen - tijd en leeftijd - en dus verspilde energie, aldus de coach.

Opdracht tweeëntwintig. Ontdek waar je passie ligt. Stap één: maak een lijst met alles waar je een hekel aan hebt. Dus: maakt het moeten aandragen van vernieuwende ideeën je zenuwachtig en ben je liever degene die ideeën uitvoert? Of draag je graag vernieuwende ideeën aan maar vind je de uitvoering ervan ingewikkeld? Werk je graag alleen of in teamverband? Ben je graag de teamleider of juist de meest waardevolle speler in een team? Sta je graag in de belangstelling of liever op de achtergrond? Ik moet van deze opdracht nog werk maken. Vooralsnog staan er slechts twee dingen op mijn 'hekel aan' lijst: schoonmaken en werken voor of met incompetente betweters. Ik ben me er bewust van dat hier nog niet direct een duidelijke passie doorheen schemert.

Opdracht zevenentwintig. Motivatie is onzin. Als je wacht tot je je gemotiveerd voelt, zul je nooit veranderen. Verandering is moeilijk, eng en onzeker. Verandering eist dat je je buiten je comfortzone begeeft. Daar heeft een mens over het algemeen geen zin in. Verandering vereist actie, juist als je daar eigenlijk niks voor voelt. Kortom, stop met wachten tot je je gemotiveerd voelt. Je hebt zelf de controle over wat je denkt en de beslissingen die je neemt. Deze wijze woorden voelden als de zogenaamde schop onder de kont. Bouwend aan optimisme, bereid om te proberen en te falen en klaar om mijn nieuwe passie te ontdekken, besloot ik mijn zoektocht naar een nieuwe, overal uitvoerbare carrière met dubbele energie en snelheid te intensiveren.

En dus schafte ik het Handboek Voor Schrijvers aan. Dat doe ik immers echt heel graag, schrijven. Maar halverwege het boek zonk de moed me in de schoenen. Ik ben immers niet druk bezig met een fantastische literaire roman of een pakkende thriller. Ik schrijf huis-, tuin- en keukenstukjes waar de wereld niet op zit te wachten. Ik las het Handboek op zaterdagochtend in de auto, op weg naar 'the middle of nowhere', naar de zingende duin en de gekleurde bergen midden op de uitgestrekte steppe van ons enorme land waar zoveel te ontdekken valt. Geen schrijver dus. Een schaapsherder komt voorbij gegalopeerd. Zou dat iets zijn? Een beroep in de natuur, ver weg van alles en iedereen? Als we bij onze slaapplaats aankomen, blijken er niet genoeg bedden in de voor ons gereserveerde kamers aanwezig te zijn. Ik vraag me af hoe moeilijk het kan zijn om drie kamers klaar te hebben voor drie families, elk bestaande uit twee volwassenen en twee kinderen, precies zoals was doorgegeven en bevestigd. Receptioniste, zou dat iets zijn? Als ik de volgende dag foto's van de zingende duin en de gekleurde bergen naar de familie in Spanje stuur, jubelen ze dat ik altijd van die prachtige foto's maak. Landschapsfotograaf, zou dat iets zijn? 's Avonds schuif ik aan voor het traditionele rijstmaal op m'n sandaaltjes die van ellende uit elkaar vallen. Ik blijf ze dragen omdat ik nergens sandaaltjes kan vinden die voldoen aan al mijn eisen. Schoenenontwerpster, zou dat iets zijn?

Als ongeleide projectielen schieten mogelijkheden en onmogelijkheden door mijn hoofd. Van een gestructureerd plan van aanpak is na bijna 31 dagen vol wijsheid nog geen sprake. Gelukkig is het online aanbod aan inspirerende peptalks voor de dolende mens, cursussen voor vastgelopen carrièrewisselaars en handleidingen voor gefrustreerde expats groot. De meeste coaches raden op hun website, blog, facebookpagina of youtubekanaal aan vooral een professionele coach in de hand te nemen. Dat zou ik ook doen als ik coach was. Toch denk ik dat ik het zelf zou moeten kunnen. Hoe confronterend soms ook, de wijsheden die de afgelopen weken tot mij zijn gekomen, waren mij niet onbekend. Met nuchter verstand kom je een eind. Maar theorie is en blijft uiteindelijk theorie. Zeggen de coaches niet allemaal dat het uiteindelijk een kwestie is van 'mindset'? Van doen? Van actie? Die zal ik uiteindelijk toch zelf moeten ondernemen.

Vanmiddag had ik op het schoolplein een interessant gesprek met een leraar. We spraken over de wereld, over bijgedragen steentjes en druppels op de plaat. Ik voelde de passie in mij oplaaien. Hij vond mij een bevlogen 'mensen-mens'. Iemand die in de humanitaire hoek goed uit de verf zou komen. Maar laat die humanitaire carrière nou net hoog in de wilgen hangen...

Mei 2017

(@melrobbins, #5secondrule)