Keukengenot

Mijn nieuwste aanwinst werd door mijn Nederlandse familie op skeptisch nuchtere Hollandse wijze becommentarieerd. “Wat dat ding kan, kan je toch ook gewoon zelf met een pan en een fornuis?” “Ik zou zoveel geld niet uitgeven voor een veredelde keukenmachine.” Wel... nee, ik kan niet zelf met pan en fornuis wat dat ding kan. En ik had geluk, het was een cadeau. Ik vermoed dat mijn schoonouders zich al jaren zorgen maakten om het culinaire welzijn van hun zoon en kleinkinderen. Mijn gebrek aan kookkunsten is nooit een geheim geweest, maar voor mijn zeer getalenteerde kookminnende schoonouders wel een onbegrijpelijk iets. Afgelopen voorjaar waren ze een dag of tien bij ons en toevallig viel mijn verjaardag precies in die tien dagen. Ze zagen hun kans schoon en schonken mij – en mijn gezin – een befaamde keukenmachine, of beter gezegd, keukenrobot. Terwijl mijn familie in Nederland zich op de dijen kletste, maakte ik een vreugdedans. Ik had het ding eerder in werking gezien en wist, dit gaat mijn leven veranderen. De Hollandse hoon ten spijt, kon ik niet wachten tot ik mijn nieuwe vriend in de zomer overhandigd zou krijgen. Die overhandiging ging gepaard met een paar uur durende cursus aan huis, waarin we in sneltreinvaart een keur aan gerechten klaarmaakten. Schoonouders waren enthousiast aanwezig, waarschijnlijk diep van binnen hopend dat hun liefdevolle investering aan zou slaan en niet straks ongebruikt op ons aanrecht zou staan blinken.

Voor zover ze zich al zorgen maakten - hetgeen ik in hun plaats zeker zou hebben gedaan, want mijn afkeur voor koken zit zat oprecht diep – bleek dat geheel ongegrond. Ik kook. Dat wat ik met pan en fornuis niet voor elkaar kreeg, lukt me nu wel. Mijn machine neemt me namelijk voor ieder recept bij de hand en leidt me stap voor stap naar het beoogde eindresultaat. Ik doe de boodschappen, de machine doet de rest. Hij maakt zichzelf na gebruik zelfs weer schoon. Alles wat er in de kookpot gebeurt, gebeurt precies goed. De hoeveelheden, de snelheid, de temperatuur, de tijd... Hij snijdt, hakt, verpulvert, roert, kneedt, fruit, kookt, stooft, stoomt. Het is alleen geen oven, maar die kan ik zelf aan- en uitzetten. Alles smaakt anders. Alles smaakt precies goed. Het is alsof er een revolutie heeft plaatsgevonden. Man en kinderen kijken uit naar de gezamenlijke maaltijd en kunnen hun smaakpapillen niet geloven. Het eten is lekker. Elke keer weer. Terwijl de machine snijdt, hakt, verpulvert, roert, kneedt, fruit, kookt, stooft, stoomt, doe ik andere dingen. En als het snijden, hakken, verpulveren, roeren, kneden, fruiten, koken, stoven, stomen klaar is, dan krijg ik een seintje van de machine. Een ingredient erbij, een druk op de knop en vervolgens ga ik weer verder waar ik mee bezig was. Als ik dan mijn ding gedaan heb, is ook maar zo het eten klaar.

Man en kinderen moeten veel van mij houden, want terugkijkend is het haast beschamend wat ik hen al die jaren heb voorgeschoteld. Nu is de grote uitdaging om de machine in goede conditie te houden. Want hij doet weliswaar vrijwel alles, maar mij leren koken doet hij niet. Ik doe slaafs wat hij me opdraagt. Als een getrainde poedel voer ik de opdrachten uit, maar wat er in de kookpot gebuert, is voor mij onzichtbaar. O, behoede mij voor de dag dat de machine het begeeft! Hij is dan ook verboden terrein voor iedereen behalve mijzelf. Ik bedien hem, ik vertroetel hem. Voor de buitenwereld ben ik het baasje. Ik domineer de kunst van het koken met de machine. Alleen wij, de machine en ik, weten dat in werkelijkheid hij de baas is en ik de poedel. Het geeft niet. Mijn leven is veranderd en we hebben er allemaal profijt van. Mijn eerste etentje met genodigden is inmiddels achter de rug. Een succes. Ik kook. Ik geniet van de illusie die de machine me toestaat mijzelf te maken.

Het enige roet in mijn heerlijke eten is dochterlief. Die beweert te pas en te onpas dat ik niet kan koken. Dat al dat lekkere eten niet door mij maar door de machine wordt gemaakt. Zodra de machine ter sprake komt, komt ze er met haar grote kwek tussen om mij op luide toon te degraderen tot poedel, slaafs ondergeschikt aan de machine. Recht voor z'n raap. Net zoals ze me onlangs onderschepte tussen douche en handdoek. Ze vouwde haar handjes om mijn borsten en vroeg peinzend, terwijl ze haar handjes een centimeter of wat omhoog duwde, of ze niet eigenlijk dáár hoorden te hangen. Net zoals ze vorige week toen ik haar van school kwam halen nadat ik uren in de weer was geweest om – helaas zonder handschoenen – na een fikse regenbui de walnoten van eigen boom te ontdoen van hun omhulsel, met haar gebruikelijke luide stem uitriep dat mijn vingers en nagels er werkelijk walgelijk vies uitzagen. Ik kreeg ze met geen mogelijkheid meer schoon en voelde nog dagenlang de blikken van alle keurig gemanicuurde moeders op mijn handen branden.

Maar het geeft niet. We hoeven het niet mooier te maken dan het is. Ik vind het namelijk schitterend zoals het is. De machine heeft me verlost van het juk van de kookstress. Hoewel ik nog altijd niet kan koken, kook ik de sterren van de hemel. Als dat niet schitterend is.

November 2016

P.S. Dit is geen gesponsorde post. Als ik het evenwel zo nog eens nalees, had ik er verdorie best een nieuw kookboek voor de machine uit kunnen slepen! ;-)