Op kousenvoeten

De winter staat voor de deur. De zon schijnt doorgaans volop en vorige week was het nog een graad of zes. De afgelopen dagen is er een aardig pak sneeuw gevallen en begint de stad langzaamaan wit te zien. In de bergen ligt al volop sneeuw en het skiseizoen is onlangs gestart. De kinderen genieten met volle teugen van het voor hen geheel nieuwe fenomeen sneeuw en de daarbij behorende sneeuwballen, sneeuwpoppen, en sleeën. Ook schaatsen en skieën vinden ze geweldig. Met de skipiste op nog geen half uurtje van huis, staat ons een aangename en actieve winter te wachten. 

Bij aankomst in ons nieuwe land was het nog hoog zomer. De kleding die jarenlang dienst deed in Zuid-Amerika, droegen we dus gewoon door. Het leven speelde zich met name buiten af en meer dan een jurkje en sandaaltjes of een korte broek en gympen hadden we niet nodig. Maar inmiddels staat dus de winter voor de deur en is het tijd om ons voor te bereiden op de kou.

In veel appartementen, waaronder het onze, kan je niet zelf de verwarming regelen. Op 15 oktober gaat centraal de verwarming aan, en op 15 april gaat de verwarming weer uit. Mocht je voor 15 oktober een koude week hebben, dan heb je pech. Mocht de winter doorzetten tot half mei, dan heb je ook pech. In veel appartementen, waaronder het onze, is geen thermostaat te bekennen en een aan/uit knop evenmin. De verwarming loeit op volle kracht. Ik weet niet of op enig moment `s nachts de temperatuur daalt, maar als wij naar bed gaan zijn de radiatoren nog bloedheet en als we `s ochtends vroeg opstaan zijn ze dat opnieuw. Of nog steeds. De ramen staan dan ook dag en nacht open en veel winterkleren hebben we niet nodig. Met een goede winterjas, een dikke sjaal, muts, goede handschoenen en winterlaarzen die ons buiten beschermen tegen de min 20 die ons te wachten staat, zitten we goed. 

Hoewel we binnenshuis dus geen dikke truien nodig hebben, zijn de zomerjurkjes en sandaaltjes inmiddels uiteraard opgeborgen. Sindsdien worstel ik dagelijks met vraag “wat trek ik aan vandaag”. Van de afgelopen 12 jaar woonden we er tien in Zuid-Amerika. Zomerjurkjes en sandalen. We woonden twee jaar op de Caucasus met een vergelijkbaar klimaat als hier, maar in onze winter op de Caucasus was ik zwanger. Die winterkleding komt me nu dus niet meer van pas. Ik kijk om me heen en probeer te ontdekken wat de wintermode is. Wat draagt men? Wat vind ik leuk? Wat zit lekker? Wat staat me leuk? Ik ben enigszins de weg kwijt. Dragen we strak? Wijd? Pastel? Bloemen? Zwart? De moeders op school kleden zich met name in de hele dure bekende merken. Leraar-ouder gesprekken? Die middag lijkt er een ware fashion-show gaande en bepalen golvend gekapte moeders in de meest uitbundige designer outfits het straatbeeld. Voor mij een inspiratieloze parade die een smaak tentoonspreidt die mijlenver van de mijne verwijderd is. 

Gelukkig ben ik een laarzenmens. Laarzen maken elke outfit kloppend. Net als een goed paar schoenen overigens, maar zoals gezegd, ik ben een laarzenmens. Ook al zijn er vraagtekens te zetten bij mijn winterkleding, met de juiste laarzen eronder voel ik me goed en stap ik met opgeheven hoofd rond. Saai en simpel zie ik met het juiste paar laarzen eronder als tijdloos acceptabel.

Naarmate het kouder werd, groeide onze kring bekenden en vrienden in wording en al snel werden we uitgenodigd om bij dezen en genen thuis te komen eten, drinken of anderszins te vertoeven. De eerste keer dat ik werd uitgenodigd, was ter ere van het afsluiten van onze stoomcursus Russisch. De lerares zou bij haar thuis een traditioneel avondmaal bereiden voor de cursisten. Ik had een flesje wijn gekocht en maakte me klaar voor vertrek. Ik waste mijn haar, kneed er wat krul in, deed wat mascara op. Na een minuut of tien dralen voor de kast, koos ik zoals vrijwel elke dag voor mijn strakke spijkerbroek en losse zwarte trui. Saai en simpel, maar ik had mijn troef achter de hand: fantastische half hoge leren laarsjes. Niet alleen zijn het gewoon mooie laarsjes, ze hebben ook wat hak en dat trekt het silouet van de dijen accentuerende strakke broek met aardappelzakachtige trui op tot een tijdloos acceptabel geheel.

En aldus stond ik vol goede moed op de stoep bij de lerares. Zodra de deur openging, zag ik het direct. De moed zonk me ogenblikkelijk in de schoenen. De gang stond namelijk vol schoeisel. Ik werd geacht mijn fantastische half hoge leren laarsjes uit te trekken en op kousenvoeten het huis te betreden. Mijn opgeheven hoofd zakte iets omlaag en keek naar de saaie zwarte trui, de strakke spijkerbroek waarin mijn benen ineens ingesnoerde worstjes leken en naar mijn grote tenen die allebei vrolijk uit de oude vale sokken staken. 

Het bleek overal de gewoonte te zijn. Schoeisel gaat uit. Inmiddels ook in mijn eigen huis. Het is niet voor niets. Appartementen zijn gehorig en burenoverlast is op kousenvoeten aanzienlijk minder. Besneeuwde straten leiden tot vieze natte schoenen die je niet in je huis wilt hebben. In mijn eigen huis loop ik tevreden op pantoffels rond, maar ik kan er maar niet aan wennen dat ik op feestjes en etentjes wordt geacht rond te drentelen op sokken. Dat leuke jurkje voelt heel anders als er in panty gestoken voeten onder uit komen. Die strakke spijkerbroek is niet hetzelfde zonder laarsjes. Het is net alsof ik maar half ben aangekleed. Je hebt je haar gedaan, je opgemaakt, leuke armband om, rokje aan, spannend truitje… en sokken. 

Was ik met laarzen aan al enigszins de weg kwijt in de wereld van de wintermode, op kousenvoeten heb ik werkelijk geen idee meer. 

Januari 2016