woensdag 30 september 2015

De integratie

Het was een prachtige voorstelling. De kwaliteit van de zangers en dansers was hoog. Naast het podium hingen schermen waarop de tekst van de opera in het Engels en in het Russisch werd weergegeven, zodat de verhaallijn goed te volgen was. De drie dames naast me hadden me uitgenodigd, opera en daarna uiteten. Ik ken ze sinds een week of vier en zou kunnen zeggen dat het vriendinnen in wording zijn. De avond voor de opera was een van hen met twee andere dames en hun kinderen bij ons thuis te gast voor een naschoolse speelmiddag, die naadloos overging in een avondje film voor de kinderen en een avondje borrelen voor de moeders en de vaders die na hun werk ook aanschoven. Twee weken eerder waren we uitgenodigd voor een soortgelijke middag en avond die net zo genoeglijk was verlopen. Met drie moeders volgde ik twee weken lang een stoomcursus Russisch. Elke ochtend drie uur les, vaak gevolgd door een gezamenlijke lunch, voor we allemaal onze kinderen van dezelfde school haalden. In de tweede week na aankomst brachten we op uitnodiging van een andere familie een zondagochtend door in de bergen. Een prachtige wandeling en uitgelezen mogelijkheid om de longen te vullen met frisse, schone lucht, hetgeen voelt als absolute noodzaak nu de stad voortdurend wordt bedekt door een laag smog die met name `s winters - als alles wat maar voorhanden is wordt opgestookt  om huis en haard warm te houden - ongekende proporties schijnt aan te nemen. Daags na de wandeling nam de moeder van een klasgenootje van zoon me mee op een supermarkt-tour, zodat ik in een klap wist wat ik waar kan kopen en wat ik waar vooral niet moet kopen. 

Inburgeren in een nieuw land blijkt met schoolgaande kinderen aanzienlijk makkelijker te zijn dan met kleine kinderen die nog aan de rokken hangen. Ik herinner me nog als de dag van gisteren hoe ik de eerste weken in V. met pasgeboren dochter in de wagen en zoon als peutertje ernaast in de bloedhitte de stad doorkruiste op zoek naar luiers, brood en andere eerste levensbehoeften. Het duurde maanden eer ik, her en der en bij toeval, een aantal mensen had leren kennen die ik vrienden in wording kon noemen. Nu daarentegen, moet ik af en toe de telefoon even uitschakelen en op adem komen. Reeds op de allereerste schooldag was ik gespot door een aantal vriendelijke moeders, net als wij buitenlanders, die onmiddellijk hun armen openden en plaatsmaakten voor ons nieuwkomers. Hoewel de school ons had voorgehouden dat tenminste 30% van de leerlingen buitenlands is, bleek dit in werkelijkheid hooguit 10% te zijn. En hoe graag we ook in de lokale samenleving zouden willen integreren, feit is dat de buitenlanders elkaar opzoeken. Omdat we de taal niet beheersen, maar ook omdat de lokale kinderen die naar de Britse school gaan over het algemeen afkomstig zijn uit hele rijke families die in volstrekt andere kringen verkeren en bovendien doorgaans de chauffeur en bodyguard (hier met name dienstdoend als statussymbool) het kind naar school laten brengen en van school laten halen. Het zijn dus de buitenlandse moeders en vaders die elkaar op het schoolplein opzoeken en omdat de groep klein is, kent ons ons en worden nieuwelingen direct aan de borst gedrukt. Zo schoof ik in de eerste week al aan bij een verjaardagslunch in de zonovergoten tuin van een Argentijnse, waar we de verjaardag vierden van een Turkse, vergezeld door een Zuid Afrikaanse, een Belgische, een Indiaase, een Mongoolse, een Koreaanse, een Spaanse, een Engelse en een Amerikaanse. 

Hoewel oprecht dankbaar voor de open armen, voelde ik me de eerste weken niettemin wat ontheemd. Terwijl ik overdag vanalles ondernam met mijn vriendinnen in wording, kletste ik `s avonds met mijn zo dierbare vriendinnen in V. De eerste weken overheerste het gevoel dat ik al die leuke dingen met hen zou willen ondernemen. Voor het eerst liet ik in een van mijn tijdelijke woonlanden een aantal echt goede vriendinnen achter en dat gemis was nog zo voelbaar dat alle gezelligheid met mijn nieuwe vriendinnen in wording bijna aanvoelde als verraad. In V. bleven mijn vriendinnen achter met een lege plek in een zo moeilijk land. En ik was vertrokken, maakte direct nieuwe vrienden en genoot van mijn nieuw hervonden vrijheid. Een sensatie die ik had willen delen met de vriendinnen die ik achterliet. Het had allemaal wat tijd nodig.

Nu, zes weken na aankomst, voelen we ons al helemaal thuis. We hebben een appartement gevonden en als het goed is arriveert de container met onze inboedel over een aantal weken. Hoewel de eerste twee weken niet makkelijk waren ("alle kinderen op het schoolplein praten Russisch, we kunnen met niemand spelen en daar worden we zo verdrietig van"), hebben de kinderen inmiddels hun draai helemaal gevonden. Ze hebben hopen vriendjes, gaan elke dag met plezier naar school en worden uitgenodigd voor verjaardagsfeestjes en speelmiddagen. Man begint zijn draai op kantoor ook te vinden en heeft al wat buurlanden mogen bezoeken. En ik voel me inmiddels helemaal deel van de club. Van de Argentijnse kocht ik vorige week voor een prikkie de hele skigarderobe over die haar kinderen te klein was geworden. Bij de Zuid-Afrikaanse vierden we de verjaardag van de Indiaase en dit keer bracht ook ik een zelfgemaakt gerecht mee. De Mongoolse vergezelde me naar de dokter toen onlangs ook mijn linkeroog flink ontstoken was. De Belgische werd afgelopen weekend veertig en nodigde ons uit voor een etentje in een hip restaurant waar we ons, naar lokaal gebruik, uitstekend vermaakten met waterpijp en paardenbiefstuk, terwijl onze kinderen trots van hun eerste logeerpartij genoten met de kinderen van de Belgische en hun oppas. 

Vorige week arriveerde een nieuw gezin. Een Engels gezin wiens dochtertje ook naar de Britse school gaat. We hebben onmiddellijk onze armen geopend en plaatsgemaakt voor de nieuwkomers. Ze zullen zich snel thuisvoelen.
Oktober 2015


6 opmerkingen:

  1. Interessant.
    Bedankt dat wij dit mee mogen maken via je blog.
    Jullie hebben het weer gefixed, knap hoor.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat fijn om dit allemaal te lezen. Ook goed te lezen dat de container binnenkort arriveert!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Zalig dat familiegevoel! Dat hadden wij ook in India en Korea. Ik mis dat hier in Italie. Mijjn "babytje" wordt 1 volgende week en het is een geïsoleerd jaar geweest. Stiekem kijk ik uit naar zijn schoolstart (hoewel dat nog vier jaar is - haha) om zo meer mensen te leren kennen.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. zo blij dat jullie je thuis voelen daar!

    BeantwoordenVerwijderen