dinsdag 1 september 2015

Couscous

Couscous. Ik ben al tien minuten aan het proberen om met handen en voeten uit te leggen wat couscous is. Ik weet wat rijst is, en pasta, en aardappelen, maar ik weet niet hoe ik in het Russisch moet uitleggen wat couscous is. In het vriesvak ligt een groentemix voor couscous. 'Kyc kyc' staat er op. Er wordt met geinteresseerde blik naar gekeken. Hulpvaardig wordt me vervolgens een blikje doperwten aangedragen. En een aubergine. Een vriendelijke klant laat zijn telefoon couscous in het Russisch vertalen. 'Kyc kyc'. Het brengt ons niet verder. Ik geef het op. Couscous is duidelijk geen gangbare kost hier. Ik kijk om me heen en zie een zee aan mogelijkheden, bekend en onbekend. Ik kies voor bekend. Ik tuur naar de uitgestalde blikken en potten gepelde, ongepelde, gekruide en ongekruide tomaten. Veel zie ik niet. Mijn rechteroog is tot buitenaardse proporties opgezwollen door een virusinfectie, opgelopen in het zwembad waar de kinderen en ik een heerlijke middag doorbrachten. Dankzij de overduidelijke symptomen liep het doktersbezoek in het Russisch gesmeerd. Virus. Antibioticadruppels. Twee weken. Eenmaal thuis ruiken de gepelde ongekruide tomaten niet naar gepelde ongekruide tomaten. Ik proef. De tranen springen in mijn linkeroog en proberen zich ook rechts een weg te banen richting wang. Ik breng de pot tot vlak voor mijn nu vochtige linkeroog en zie dat op het plaatje geen rode tomaten staan, maar rode pepers. We eten die avond een boterham met kaas.

We zijn aangekomen op onze nieuwe bestemming. Twee weken geleden pakten we voor de zoveelste keer onze koffers en zetten koers naar Centraal-Azie. Zodra we in het vliegtuig stapten, was er geen Nederlander meer te bekennen. Er was geen Engels sprekende ziel meer te vinden. Het vliegtuig zat propvol. Het was er warm en de zweetlucht overheersend. Vijf uur moesten we op onze aansluiting wachten op het vliegveld van één van de voormalige Sovjetrepublieken. Strenge vierkante mannen in uniform. Om ons onduidelijke redenen mochten we vanwege onze eindbestemming niks kopen in de dutyfree winkel. De enige bar was dicht, de kinderen moe, dorstig en hongerig. Op het mannentoilet onderging een man sigarettenrokend zijn diarree en een ander spuugde zonder gene dikke groene flotsen op de grond. Alsof we met cliches om de oren werden gesmeten.

En toen waren we er. Stralende zon, imposante bergketens met eeuwig besneeuwde toppen. Bomen. Overal bomen en parken. Overal brede voetpaden. Nog meer parken. Vriendelijke mensen. We lopen en we lopen en lopen. We eten ijsjes en kijken niet één keer bezorgd over onze schouder. De kinderen rennen en springen. Ze voelen de vrijheid. Ze voelen hoe hun ouders ontspannen de eerste indrukken op zich laten inwerken en de frons boven hun neusjes verdwijnt.

De aanloop naar deze verhuizing was niet makkelijk. De kinderen zagen hun wereldje in duigen vallen. Afscheid nemen van vriendjes, school, huis. Ze genoten van de zomervakantie, maar zoals elk jaar hadden ze na een paar weken weer behoefte aan hun routine, de stabiliteit van het dagelijkse schoolleven. Het besef dat ze niet meer zouden terugkeren naar hun Zuid-Amerikaanse routine, veroorzaakte onrust. Het veroorzaakte verdriet en nachtmerries. Avond na avond zaten we met een hoopje verdriet in onze armen. Overdag kon het vooruitzicht van sneeuw in de winter en grote parken om te spelen nog enthousiasme opwekken, maar 's avonds in bed, in het donker en de stilte, was er de onrust. Het verdriet. Kwamen er ineens monsters, vuur, overstromingen. En als dan na eindeloos woelen en piekeren de slaap toch was gekomen, kwamen de nachtmerries. 

Het missen is er nog altijd en het mag er ook zijn. Maar de nachtmerries zijn inmiddels weg. De monsters ook. Hier zijn geen overstromingen en er is geen vuur. In ons tijdelijke één kamer appartementje bouwen we langzaam weer een nieuwe routine op. De rust daalt neer. We zijn er.
September 2015

7 opmerkingen:

  1. zo knap! alles achter laten en opnieuw beginnen!! heel veel succes met jullie nieuwe avonturen

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Jullie zullen dat daar heel goed doen, beetje bij beetje, stapje voor stapje ... nog even volhouden ;-) (en als je ooit een foto's wil meegeven van die prachtige natuur daar ... ik ben benieuwd)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. de natuur klinkt al veelbelovend! Ik duim en hoop dat de kinderen én jullie er snel een echt thuisgevoel zullen hebben!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Grote bewondering, hier. Ik zou het niet kunnen, alles wat ik opgebouwd achterlaten en elders helemaal opnieuw beginnen. Maar wat zal die nieuwe vrijheid, dat onbezorgd buiten kunnen komen, een deugd doen. Hopelijk voelen jullie je er snel thuis!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Mooi. Prachtig. Je weet me keer op keer te ontroeren. Zo'n bewondering voor jullie lef. X

    BeantwoordenVerwijderen