donderdag 11 juni 2015

Van pieken en dalen

Euforisch. Anders kan ik het niet noemen. Ik liep over straat met een ononderdrukbaar gevoel van euforie. En dat enkel en alleen omdat ik over straat liep. Of eigenlijk, vanwege de omstandigheden waaronder ik over straat liep. 

Ik was in Nederland. Het was winter. Eerder die dag was er wat natte sneeuw gevallen, toen ik op straat liep scheen de zon. Ik bracht een week door met mijn moeder. Alle tijd voor en met elkaar, en de tijd aan onszelf. We deden waar we zin in hadden. Taartjes eten, koffie drinken, praten, detectives kijken, uiteten, winkelen. Zes maanden na de laatste knipbeurt was ik eindelijk bij de kapper geweest. "Mijn" kapster sinds heugenis. Ze knipte me een nieuwe coup. Ik voelde me een nieuw mens. Ik kocht een nieuwe broek, een trui, nieuwe laarzen. 

Vlak voor ik naar Nederland ging, waren we thuis een paar dagen naar het strand geweest. Licht gebruind, met m´n nieuwe coup en kleren, genietend van een volle week vakantie met mijn moeder, lopend op straat zonder gevaar voor eigen leven, de frisse wind op m´n wangen en overal vriendelijke mensen. Ik ging op in die massa vriendelijke mensen. Ik liep op straat en ik viel niet op. Euforie. Het gevoel dat het geluk uit je borstkas barst. Zorgen en verdriet even overtroefd door gelukzaligheid.

Na die week ging ik terug naar huis. Het gevoel van euforie veranderde langzaam weer in een tevreden deining op de golven van de dagelijkse beslommeringen. Een piek, een dal. Zonder dalen, geen pieken, zegt het cliché. En het is waar. Euforie zou niet langer euforisch voelen als het er altijd zou zijn. 

Doet u mij nog maar een flinke portie clichés. Want zolang er na regen altijd weer zonnenschijn komt, vind ik het goed.
Juni 2015



 

4 opmerkingen:

  1. Altijd fijn hoe je ons een spiegel voorhoudt, dat wat in Nederland 'normaal' is, eigenlijk bijzonder is.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Binnenkort gaan jullie naar een nieuw land ... hopelijk veiliger ...

    BeantwoordenVerwijderen