vrijdag 5 december 2014

Leven in het donker

De eerste dag viel de stroom ´s avonds laat uit. De tweede dag hadden we in de avond een paar uur stroom. Maar op dag drie viel de stroom bij het ochtendgloren uit en kwam niet meer terug. Toen het om zes uur ´s avonds, zoals elke avond om zes uur, binnen een paar minuten donker werd, was het dan ook overal ineens heel donker. De kaarsen werden aangestoken, maar het waren er niet veel meer. De afgelopen dagen hadden we er al heel wat opgebrand. De zaklampen werden tevoorschijn gehaald. En zo aten we bij kaars- en zaklamplicht, terwijl we op verzoek van zoon bespraken hoe we het komende uur zouden doorbrengen in het donker.

We waren met z´n drietjes, dochter, zoon en ik. Dochter had niet zoveel problemen met het gebrek aan licht, maar zoon had er moeite mee en werd steeds onrustiger. We besloten de – koude – douche over te slaan. Voorlezen kon bij kaarslicht. Maar het vooruitzicht dat hij binnen afzienbare tijd in zijn eentje in het donker in zijn kamer in bed zou liggen, greep hem steeds meer naar de keel. De prop in zijn keel werden tranen in zijn ogen. Het was vrijdagavond, de avond waarop een intensieve week doorgaans zijn tol eist en zorgt voor vermoeide en daarmee gevoelige kinderen. De tranen in zijn ogen begonnen dan ook rijkelijk te vloeien. We besloten dat zoon en dochter samen in ons grote bed mochten slapen. Dat hielp. Heel eventjes. Toen kwamen toch weer de tranen. Want ook in het grote bed was het pikkedonker. Een kaarsje naast het bed wilde zoon niet, want stel dat het kaarsje zou omvallen. Een zaklamp in bed bracht ook geen rust, want stel dat de batterij op zou raken. Op vrijdagavond staan er altijd een paar beren extra op de weg.

Om de onrust bij zoon weg te nemen, besloot ik hem de rust van de nacht te laten voelen. Ik nam ze mee naar buiten. We gingen op het trapje voor de deur zitten. Ik liet ze luisteren naar de krekels. Ik liet ze kijken naar de sterren. Ik liet ze de zwoele avondwarmte voelen. Het haast onmerkbare briesje. De lichtjes van de vliegtuigen. De fladderende vleermuizen. Het schijnsel van de maan. Ik liet ze diep in- en uitademen en kijken naar de nacht.

En toen zag ik het. In het schijnsel van de maan zag ik de verwondering in hun ogen. Er was geen blik van herkenning. Er daalde geen rust over ze neer.

Onze kinderen kennen geen leven in het donker. We hebben geen seizoenen en dus geen winterdagen waarop het aan het eind van de middag al donker is. Geen dagen waarop ze in het donker buitenspelen bij het licht van de lantaarnpalen, geen dagen waarop ze langs verlichte etalages lopen, geen dagen waarop donker deel uitmaakt van hun dagelijks leven. Onze kinderen ervaren donker slechts van een afstand. Als het donker is, zijn zij binnen. Mochten we bij uitzondering om 6 uur nog niet thuis zijn, dan zijn we op weg ernaar toe. Altijd gehaast. Snel de auto in, gordels om en gaan. Ze voelen aan dat donker betekent “gevaarlijk”. Een paar sporadische winterweken in Europa noch zoon´s jonge jaren in een land met winters, hebben herinneringen nagelaten. Onze kinderen kennen geen leven in het donker.

En zo zaten we op het trapje voor de deur en keken naar de sterren. Na een poosje maakte de verwondering toch plaats voor bewondering. Ze voelden de rust van de nacht. Weer binnen in het donkere huis sloeg toch de schrik weer om het kinderhart. Uiteindelijk bleek de enige remedie mijn aanwezigheid in het grote bed te zijn. En zo ging ik dan eindelijk ook eens echt vroeg naar bed.
December 2014

8 opmerkingen:

  1. Oh, ik kan daar zo van genieten, van dat donkere om me heen. Bij mij is de herfst mijn favoriete seizoen. Maar ik kan me ook wel voorstellen dat het voor zoonlief behoorlijk beangstigend kan zijn, dat onbekende donkere!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Donker daar, donker hier ... donker is overal zo anders ...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Achh... wel fijn dat je ze mee naar buiten nam op het trapje... maar dat je dan ook mee ging slapen, dat zal wel de ultieme oplossing geweest zijn. Je bent een lieve mama x

    BeantwoordenVerwijderen
  4. ik was vroeger zelf bang in het donker, en toch vraag ik me nu ook steeds af hoe dat komt dat mijn oudste dat ook zo erg heeft. Ik snap het niet meer :)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik voelde 'm aankomen tijdens het lezen, dat je mee in bed zou belanden. ;-)
    Dit plaatst weer alles in perspectief eh, dat wij in ons Belgenlandje zeuren over een paar - mogelijke - uurtjes black-out ...

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Heel mooi verwoord, in een ruk uitgelezen. Fijn ook om met ze te gaan liggen... En ben jij ook in slaap gevallen??

    BeantwoordenVerwijderen