Het schooluniform

Het schooluniform is een fantastische uitvinding. Ik ben groot voorstander. Alles in dezelfde was, en vooral, geen gezeur ´s ochtends bij het aankleden. De kinderen weten niet anders en zonder morren gaat bij zoon al drie jaar lang elke schooldag het uniform aan. Ook bij dochter ging het daadwerkelijk zo gesmeerd als het klinkt gedurende een maand of acht. En toen begon het gedonder alsnog. Dat het uniform aan moet, is het probleem niet. Blauw rokje, rode polo, witte sokken, zwarte schoenen. Het probleem zit hem in de details. 

Detail één. De onderbroek. Dochter draagt heel beschaafde katoenen onderbroekjes in de juiste maat en bovendien in haar favoriete kleurtjes. Valt daar nog iets op aan te merken? Meer dan ik voor mogelijk had gehouden. Het stukje stof tussen de beentjes schijnt namelijk te rimpelen zodra dochter zich begint te bewegen. Met alleen haar onderbroek aan staat ze doodstil wijdbeens, kijkt me aan, zet een stap en zegt stikverontwaardigd dat NU (en “NU” gaat precies samen met de stap) het onderbroekje begint te kreuken. Dat ik niet inzie dat dit uiteraard on-ver-draag-lijk is, maakt haar razend. Razend om zeven uur ´s ochtends met nog het een en ander voor de boeg en een kwartier voor we de deur uit moeten.

Detail twee. De sokken. In het bijzonder de verdikking dwars over de voet net onder de tenen. Deze naad veroorzaakt elke ochtend een groot drama. Mevrouw heeft daar namelijk ont-zet-tend veel last van. Elke ochtend weer leg ik haar uit dat ik overal heb gezocht maar geen enkele winkel heb kunnen vinden waar ze witte naadloze kindersokken verkopen en dat ze dus echt de zo barbaarse sokken met naad aan zal moeten. Huilend en hinkelend strompelt ze de auto in. Tegenwoordig trekt ze in de auto haar schoenen weer uit, pakt de verdikking vast en trekt er heel hard aan, schuift vervolgens haar schoen weer aan – zo´n schoen met ronde neus en bandje over de wreef – en loopt vervolgens met triomfantelijke blik de school in. Uit haar schoentjes puilen bovenop twee grote bulten sok met naad, alsof ze twee extra kleine teentjes heeft die niet in de schoen passen en er dus buiten bungelen. Ik wees wijs en doe alsof ik het niet zie. De juf, al net zo wijs, doet precies hetzelfde. De kledingvoorschriften zeggen niks over uitpuilende bulten en alles beter dan voortdurend drama. 

Detail drie. Het haar. De regel is dat het haar niet helemaal los mag hangen. Dat laat dus nog ongenadig veel opties open. En het lijkt erop dat dochter met grote vastberadenheid zoveel mogelijk opties wil benutten. De dagen dat ze een vlecht wil, of een staart, of twee, zijn de makkelijke dagen. Maar er zijn ook dagen dat ze verzoekt om veertien staartjes. Een vlechtje in hartjesvorm (de kapper deed dat ooit), een vlecht precies zoals Frozen´s Elsa, of een creatie met haar tien bloemenclips bovenop haar hoofd. Verandering van plan behoort niet tot de mogelijkheden. Twee moeders van klasgenootjes vertelden mij onlangs dat dochter de haardracht klassikaal bepaalt. Hun dochters delen namelijk met zekere regelmaat thuis mee dat ze de volgende dag een diadeem in moeten, of een Elsa-vlecht, omdat hun vriendinnetje – onze dochter – dat heeft gezegd. (“Jullie dochter is wel een beetje een leiderstype, niet?!” Ontkennen zou me volstrekt ongeloofwaardig maken.) En zo strijden we regelmatig een kleine strijd. “Mama, dat zijn geen veertien staartjes! (Ik denk: dat klopt schat, maar met veertien staartjes zou je er enigszins belachelijk uitzien). “Elsa´s vlecht is veel langer, mam, weet je dat dan niet” (Ik denk: ik weet het lieverd, maar ik kan je haar niet langer toveren). “Mam, dat lijkt niet eens op een hartje” (ik denk: zeur niet, dat ziet er heel behoorlijk uit voor een leek met haast). En zo kan dochter voor de derde keer binnen een kwartier op de vroege ochtend on-ge-loof-lijk boos worden. 

Ik prijs me nog steeds gelukkig dat de kinderen in uniform naar school moeten. Het gedonder had anders aanzienlijk omvangrijker kunnen zijn. Maar soms droom ik van verplichte blote voetjes en bloempotkapsels, totdat de kleuterpubertijd voorbij is. Of, indien die naadloos zou overgaan in de puber-pubertijd hetgeen ik in sommige gevallen niet geheel onaannemelijk acht, totdat het middelbare schooldiploma op zak is. Ik ben voorstander.

Juli 2014