Bekentenis van een moeder

Tot mijn grote blijdschap waren onze beide kinderen niet gediend van de fopspeen. Mijn blijdschap kreeg echter een flinke domper toen dochter haar duim ontdekte en een fanatieke duimzuigster werd. Weliswaar alleen bij het inslapen, maar dan werd er ook met volle kracht tegenaan gegaan. Het duurde dan ook niet lang of de kloven stonden in haar duimpje. Geen probleem, vond dochter, en ze zoog tevreden door. Met argusogen hield ik haar voortandjes in de gaten en na verloop van tijd gebeurde het onvermijdelijke: de tandjes begonnen naar voren te staan. En ik wist: ik moet dit stoppen. Gezegend met een stel flinke voortanden die in mijn jonge jaren zo ver vooruit stonden dat ze permanent diepe groeven in mijn onderlip griefden, wist ik dat ik mijn dochter moest behoeden voor de wreedheid van pestende kinderen. Mijn dochter zou geen hazentanden krijgen en daar zou ik voor zorgen.

Ik naaide sokjes aan de mouwen van haar pyjama. Dit zorgde in eerste instantie voor door merg en been gaand gehuil, ein-de-loos lang. Daar was mijn moederhart niet tegen bestand. Toen ik deze aanpak nogmaals wilde toepassen toen ze wat ouder was, werden de sokjes er meedogenloos afgetrokken, afbeten, afgepeuterd. Tot zo ver de aangenaaide sokjes. Teveel kapotte pyjamas en het beoogde resultaat bleef uit.

Volgende strategie. Iets heel smerigs op de duim smeren. Maar de harde aanpak – peper, chili, sambal – kon ik niet over mijn hart verkrijgen en van koffie of nagellak verblikte of verbloosde dochter niet. Ik beloofde haar een nieuwe pyjama als ze met duimen zou stoppen. Maar ze wilde geen nieuwe pyjama, geen nieuwe knuffel, zelfs geen taartjes. Omkopen hielp niet en dochter, inmiddels ruim drie, duimde lustig door. 

Er zat nog maar één ding op. De pedagogisch volstrekt onverantwoorde aanpak. Ik zette dochter op haar stoel en ging tegenover haar zitten met een heel ernstig gezicht. Luister goed, zei ik, ik ga je vertellen wat er zal gebeuren als je blijft duimen. Je tanden zullen steeds verder naar voren groeien. Ze zullen steeds langer worden, zodat ze al gauw niet meer in je mond zullen passen. Vervolgens zal ook je bovenkaak mee naar voren gaan groeien. Met mijn stem, mimiek en handen schetste ik het beeld van een weerzinwekkende kruising tussen een bever, vogelbekdier, miereneter en heks, met gebochelde kaak en gruwelijk lange tanden. Haar ogen werden groot en als versteend keek ze me aan. Echt? Echt mama? Ik schaamde me diep, echt, maar antwoordde: Ja lieverd, echt.

De twee daaropvolgende nachten werd ze een paar keer wakker, riep me en vroeg: Echt mama? Echt? Ik hield haar vast, aaide over haar hoofd, zong haar in slaap, schaamde me diep, echt, maar antwoordde: Ja lieverd, echt. De derde nacht sliep ze weer als vanouds. En ze heeft nooit, nooit meer geduimd.

Februari 2014