Zo stelde ik het me ongeveer voor. Mijn kindjes met een lief schortje om op een krukje aan het aanrecht. Mijn kindjes met blozende wangetjes, glimmende oogjes van genoegen, rustig luisterend naar mijn instructies die vervolgens in opperste concentratie met de tong uit de mond worden uitgevoerd. Gezellig muziekje op de achtergrond, genoeglijk kletsend en een half uurtje later zelfgebakken koekjes die we nog lauw met een vers glaasje melk al keuvelend aan de grote keukentafel verorberen. Zo stelde ik het me ongeveer voor toen ik nog kinderloos was.
De lieve schortjes waren al in huis voor het eerste kind geboren was. De koekvormpjes ook. Toen kwamen de kinderen en begon het wachten tot ze groot genoeg zouden zijn om koekjes te kunnen bakken. Ik lees vaak over het genoegen van bakken met je kind(eren). En ik lees dan inderdaad over het idyllisch tafereel zoals ik het me ook ongeveer voorstelde. Zo gezellig. Zo leerzaam. Zo genoeglijk. Inmiddels bak ik ook wel eens koekjes met mijn kinderen. Ik zou graag zeggen dat het zo gezellig is, en zo leerzaam voor ze, zo genoeglijk. Maar koekjes bakken met mijn kinderen bleek helemaal niet zo te zijn als ik het me had voorgesteld.
De vraag “zullen we koekjes bakken” leidt niet alleen tot glimmende oogjes, maar ook tot een hoop enthousiast geschreeuw. Op vol volume. Gevolgd door een paar rondjes op volle snelheid door het huis, al schreeuwend. Joepie. Koekjes bakken. “Ik weet wat we nodig hebben!” En nog voor ik aan mijn instructies heb kunnen beginnen, wordt de koelkast opengegooid, handjes graaien naar de eieren, die net iets te hoog staan en dus op de grond kletteren. Gelukkig gaan er geen eieren in onze koekjes. Wel melk. “Ik pak de melk!” “Nee, ik pak de melk!” De melk klotst op de grond. De hond komt aangesneld en stapt middenin de melkplas, likt de boel op en loopt vervolgens met melkpoten naar het vloerkleed. Het meel dat even later door de hele keuken stuift, plakt aan de lebber-resten van de hond en koekt terstond muurvast. Als de één vindt dat de ander lang genoeg gekneed heeft, wordt de kom zonder pardon weggerukt en ontstaat er een gevecht met hele vieze deeghandjes. Kleren onder het deeg (die lieve schortjes bedekken uiteindelijk niet zo heel veel), rondvliegende deegstukjes, besmeurde haren. Het deeg in twee delen leidde tot eenzelfde effect aangezien continue moet worden gecheckt of de één niet meer heeft dan de ander. De weegschaal is geen betrouwbare check als je net drie bent.
Als het deeg dan uiteindelijk klaar is, verhuist het hele gezelschap naar de grote keukentafel waar vormpjes worden uitgestoken. “Mam, ik moet echt meer bloem hebben, het plakt zo.” De extra bloem gaat regelrecht de mondjes in, “lekker!”, en daarmee ook onherroepelijk de haren in waar het vastplakt aan de deegstukjes. Deegrestjes verdwijnen eveneens in de mondjes en op de grond. Dan moet er onherroepelijk geplast worden en nemen kinderschoentjes de deegrestjes met bloem mee op een tocht door het huis. “O mam, kijk wat leuk, ik maak voetafdrukken!”
Als de koekjes eindelijk in de oven staan, gaan we opruimen. “Het is belangrijk dat kinderen leren dat er ook opgeruimd moet worden.” Met een veel te natte vaatdoek gaan ze vol goede bedoelingen de keukentafel te lijf. Deegstukjes worden zorgvuldig op de grond geveegd. En vertrapt. De beslagkom wordt met veel vingertjes leeggelikt en in de kast gezet. De koekvormpjes worden afgewassen met spons en veel, heel veel afwasmiddel. Het afwaswater klotst tegen de tegen het aanrecht leunende kinderbuikjes, bol van rauw koekjesdeeg, en loopt langs de kastjes op de grond. Waar het zich vermengt met de lebber-resten met bloem en verder reist door het huis via de poten van de hond die net weer even kwam kijken of er nog wat lekkers van de grond te eten viel.
De lieve schortjes waren al in huis voor het eerste kind geboren was. De koekvormpjes ook. Toen kwamen de kinderen en begon het wachten tot ze groot genoeg zouden zijn om koekjes te kunnen bakken. Ik lees vaak over het genoegen van bakken met je kind(eren). En ik lees dan inderdaad over het idyllisch tafereel zoals ik het me ook ongeveer voorstelde. Zo gezellig. Zo leerzaam. Zo genoeglijk. Inmiddels bak ik ook wel eens koekjes met mijn kinderen. Ik zou graag zeggen dat het zo gezellig is, en zo leerzaam voor ze, zo genoeglijk. Maar koekjes bakken met mijn kinderen bleek helemaal niet zo te zijn als ik het me had voorgesteld.
De vraag “zullen we koekjes bakken” leidt niet alleen tot glimmende oogjes, maar ook tot een hoop enthousiast geschreeuw. Op vol volume. Gevolgd door een paar rondjes op volle snelheid door het huis, al schreeuwend. Joepie. Koekjes bakken. “Ik weet wat we nodig hebben!” En nog voor ik aan mijn instructies heb kunnen beginnen, wordt de koelkast opengegooid, handjes graaien naar de eieren, die net iets te hoog staan en dus op de grond kletteren. Gelukkig gaan er geen eieren in onze koekjes. Wel melk. “Ik pak de melk!” “Nee, ik pak de melk!” De melk klotst op de grond. De hond komt aangesneld en stapt middenin de melkplas, likt de boel op en loopt vervolgens met melkpoten naar het vloerkleed. Het meel dat even later door de hele keuken stuift, plakt aan de lebber-resten van de hond en koekt terstond muurvast. Als de één vindt dat de ander lang genoeg gekneed heeft, wordt de kom zonder pardon weggerukt en ontstaat er een gevecht met hele vieze deeghandjes. Kleren onder het deeg (die lieve schortjes bedekken uiteindelijk niet zo heel veel), rondvliegende deegstukjes, besmeurde haren. Het deeg in twee delen leidde tot eenzelfde effect aangezien continue moet worden gecheckt of de één niet meer heeft dan de ander. De weegschaal is geen betrouwbare check als je net drie bent.
Als het deeg dan uiteindelijk klaar is, verhuist het hele gezelschap naar de grote keukentafel waar vormpjes worden uitgestoken. “Mam, ik moet echt meer bloem hebben, het plakt zo.” De extra bloem gaat regelrecht de mondjes in, “lekker!”, en daarmee ook onherroepelijk de haren in waar het vastplakt aan de deegstukjes. Deegrestjes verdwijnen eveneens in de mondjes en op de grond. Dan moet er onherroepelijk geplast worden en nemen kinderschoentjes de deegrestjes met bloem mee op een tocht door het huis. “O mam, kijk wat leuk, ik maak voetafdrukken!”
Als de koekjes eindelijk in de oven staan, gaan we opruimen. “Het is belangrijk dat kinderen leren dat er ook opgeruimd moet worden.” Met een veel te natte vaatdoek gaan ze vol goede bedoelingen de keukentafel te lijf. Deegstukjes worden zorgvuldig op de grond geveegd. En vertrapt. De beslagkom wordt met veel vingertjes leeggelikt en in de kast gezet. De koekvormpjes worden afgewassen met spons en veel, heel veel afwasmiddel. Het afwaswater klotst tegen de tegen het aanrecht leunende kinderbuikjes, bol van rauw koekjesdeeg, en loopt langs de kastjes op de grond. Waar het zich vermengt met de lebber-resten met bloem en verder reist door het huis via de poten van de hond die net weer even kwam kijken of er nog wat lekkers van de grond te eten viel.
Als na 8 minuten oven de koekjes klaar zijn, zijn de kinderen innig tevreden naar de speelkamer verdwenen en bezie ik, uitgeput door de bovenmatige inspanning die ik heb geleverd in mijn poging glimlachend geduldig te blijven, de chaos. Die ik vervolgens in m`n eentje kan opruimen. Ruim een uur nadat we zijn begonnen met “koekjes bakken”, is de keuken weer op orde. De rest van het huis komt een andere keer wel weer. Het zit toch inmiddels allemaal goed vastgekoekt. Met blozende wangetjes en glimmende oogjes van genoegen zitten mijn kinderen aan de grote keukentafel te genieten van hun zelfgebakken koekjes. Met een bekertje melk. Dat als toegift natuurlijk uit onschuldig enthousiasme wordt omgegooid.
Mei 2013
Vergeef me mijn schaterlach...
BeantwoordenVerwijderenMaar je verhaal klinkt me heel erg herkenbaar in de oren. Bakken met een twee en vierjarige is net hetzelfde ;) Maar ze zijn toch zo lief en schattig, nietwaar.
Zoooo herkenbaar!!! Super geschreven. Daarom bakken wij alleen koekjes als ik echt niet meer weet wat ik moet doen ;-) en bij mij willen de twee en vijf jarige natuurlijk hetzelfde schort voor en ook op dezelfde stoel staan!!!!
BeantwoordenVerwijderenDenk eraan, zelf als ze op 18 koekjes bakken...blijft de keuken een puinhoop. Soms kom ik dan na zo een bakinfasie thuis moe van het werk in een vuile keuken met een leeg bakblik. Toch leuk hé mams :)
BeantwoordenVerwijderenHahahaha.... en DAAROM begin ik niet zelf aan koekjesbakken :-) En als Mister Creatuur het in zijn bol krijgt om koekjes te bakken met de kleine meiden, dan is dees madam hier niet thuis :-) Héérlijk geschreven!
BeantwoordenVerwijderenLaatst maakte de wederhelft samen met de jongens chocomousse als verrassing voor mijn verjaardag (terwijl ik niet thuis was) en aan het verhaal te horen achteraf moet het ook zo'n chaos geweest zijn ongeveer, hij wist niet zo goed waar eerst kijken toen de chocolade heen en weer ging en de eieren geklopt werden door de oudste terwijl hij vrolijk overal aan het rondkijken was en de mixer met andere woorden gewoon meedraaide met zijn lichaam ;-) ... Het betert er dus niet op met ouder worden, hihihi
BeantwoordenVerwijderenHeel geruststellend dat het er niet alleen hier zo aan toegaat. En zo te lezen zal het nog heeeeel wat jaartjes zo blijven! Maar inderdaad, ze blijven o zo schattig! :-)
Verwijderen