Het moet door de natuur zo bepaald zijn. Ergens tussen de twee en drie jaar gaan de meeste
meisjes door een fase van prinsessen, ballet en roze. Veel roze. Veel ballet, veel prinsessen. Tegen
iedereen die het maar horen wil en tegen iedereen die het niet horen wil -
zoals zevenjarige jongetjes in het park – verkondigt dochter hooghartig dat zij
een prinses is. Ik krijg haar met moeite in niet prinsessen-roze kleding.
Broeken zijn uit den boze. Het elastiekje in haar haar moet roze zijn. Haar
sokjes moeten roze zijn, evenals haar onderbroekjes. De pyjamabroek moet een
zeker prinsessengehalte hebben. Op school vecht ze tot bloedens toe om het
enige roze stoeltje (in hemelsnaam, verf dat stoeltje groen!).
Ik
ben niet vies van roze, van bloempjes en van een ballonrok op z`n tijd, maar
deze prinsessen-ellende gaat ver voorbij mijn inlevingsvermogen. Van huis uit
heeft ze haar prinsessen- en balletideeën niet meegekregen. Op school zal ze het een en ander oppikken, maar
ik geloof toch dat een deel gewoon in de genen zit. Door de natuur zo bepaald.
Als je niet de hele dag de strijd tegen de prinsessen
moet aangaan, is deze voorliefde uiterst vermakelijk en een bron van
inspiratie. Zo is mij toch gebleken in de afgelopen tijd van feestdagen en
cadeautjes. Dochter kreeg een prinsessenjurk. Die moest twee weken lang dag en
nacht over haar winterkleding geperst worden zodat ze als een opgestopt roze
worstje op het Spaanse strand kastelen bouwde. Ze kreeg een plastic kroontje,
een glinsterring, bijpassende glinsteroorbellen. Een roze “satijnen” tasje met
“diamanten” hengsel. Roze glimmende balletschoentjes. Omdat het haar o zo
schattig stond, werd de make-uptas tevoorschijn gehaald en kreeg ze oogschaduw
en lippenstift. En heel veel ohs en ahs. Haar prinsessenwaan steeg tot
ongekende hoogte. Er is blijkbaar niets zo bevredigend als een prinsessenmeisje
een prinsessencadeau geven om je vervolgens te kunnen wentelen in haar
gelukzalige dankbaarheid.
Vorige week schonk vriendin
I. , moeder van een driejarige dochter, onze dochter ook een prinsessenjurk.
Een echte en in zijn soort een hele mooie. Helemaal roze, met een strik en
veel, heel veel tule. Dochter`s gezichtje was goud waard, ze straalde zoals ze
nog nooit tevoren straalde, maakte een vreugdedansje en wilde uiteraard de jurk
direct aan. En nooit meer uit. Vriendin
I. merkte op dat ze dezelfde jurk voor
haar eigen dochtertje had gekocht maar dat zij de jurk nog niet had mogen
dragen. Ze bewaarde de jurk voor een speciale gelegenheid. Enthousiast merkte
ik op dat het inderdaad een prachtige jurk voor carnaval zou zijn. Een
geschokte blik was het antwoord. Carnaval? Een bruiloft, een verjaardag! Ik had duidelijk de jurk ernstig beledigd
en mijn vriendin in lichte mate.
Iedere dag als dochter wakker wordt of thuis komt,
kijkt ze spinnend van genoegen naar haar nieuwe prinsessenjurk en vraagt of ze
hem alsjeblieft aan mag. Van mij mag het. Zolang
het maar binnenshuis is, mag ze van mij rondjes draaien voor de spiegel. Vies is vies, kapot is kapot. En toch zie ik
elke keer als ik de jurk dichtknoop de blik van mijn vriendin weer voor me en heb
ik de neiging mijn dochter te vermanen toch vooral voorzichtig te zijn met de
jurk. Terwijl ik eigenlijk vind dat ze de jurk in huis aan mag wanneer ze wil,
zodat ze in opperste euforie roze tulen rondjes kan baletten, haar prinsessenbehoefte wordt
bevredigd en ik er niet mee over straat hoef. Want dat vertik ik.
Prinsessen-ellende. Dat de prinsessenjurken maar snel
mogen slijten. Dat ze maar snel te klein mogen worden. En vooral, dat de
prinsessenfase maar snel voorbij moge zijn. Als het aan vriendin I. ligt, is
dat evenwel voorlopig nog niet aan de orde. Dezelfde middag dat ze dochter haar
roze prinsessenjurk schonk, fluisterde ze me toe dat ze nog een prinsessenjurk
voor haar heeft gekocht en dat ze die op haar verjaardag zal krijgen. Ik zweeg
en glimlachte een lachje dat hopelijk straalde van gelukzalige dankbaarheid.
Februari 2013
Zo herkenbaar,zalig om te lezen dat het er bij een ander net zo aan toe gaat.
BeantwoordenVerwijderenOhhh wat herken ik dit toch zeg!;-)
BeantwoordenVerwijderenAls buitenstaander zonder dochter moest ik er erg om lachen. het toppunt van de prinsessenwaan vind ik toch prinses Amalia die met een rugzakje met Disneyprinsessen voor het eerst naar de basisschool gaat, en verklaart dat ze later ook prinses wil worden.
BeantwoordenVerwijderenOvertreffende trap inderdaad!
VerwijderenHaha, zo herkenbaar, ook hier. Lilith is ook helemaal weg van prinsessen en al wat roze is. En zij is toch al bijna 3,5...
BeantwoordenVerwijderen