De schoonmoeder

De twee jurkjes hingen tussen het speelgoed en de boekjes die de dame te koop aanbood op de koninginnedagmarkt eerder dit jaar. Ze verkocht ook wat keukenspul, een kinderfiets en wat in onbruik geraakt gereedschap. De twee jurkjes waren identiek, wit met bloemetjes in verschillende tinten blauw, ruches aan de schouderbandjes, een aansluitend lijfje en een iets wijd uitlopende rok. Twee jurkjes voor twee meisjes van drie a vier jaar oud. 

Een dame, aangetrokken door het mooie stofje, liep naar de jurkjes toe. Ze voelde er eens aan, draaide ze eens om. Ze dacht aan haar twee kleindochters. Hoe leuk zouden hen de jurkjes staan. De verkopende dame kwam ook bij de jurkjes staan en vertelde dat haar schoonmoeder de jurkjes had gemaakt voor haar dochters, maar dat de dochters de jurkjes nooit hadden gedragen. "Voor twee euro mag u ze allebei meenemen." En zo wisselden de jurkjes van eigenaar. 

Bij onze aankomst in Nederland hing een van de jurkjes aan de kast van oma te wachten op onze dochter. Ik bekeek het jurkje, voelde er eens aan, draaide het om. Er zat een klein foutje in, niet storend. De zoom was niet afgewerkt. Mijn gedachten gingen naar de schoonmoeder.

Misschien was de schoonmoeder een enthousiaste en passionele naaister. Was ze aangetrokken door het mooie stofje? Zag ze er direct twee jurkjes in voor haar kleindochters? Ik stel me haar voor, achter het naaimachien. Het patroon had ze uitgezocht in overleg met haar schoondochter. Ze moet de jurkjes met liefde hebben gemaakt, anders had ze wel jurkjes gekocht. Haar twee dansende kleindochters voor zich ziend, naaide ze met hart en ziel. Op de zoom na afgewerkt, gaf ze ze aan haar schoondochter om te passen: vervolgens zou ze de zomen op de gewenste lengte afwerken. Ze kreeg de jurkjes evenwel niet meer terug. Vond de schoondochter ze toch niet mooi? Vonden de meisjes ze maar niks? De schoonmoeder vroeg nog eens naar de jurkjes, maar toen de zomer ten einde liep, begreep ze dat ze de zomen niet meer zou afwerken. Diep teleurgesteld en enigszins verbitterd nam ze zich voor om nooit meer te naaien voor haar schoondochter.

Misschien was de schoonmoeder een ervaren en perfectionistische naaister. In een handomdraai maakte ze de twee jurkjes, zoals ze er al zovele had gemaakt. Zomerjurkjes, winterjurkjes, bloesjes, broeken. Deze twee jurkjes kwamen echter niet perfect onder het machien vandaan. Ze was afgeleid, wat zelden gebeurt. Ze maakte zich zorgen om haar man, die de volgende dag een afspraak had met de arts die had gebeld naar aanleiding van de uitslag van het onderzoek dat de week ervoor was uitgevoerd. Het was niet goed, maar meer wisten ze nog niet. Haar gedachten schoten alle kanten op. De drukknoop kwam verkeerd terecht. Een foutje dat het jurkje het omzomen niet meer waard maakte. Niet perfect is niet goed genoeg. Met een zucht stopte ze de jurkjes in de tas met wat in onbruik geraakt gereedschap van haar man die al klaar stond in de gang voor de familiekraam op de koninginnedagmarkt.

Misschien was de schoonmoeder een opdringerige en ongewenste naaister. De schoondochter had al zo vaak subtiel een hint gegeven dat ze geen behoefte hadden aan haar zelfgenaaide jurkjes. Maar de hint was te subtiel en de schoonmoeder hoorde het niet. Zolang haar zoon nog altijd fotos bleef sturen van de kleindochters in de door oma gemaakte jurkjes, geloofde de schoonmoeder in haar illusie dat ze werden gedragen en gewaardeerd. De schoondochter en zoon hadden er soms ruzie over. De schoondochter, geirriteerd en pinnig, stelde dan dat het afgelopen moest zijn met die tuttige ellende; de zoon wilde zijn moeder niet voor het hoofd stoten. Maar de meisjes werden groter. En mondiger. En het zou niet lang meer duren totdat de meisjes oma in al hun onschuld de waarheid zouden vertellen. De schoondochter keek er naar uit. De zoon zag het moment met lede ogen naderen.

Ergens maakte ooit een schoonmoeder twee jurkjes voor twee kleine meisjes die de jurkjes nooit hebben gedragen. Maar twee andere kleine meisjes zullen dansen in hun nieuwe witte jurkjes met blauwe bloemetjes.

Augustus 2012