Het schijnt dat hormonen ervoor zorgen dat moeders hun pasgeboren baby mooi vinden. Deze hormonen zijn bijzonder belangrijk want als de moeder het pasgeboren kind niet mooi zou vinden, zou ze niet terstond overstromen van moederliefde. Deze hormonen zijn bijzonder belangrijk, want pasgeboren babies zijn in werkelijkheid helemaal niet mooi.
Behalve die van mij natuurlijk. Mijn zoon werd geboren en ik vond hem de mooiste baby die ik ooit had gezien. Hij was anderhalve maand te vroeg, hoefde niet in de couveuse maar had wel de typische prematuren trekjes: mager, behaard, gerimpeld. Maar met een perfect rond hoofdje met kleine donkere krulletjes en hele grote ogen. Prachtig was hij. Ik was toen al bekend met bovenstaande info over die belangrijke hormonen en zei keer op keer tegen manlief dat onze zoon toch echt een mooi pasgeboren babietje was, objectief gezien mooi. Dat was niet mijn subjectieve mening als kersverse moeder, het was een feit, mijn zoon was objectief mooi. Ik hield dat maandenlang vol. In mijn omgeving werden babies geboren en geen van die babies was objectief mooi, pasgeboren babies zijn immers niet mooi. Behalve die van mij.
Toen mijn zoon ruim twee jaar oud was, waren die bijzonder belangrijke hormonen uitgewerkt. Ik zag fotos van zoon’s eerste maanden en besefte geschokt dat hij een heel erg lief babietje was, schattig, koddig, maar mooi? Objectief mooi? Ik besefte dat de meningen daarover kunnen verschillen. Hij was dus subjectief mooi.
Een paar maanden later werd onze dochter geboren. De bijzonder belangrijke hormonen waren aanwezig maar minder jubelend dan bij de eerste, ze hadden een knauw gekregen. Ik zag dat ze een heel lief babietje was, schattig, koddig, een dotje en een plaatje, en subjectief de allermooiste.
Inmiddels zijn mijn kinderen 3,5 en 1 jaar oud. Ze lijken nog wel wat op de pasgeboren babietjes die ze ooit waren, maar ze zijn inmiddels opgegroeid tot twee hele mooie kindertjes. Objectief gezien.
April 2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten