De eerste dag viel de
stroom ´s avonds laat uit. De tweede dag hadden we in de avond een paar uur
stroom. Maar op dag drie viel de stroom bij het ochtendgloren uit en kwam niet
meer terug. Toen het om zes uur ´s avonds, zoals elke avond om zes uur, binnen
een paar minuten donker werd, was het dan ook overal ineens heel donker. De
kaarsen werden aangestoken, maar het waren er niet veel meer. De afgelopen
dagen hadden we er al heel wat opgebrand. De zaklampen werden tevoorschijn
gehaald. En zo aten we bij kaars- en zaklamplicht, terwijl we op verzoek van
zoon bespraken hoe we het komende uur zouden doorbrengen in het donker.
We waren met z´n drietjes,
dochter, zoon en ik. Dochter had niet zoveel problemen met het gebrek aan
licht, maar zoon had er moeite mee en werd steeds onrustiger. We besloten de –
koude – douche over te slaan. Voorlezen kon bij kaarslicht. Maar het
vooruitzicht dat hij binnen afzienbare tijd in zijn eentje in het donker in
zijn kamer in bed zou liggen, greep hem steeds meer naar de keel. De prop in
zijn keel werden tranen in zijn ogen. Het was vrijdagavond, de avond waarop een
intensieve week doorgaans zijn tol eist en zorgt voor vermoeide en daarmee
gevoelige kinderen. De tranen in zijn
ogen begonnen dan ook rijkelijk te vloeien. We besloten dat zoon en
dochter samen in ons grote bed mochten slapen. Dat hielp. Heel eventjes. Toen
kwamen toch weer de tranen. Want ook in het grote bed was het pikkedonker. Een
kaarsje naast het bed wilde zoon niet, want stel dat het kaarsje zou omvallen.
Een zaklamp in bed bracht ook geen rust, want stel dat de batterij op zou
raken. Op vrijdagavond staan er altijd een paar beren extra op de weg.
Om
de onrust bij zoon weg te nemen, besloot ik hem de rust van de nacht te laten
voelen. Ik nam ze mee naar buiten. We gingen op het trapje voor de deur zitten.
Ik liet ze luisteren naar de krekels. Ik liet ze kijken naar de sterren. Ik
liet ze de zwoele avondwarmte voelen. Het
haast onmerkbare briesje. De lichtjes van de vliegtuigen. De fladderende
vleermuizen. Het schijnsel van de maan. Ik liet ze diep in- en uitademen en
kijken naar de nacht.
En
toen zag ik het. In het schijnsel van de maan zag ik de verwondering in hun ogen. Er was
geen blik van herkenning. Er daalde geen rust over ze neer.
Onze kinderen kennen geen
leven in het donker. We hebben geen seizoenen en dus geen winterdagen waarop
het aan het eind van de middag al donker is. Geen dagen waarop ze in het donker
buitenspelen bij het licht van de lantaarnpalen, geen dagen waarop ze langs
verlichte etalages lopen, geen dagen waarop donker deel uitmaakt van hun
dagelijks leven. Onze kinderen ervaren donker slechts van een afstand. Als het
donker is, zijn zij binnen. Mochten we bij uitzondering om 6 uur nog niet thuis
zijn, dan zijn we op weg ernaar toe. Altijd gehaast. Snel de auto in, gordels
om en gaan. Ze voelen aan dat donker betekent “gevaarlijk”. Een paar
sporadische winterweken in Europa noch zoon´s jonge jaren in een land met
winters, hebben herinneringen nagelaten. Onze kinderen kennen geen leven in het
donker.
En zo zaten we op het
trapje voor de deur en keken naar de sterren. Na een poosje maakte de
verwondering toch plaats voor bewondering. Ze voelden de rust van de nacht.
Weer binnen in het donkere huis sloeg toch de schrik weer om het kinderhart.
Uiteindelijk bleek de enige remedie mijn aanwezigheid in het grote bed te zijn.
En zo ging ik dan eindelijk ook eens echt vroeg naar bed.
December
2014
Wat een lief stukje!
BeantwoordenVerwijderenOh, ik kan daar zo van genieten, van dat donkere om me heen. Bij mij is de herfst mijn favoriete seizoen. Maar ik kan me ook wel voorstellen dat het voor zoonlief behoorlijk beangstigend kan zijn, dat onbekende donkere!
BeantwoordenVerwijderenDonker daar, donker hier ... donker is overal zo anders ...
BeantwoordenVerwijderenAchh... wel fijn dat je ze mee naar buiten nam op het trapje... maar dat je dan ook mee ging slapen, dat zal wel de ultieme oplossing geweest zijn. Je bent een lieve mama x
BeantwoordenVerwijderenik was vroeger zelf bang in het donker, en toch vraag ik me nu ook steeds af hoe dat komt dat mijn oudste dat ook zo erg heeft. Ik snap het niet meer :)
BeantwoordenVerwijderenIk voelde 'm aankomen tijdens het lezen, dat je mee in bed zou belanden. ;-)
BeantwoordenVerwijderenDit plaatst weer alles in perspectief eh, dat wij in ons Belgenlandje zeuren over een paar - mogelijke - uurtjes black-out ...
Wat prachtig…
BeantwoordenVerwijderenHeel mooi verwoord, in een ruk uitgelezen. Fijn ook om met ze te gaan liggen... En ben jij ook in slaap gevallen??
BeantwoordenVerwijderen