vrijdag 27 januari 2012

Vrolijk gebloemd

Nog meer verjaardagen: kleine Lore wordt vandaag 2 jaar. Een vrolijk rokje voor haar met bandje en strikje.


Verjaardagscadeautje

Op verzoek van goede vriendin M. maakte ik voor haar verjaardag een make-up tasje met knoop en 3 vakjes. Ik vond nergens een handleiding/patroon en het was puzzelen. Het resultaat aan de binnenkant is niet helemaal je van het, maar M. is geen perfectioniste en was er blij mee. Ik maakte er nog een boekomslag bij.

(Ik krijg de foto met geen mogelijkheid andersom, gezien de uitermate kortstondige momenten waarop internet functioneert deze dagen laat ik verdere pogingen achterwege. U zult het hoofd een kwartslag naar links moeten draaien.)

donderdag 26 januari 2012

Moeder op vakantie

Op de terugreis van onze laatste vakantiebestemming in november vorig jaar (Caribisch eiland B.) werd aan alle passagiers een nummertje gegeven. Vervolgens werd er blind een nummertje getrokken en de persoon die dat nummertje in handen had, won een retour vliegticket van onze stad naar Caribisch eiland C. Nou wilde het toeval dat ik dit nummertje in handen had. Ik won dus dat retourticket. Bij thuiskomst vertelde ik dit heugelijke feit aan mijn goede vriendin M., moeder van 3 dochters. Zij deelde mijn vreugde en stelde voor om dat nog wat verder door te trekken: samen een dag of 4 naar C., zonder mannen, zonder kinderen. Enthousiast stemde ik hier mee in, manlief vond het ook een uitstekend plan en vorige week hebben we de datum geprikt. Begin maart.

Ons sociaal netwerk hier in V. is beperkt. We hebben geen oppas. We hadden een oppas, maar na 2 oppasgelegenheden was de kledingkast van dochterlief ineens zorgwekkend uitgedund (ik had het hier al eens over) en sindsdien hebben we geen oppas meer. We gaan er dus ook nooit even uit zonder kinderen. Twee keer per week een uurtje zwemmen ´s avonds, heel af en toe om de beurt met vrienden op pad, maar een nachtje weg komt niet voor. De laatste keer dat manlief en ik een nachtje weg waren was in Nederland toen dochterlief op het punt stond geboren te worden: mijn ouders hebben zich toen liefdevol een weekendje over onze zoon ontfermd. Hij weet dat inmiddels niet meer. Hij weet alleen dat mama er altijd is. Papa is gemiddeld een week per maand voor werk op reis, daar zijn ze aan gewend en dat veroorzaakt geen drama. Drama was het wel vorige week.

Zoonlief heeft een gevoelige aard. Ik kan dan ook niet een paar dagen van tevoren aankondigen dat mama een paar daagjes op vakantie gaat. Dat heeft tijd nodig. Dus lieten we vorige week vast terloops vallen dat wellicht mama ooit een keertje een paar nachtjes niet thuis zou zijn. Ai. Radeloos was hij. In tranen, echte verdriet-tranen. Ma-ma-a-a, alsjeblieft, ma-ma-a-a, ik word daar zo verdrietig van, ik ga jou dan zo missen, want ik vind jou zo lie-ie-ief. Ma-ma-a-a, neem me dan toch alsjeblieft mee, ik zal echt heel lie-ie-ief zijn, je weet toch dat ik geen stout jongetje ben, mama-a-a, ik zal jou dan echt teveel missen…

Daar sta je dan, een nasnikkend jongetje in je armen. En ik voelde diep van binnen dat niet alleen mijn kinderen eraan gewend zijn dat ik altijd bij ze ben, maar ik zelf ook. Dat wordt dus even doorbijten en de vlucht boeken en vervolgens hopen dat de kinderen de dagen voor vertrek ongehoord vervelend zijn. Zodat als ik ´s ochtends wakker word in mijn fantastische hotelbed de lange lege dag die voor me ligt net zo paradijselijk voelt als hij klinkt.
Januari 2012

zaterdag 21 januari 2012

Aan de zwier

Rokjes maken is leuk! Een eenvoudig rokje is zo klaar maar ziet er al snel heel aardig uit. Deze is zwierig, dubbellaags, afgebiesd en afgekeken wederom van haar. Voor de grote zus van de jarige Naisha, tevens vaste verloofde van onze zoon.

donderdag 19 januari 2012

Knoopsgaten

Een geel beestenjurkje voor kleine Naisha die zaterdag 1 jaar wordt. Met bloemenrandje en met knoopsgaten, want ik vond dat ik die knoopsgatenfobie maar eens opzij moest zetten. Ze pakten aardig uit dus besloot ik dan ook maar gelijk eindelijk de op de kleine cursus gemaakte feestjurk af te maken: nog steeds ontbraken daaraan de knoopsgaten. Vier maakte ik er. Ze zijn prachtig geworden. Aan de verkeerde kant van de stof. Aan de buitenkant zit nu de onderkant van de knoopsgaten, echt belabberd. Voor authentieke beginnelingen zoals ik zou dat toch op schrift moeten staan: naai knoopsgaten aan de goede kant van de stof! Geen close-up foto dus uiteraard. Gelukkig komen de knoopjes er nog door en die knallen behoorlijk. Maar toch.


woensdag 18 januari 2012

Krokodillen

Het is gelukt weer een favoriet te maken: de stoerste krokodillenbroek in heel V.! Stof van hier, recent met m´n ouders meegekomen. Weer Dana´s patroon, biesjes langs de zakken: helemaal goed!


dinsdag 17 januari 2012

Intelligent huis

Een hele week lang functioneerden telefoon en internet in ons huis niet. In ons huis functioneert doorgaans een heleboel niet. Manlief en ik zeggen al jaren tegen elkaar dat ons volgende huis toch echt een intelligent huis moet zijn, waarmee we bedoelen een huis waarin alles naar behoren functioneert. We zijn in weinig minder geslaagd.

We hebben samen nog nooit in een intelligent huis gewoond. Ons huis in E. was groot, raar ingedeeld, koud en schimmelig van de vochtigheid. Maar het had een grote woonkeuken, een grote patio en het lag pal naast een fantastisch groot park waar wij en onze hond van genoten hebben. We wisten dat we er maar kort zouden wonen en bovendien betrokken we dit huis 2 dagen na de geboorte van zoonlief dus de ongemakken deden er niet toe. Ons volgende huis zou een intelligent huis zijn.

Ons volgende huis, in A., was vreselijk knus. Een heerlijk huisje, in een rustig landelijk aandoend straatje pal naast het centrum van de stad, houten vloeren, knusse kamers, een tuin met een terras, een grasveld, een zwembad(je), en met verschillende vruchtenbomen: het was heerlijk om de seizoenen te zien veranderen, bloedhete zomer, zonnige herfst, zeer koude winter met meters sneeuw en echte lente. Een zaligheid. Het huisje was gebouwd door de eigenaar en zijn vader. Bewonderenswaardig, want eigenaar noch vader waren huizenbouwer van beroep, noch loodgieter, noch electricien. En dus werkte er altijd van alles niet. Het gas, het licht, de toiletten, en vooral: de verwarming. De verwarmingsbuizen waren van plastic waardoor er maar tot zekere hoogte kon worden gestookt, anders zouden de buizen smelten. Dus was het hartje winter nooit warmer dan 16 graden binnen. Het was een half uur lopen van kantoor naar huis, en als ik dan koud van de min 20 graden buiten thuis kwam en m’n jas uitdeed, overviel me niet de behaaglijke warmte waar ik elke dag tegen beter weten in van droomde, maar een kilte die me altijd direct naar een hete douche, warme anijsmelk en m’n dikste fleecetrui en sokken deed snellen. Maar het huisje was zo knus en ons straatje zo authentiek dat ik voor geen goud had willen verhuizen. Ons volgende huis zou een intelligent huis zijn.

En hier wonen we dan in V., in ons volgende huis dat verre van intelligent is. Lekkages zijn aan de orde van de dag. En geen druppels, maar hoosbuien. Van de 4 gaspitten werkt er 1. De keukenkraan blijft lopen als hij dicht is. Het water dat de wasmachine in komt is zo smerig dat de witte was er standaard geel gevlekt uitkomt. Niet meer te verwijderen gele vlekken. Van de 3 toiletten werkt er niet een naar behoren. Nummer 1 kan alleen kleine plasjes verwerken. Nummer 2 lekt waardoor de waterkraan standaard dicht is en alleen kort mag worden geopend indien er iets moet worden weggespoeld. En nummer drie heeft een probleem in de spoelbak: na het doortrekken moet de hand in de spoelbak worden gestoken om de stop dicht te drukken. Uiteraard hebben we getracht dit alles te (laten) verhelpen, maar de toiletten zijn zo oud dat de inhoud van de spoelbak zoals die hedentendage wordt verkocht niet past in onze spoelbakken. Om de keukenkraan te maken moet het hele aanrecht gesloopt. De gehele gasleiding moet worden herzien om het fornuis op orde te krijgen. Om schoon water in de wasmachine te krijgen moet een kostbaar filtersysteem worden aangelegd waar de huidige (antieke) leidingen niet op gebouwd zijn. Een ander probleem in ons huis is de vochtigheid. Die vochtigheid hangt hier overal, maar in ons huis vertaalt het zich in een ernstig schimmelprobleem. Overal. Om gek van te worden. De telefoon heeft altijd last gehad van regen: zodra het regent stoort de telefoon vreselijk en werken alarm en internet niet naar behoren. En nu heeft de lijn het dus helemaal begeven. De begane grond (waar wij wonen) en de eerste verdieping (waar de eigenaresse woont) waren vroeger 1 huis. Beide verdiepingen zijn echter nooit goed gescheiden. Dus als de bovenbuurvrouw haar electriciteitsrekening niet heeft betaald ( en het is al meerdere malen gebeurd), doen ineens op de meest onverwachte plaatsen onze stopcontacten niks meer, doet het licht het her en der niet en, het belangrijkste, hebben we geen warm water meer. Als ze boven de waterrekening niet betalen (ook dat is reeds meerdere malen gebeurd), hebben we helemaal geen water meer.

Waarom verhuizen we niet? Manlief loopt in 10 minuten naar kantoor. We hebben een speelparkje in de straat. Wegens veiligheidsvoorschriften kunnen we maar in een beperkt aantal wijken wonen en dit zijn de duurdere wijken. Behalve rijke mensen wonen hier buitenlanders die vaak hun eigen huur niet betalen: ambassades en andere werkgevers betalen zonder blikken of blozen 6000 dollar per maand hetgeen in deze wijken dus ook de standaard is geworden. Wij betalen onze eigen huur en ons budget bloost wel van 6000 dollar per maand. Bovendien heeft ons huis karakter. Heel veel ruimte, een binnenpatio, een buitenpatio, een woonkeuken. En dus nemen we de ongemakken voor lief, zij het niet altijd van harte.

Maar manlief en ik zijn het er over eens: ons volgende huis zal een intelligent huis zijn.
Januari 2012  

Broeken-nood

Onze zoon groeit hard, hij meet reeds 1 meter en 5 cm, ik vind het indrukwekkend. De nood voor nieuwe broeken was hoog. Om voor mij nog niet verklaarbare redenen wil meneer geen korte, maar alleen lange broeken aan, en wel stoere lange broeken. Zowel hij als ik zijn dan ook uitermate blij met het patroon van Dana. De fotos doen de broek niet op zijn best uitkomen, maar het is echt een stoere, van blauwlila dun babyrib.


maandag 16 januari 2012

Rode ruit

Een nieuwe outfit voor dochter, patroon komt wederom uit dit boek, dat ik inmiddels met dank aan vriendin N. mijn eigendom mag noemen.





Uit wandelen

Onze hond heeft het in V. niet erg naar haar zin. Ze heeft heel veel lang krullend zwart haar en heeft het zo warm hier, dat ze tegenwoordig geheel geschoren door het leven gaat. Ze voelt zich duidelijk beter en lijkt bovendien ineens niet meer dik (haar moeder was een cocker en haar vader een tekkel, haar poothoogte heeft ze van haar vader hetgeen met die enorme vacht voor een indrukwekkend worst-op-pootjes-effect zorgde). Ze heeft het verder evenwel nog steeds niet naar haar zin en dat komt met name doordat honden hier nergens zijn toegestaan. Er is niet een park waar ze in mag, dus de enige wandelmogelijkheid is op straat. Los lopen kan alleen ‘s avonds als het verkeer niet meer zo hels is maar ook dan gaat het niet verder dan een blokje om (wegens de al eerder besproken onveiligheid). De hele dag thuis hangen is echter ook geen hondenfeest en dus wandelen de kinders en ik elke middag na de middagslaap een ommetje met de hond.

Er wordt hier zo op een doordeweekse middag niet veel gewandeld. Er lopen veel mensen, maar die overbruggen de afstand van transport tot bestemming. We vallen wat uit de toon, zomaar op ons gemak een eindje wandelend met kinderen en hond. Sterker nog, we baren inmiddels opzien met onze wandelingetjes. Het ging de kinderen namelijk nogal vervelen, elke middag een rondje wandelen. En dus werd er steeds een element aan toegevoegd.

Zoonlief zit in de superhelden-fase. Dus bindt hij een babyroze yogamatje om, zet z’n rode brandweerhelm op en gaat mee wandelen. Dochterlief trekt of duwt het liefst tijdens de wandeling. Dus de ene dag moet het kleine houten eendje aan het rode touwtje mee, dat op de ongelijke kapotte stoepen hier om de meter omvalt en vervolgens met volledige toewijding en uiterste precisie weer overeind gezet wordt, en de andere dag de rode houten kinderwagen met pop Lola, die om de meter moet worden opgepakt en goed gelegd: eindeloze wandelingen.

Vandaag wilden ze niet lopen; ze wilden op de fiets. Ik stemde toe en dat was dom. Want de eerste helft van de wandeling is berg op. En dat krijgen kleine kinderbeentjes nog niet zelfstandig voor elkaar. Zoonlief op z’n crossfiets met zijwieltjes waarop hij nog niet met zijn voetjes bij de grond kan als hij op het zadel zit; dochterlief op de driewieler naar Harley model waar ze als een dolle mee rondrijdt, verbazingwekkend goed sturend maar enigszins gefrustreerd omdat ze nog niet bij de trappers kan. Daar ging de karavaan, een rood aangelopen moeder met hond aan de riem, poepzak in de hand, twee kinderfietsen met kinderen omhoog duwend. De tweede helft van de wandeling was ook interessant. Berg af. Zoonlief vindt dat dan toch wel spannend en gaat zo langzaam dat hij omkukelt. Dochterlief schatert en dendert zonder remmen naar beneden. De roodaangelopen moeder holt erachteraan met de hond die net wilde gaan zitten poepen aan de riem terwijl zoonlief nog slechts halverwege weer op het asfalt ligt.

Morgen gaat dochterlief in de kinderwagen en zoonlief aan de hand. Geen fietsen, geen eendjes, geen roze capes, alleen een zoet stil zittend meisje, een rustig wandelend jongetje en een tevreden hond die keurig in de goot poept. Dat zou opzienbarend zijn.
Januari 2012

zaterdag 14 januari 2012

Aangekomen (3)

Ook de overige cadeautjes zijn aangekomen: bij lieve vriendin R, haar dochter, haar zoon, neefje D. en de dochter van lieve vriendin H.



Potlodenzakjes: de een op z´n kop, de ander scheef, maar al doende leert men. Idee komt van haar.


Een van mijn favorieten! Bloed, zweet en tranen die paspelrandjes...


Welbekend model. Stofjes weer van hier.

donderdag 12 januari 2012

Aangekomen (2)

De tas voor zuslief. Een van mijn favorieten!



Het is hetzelfde patroon dat ik al eerder naar volle tevredenheid gebruikte. Stof weer van hier.

maandag 9 januari 2012

Eng land

Langs wegen staan borden. Borden die aangeven waar en hoe ver het volgende dorp is, of de stad, of het industrieterrein, of de eerstvolgende afslag. Borden die aangeven waar het dichtstbijzijnde hamburgerrestaurant is. Borden die waarschuwen: niet bellen tijdens het rijden, altijd de gordel om. Hier in V. staan ook borden langs de weg. Eergisteren zag ik een bord langs de weg staan dat ik nog niet eerder had gezien. Het zag er nieuw uit en was dus waarschijnlijk recent geplaatst.

We waren op weg naar het grote park. Een heerlijke plek: zo groot als een Nederlands bos, met bomen, rotsen, grasvelden, eekhoorns, palmen, papegaaien, een kleine dierentuin met apen, krokodillen, slangen en een jaguar, vijvers en vele speelplaatsen met schommels, klimrekken, wipwappen en glijbanen. In de weekenden is het park, hoe groot het ook is, overvol. Te vol wat mij betreft. Ik hou niet zo van mensenmassa´s en van bij de schommel 20 minuten op de beurt van je dochter moeten wachten en van heel veel geschreeuw om me heen. Het park is doordeweeks rustig. Helaas is het doordeweeks ook de plek waar je wordt overvallen, bedreigd, ontvoerd. Dus helaas is het niet verstandig om daar doordeweeks alleen met de kinderen heen te gaan.

Er zijn heel veel dingen niet zo verstandig hier. In mijn eentje geld uit de geldautomaat halen: niet verstandig. Als het donker is (en dat is het elke dag al om 18h00) ons hondje uitlaten: niet verstandig. De politie om hulp vragen: niet verstandig. Zonder donkere autoruiten rijden: niet verstandig (en dus zoef ik als een maffiavrouwtje over de weg met m´n geblindeerde autoruiten). Zonder 3 keer de straat te checken je garagedeur opendoen: niet verstandig.

Kortgeleden schreef mijn lieve vriendin J. dat ze het idee heeft dat V. wel een beetje een eng land is. J. heeft helemaal gelijk. V. is wel een beetje een eng land. Dat bord langs de weg gaf dan ook niet aan waar het eerstvolgende hamburgerrestaurant is. Het bord vertelde de lezer dat je niet moeten betalen in geval van ontvoering, maar de ontvoering moet aangeven bij de politie. Ontvoeringen zijn aan de orde van de dag hier: goed dat er voor gewaarschuwd wordt. Aangeven bij de politie: ik weet niet of dat wel zo verstandig is. Eng land.
Januari 2012

Parktas

Op eerste kerstdag besloot ik dat het tijd was om het hele huis eens goed uit te mesten. Nu, twee weken later, is elke hoek, elke kast, elke la gereorganizeerd en opgeruimd, alles picobello op orde zoals ik het het liefste zie. En dus hebben manlief en ik gisteren de naaimachine gereinigd en geolied en kon ik vanochtend weer aan de slag, en wel met een eenvoudig opwarmertje voor 2012: een ruime gevoerde tas met platte bodem waarin we alle speeltjes mee kunnen nemen naar het park. Tas en hengsels gemaakt van een oude verkleurde hangmat.  


dinsdag 3 januari 2012

De feestdagen

Ergens heb ik altijd weer het idee dat we de kinderen ineens vanuit het niets rond 5 december meeslepen naar de ambassade waar een man in een lange rode jas en een rare hoed op iets tegen ze zegt en een zwart persoon ze wat pepernoten en een cadeautje geeft. Je probeert uit alle macht dat gevoel van vroeger over te brengen, de spanning, de opwinding, sinterklaas! Vertellen, kleurplaten, intocht kijken, pepernoten bakken, pakjesavond, maar toch. De sfeer die in Nederland hangt op deze dagen, de versiering in de stad, de muziek, de activiteiten op school (ook al wordt dat allemaal steeds minder werd mij verteld), dat krijg je hier niet nagebootst. En bovenal natuurlijk het feit dat niemand weet waar je het over hebt. Je kind wordt ofwel niet begrijpend aangekeken (waar heeft die het over?!) ofwel meewarig (dat schaap weet niet dat Santa Claus de 24e en niet de 5e komt!).

Kerstmis wordt hier uitbundig gevierd: overal groots versierde kerstbomen, op school worden engeltjes gemaakt, kerstliedjes gezongen, kerstverhaal verteld, en op 24 december middernacht doet het vuurwerk niet onder voor dat van de 31e. Kerstmis betekent hier ook cadeautjes, overdadig veel cadeautjes die de 24e om middernacht worden opengemaakt. Maar wij hebben cadeautjes met sinterklaas op 5 december als Nederlandse traditie en met driekoningen op 6 januari als Spaanse traditie. Bovendien de verjaardag van zoonlief daar precies tussenin. Een overdaad aan cadeautjes, dus in dit huis geen cadeautjes onder de kerstboom.

Dat klinkt redelijk vanuit volwassen oogpunt bezien. Maar als je vier jaar oud bent en sinterklaas, de kerstman en de koningen zijn allemaal even echt, dan is de logica soms ver te zoeken. Want waarom komt sinterklaas alleen voor de Nederlandse kindjes? De kindjes hier zijn toch ook lief geweest? En hij bracht toch ook cadeautjes voor onze Duitse vriendinnetjes? En hoe komt hij dan zo snel vanuit Nederland hier? En is het paard dan niet bang in het vliegtuig? En het vliegtuig is toch groot, daar kunnen dan toch voor alle kindjes hier wel pakjes in? En als ik dan lief ben geweest, waarom weet de kerstman dat dan niet? Hij en sinterklaas zijn toch vrienden? En waarom krijgt m´n zusje dan wel een pakje van de kerstman (op school)? En zijn jullie dan niet blij dat kindje Jezus is geboren? En als de kerstman bij onze Spaanse vriendjes komt, waarom dan niet bij ons? Mijn zus en ik zijn toch ook Spaans net als pappa? En waarom doen de koningen er zo lang over om te komen? Die kunnen toch ook met het vliegtuig gaan?

Het is bijna 6 januari. Dan zijn alle feestdagen weer achter de rug en hebben we bijna een jaar de tijd om een gedegen verhaal in elkaar te draaien dat aan alle kanten klopt. Ook vanuit kinderoogpunt bezien.
Januari 2012