donderdag 31 mei 2012

De angst overwonnen

Sinds kort gaan onze kinderen twee keer per week naar zwemles. De les wordt gegeven in een klein zwembadje, van ongeveer vier bij tien meter, met lekker lauw water. De zwemleraar is een gebruinde jongeman met engelengeduld. De les is aan het eind van de middag en het namiddagzonnetje valt dan net nog op het water maar de muggen zijn nog niet in groten getale wakker. Het zijn aangename uurtjes.

De manier waarop hier zwemles wordt gegeven, lijkt in niks op wat ik mij herinner van mijn zwemles vroeger. Dat was kikkertje wijd sluit, onder water zwemmen in schoolslag en met kleren aan zwemmen in schoolslag. Borstcrawl kwam pas aan de beurt bij zwemdiploma C. Hier komt evenwel de schoolslag niet in beeld. De kinderen leren direct borstcrawl. Dat wil zeggen, eerst leren ze trappelen, op de buik en op de rug. Dan met het plankje. Dan de borstcrawl armbeweging. Dan benen en armen tegelijk. En vervolgens borstcrawl met het hoofd in het water. Gezien mijn eigen strijd met de borstcrawl, vind ik het nogal wat voor die kleintjes, maar het doel lijkt haalbaar: geen angst voor water en niet verzuipen.

Onze beide kinderen genieten van de zwemles. Zo verschillend als ze zijn, genieten ze ook van verschillende momenten in de les. Zoonlief is het meest in zijn element als hij rustig baantjes kan trekken met de leraar, altijd een houvast: een schouder, een arm of een plankje. Zwembrilletje op, mondje dichtgeknepen. Na zijn baantjes wacht hij vervolgens geduldig tot hij weer aan de beurt is. Dochterlief heeft daar meer moeite mee. Zij is niet geduldig. Ze kan niet wachten tot het haar beurt is en roept luidkeels dat zij nu wil zwemmen. “Ik wil ook zo met mijn armen!” “Ik wil ook het plankje!” Als het tijd is om te springen zegt zoonlief met een pruillipje dat hij dat eerlijk gezegd liever niet doet, terwijl onze dochter zelf het bad uitklimt, naar de springrand rent en vervolgens letterlijk staat te trappelen van ongeduld, luidkeels roepend: “op uw plaatsen, klaar voor de start, af!”

Anderhalf jaar geleden heeft onze zoon al een poosje zwemles gevolgd in een ander zwembad. Het water was hier echter erg koud en hij was om de haverklap ziek. Bovendien is hier zijn angst ontstaan. Zijn angst voor water op zijn gezicht, voor water in zijn ogen en vooral voor onder water zwemmen. Een invaljuf hield hem destijds een keer onder dwang onder water en sindsdien is hij panisch voor water op zijn gezicht en zijn we met de lessen gestopt. Het idee dat hij met zijn hoofd onder water zou moeten, doet hem in tranen uitbarsten. Uit angst en ook uit frustratie want hij wil toch ook heel graag leren zwemmen.

Zoonlief heeft de huidige zwemleraar direct duidelijk gemaakt dat hij hem nooit zonder zijn instemming met zijn hoofd onder water mag duwen. Terwijl dochterlief schaterend onder water plonst, went onze zoon langzaam opnieuw aan het water. De leraar laat elke les wat meer druppels op zijn hoofd vallen. Spat hem eens wat nat. Laat hem bellen blazen in het water. Langzaam, heel langzaam. Ik zit aan de badrand en moedig hem aan. Af en toe vis ik dochterlief aan een been uit het diepe. Zo ook gisteren. Ze dacht dat ze nu wel zonder de hulp van de zwemleraar met het plankje naar de overkant kon zwemmen, hetgeen uiteraard nog niet het geval is. Ik hengelde haar omhoog en was daardoor onze zoon even uit het oog verloren. Toen ik opkeek, zag ik hem aandachtig naar de zwemleraar luisteren. Vervolgens zag ik hem met een ernstige blik ja knikken. En toen zag ik hem onder water verdwijnen, stevig onder de oksels vastgehouden door de leraar. Hij kwam boven, haalde diep adem, knikte weer, zwom een meter en verdween weer onder water. Drie keer per baantje. Vier baantjes. Twaalf keer onder water. Zonder een traan te laten.

Onze zoon heeft zijn angst overwonnen. Helemaal zelf. Zo moedig.
Mei 2012  

donderdag 24 mei 2012

De aanrijding

Vanochtend ging ik op pad met mijn goede vriendin M. We gingen eerst naar de Chinese markt, maar die was helaas gesloten. Vervolgens bedachten we dat we de rest van de ochtend bij haar zwembad zouden gaan niksen. Beetje lezen, beetje kletsen. Het kwam er niet van. Onderweg van de gesloten Chinese markt naar haar huis hadden we namelijk een kleine aanrijding.

We stonden te wachten voor een stoplicht. De weg helt daar lichtelijk omhoog maar zelfs ik – het is vlak bij mijn huis - krijg het voor elkaar om er weg te rijden zonder de auto achteruit te laten zakken. De dame voor ons niet. We zagen haar auto achteruit zakken. De auto was reeds een halve meter gezakt en begon de bumper van M.´s auto te naderen, die keurig op meer dan een meter afstand stond. M. toeterde uit volle kracht, vloekte ook wat, maar het mocht niet baten. De auto van de dame zakte meer dan een meter achteruit en kwam knarsend tegen de bumper van M.´s auto tot stilstand. M., gezegend met een gezonde dosis temperament, stapte uit en bekeek de schade aan haar auto. De dame deed hetzelfde. Bij haar eigen auto. Op M.´s vraag waarom ze in hemelsnaam zo ver achteruit zakte, antwoordde de dame bitsig dat men bij een stoplicht formeel gezien een afstand van 2 autolengtes moet houden tot de voorgaande auto. Die reactie viel in het verkeerde keelgat. M. belde de politie. De dame werd ietwat nerveus toen ze het diplomatieke nummerbord zag van M.´s auto. M. werd ietwat nerveus toen ze bedacht dat ze haar rijbewijs niet bij zich had.

Na enige tijd arriveerde de politie. De dame plooide haar gelaatsuitdrukking in slachtofferstand en vertelde aan de agent dat ze rustig voor het stoplicht stond te wachten en plotseling een “boem” voelde. M. en ik keken elkaar sprakeloos aan. Wij deden uiteraard verslag van het werkelijke gebeuren. Vervolgens klaagde de dame, met gekwelde blik, dat wij haar direct hadden bedreigd met het feit dat M. voor een ambassade werkt. M. en ik keken elkaar sprakeloos aan. Wij weerspraken uiteraard deze leugen, maar de politieagent keek de dame meelevend aan.

De agent legde ons vervolgens uit dat de meest voor de hand liggende oplossing voor het voorliggende probleem zou zijn dat ieder haar eigen verzekering aanspreekt en zegt dat de auto ergens geparkeerd stond en dat er kennelijk iemand tegen aan is gereden waardoor de schade is ontstaan. De snelste oplossing voor alle betrokkenen, aldus de agent. M. en ik keken elkaar sprakeloos aan en mij ontsnapte de vraag of het advies was om te liegen tegen de verzekeraar. De dame draaide met haar ogen, duidelijk geirriteerd door die twee buitenlanders die niet weten hoe het hier werkt. De agent keek heel, heel even ongemakkelijk en antwoordde vervolgens dat het niet echt een leugen zou zijn. Ik ging er maar niet op door.

M. was eigenlijk niet van plan om het erbij te laten zitten. Ze was boos op de dame en liet dat ook merken. De agent vond dat ongepast en waarschuwde M. dat ze het erbij kon laten zitten of in de problemen kon komen door het niet bij zich hebben van haar rijbewijs. Hij vertelde er niet bij wat die problemen zouden kunnen zijn, maar volgens het boekje zou het niet noodzakelijkerwijs hoeven gaan, dat begrepen wij ook zonder woorden wel. En dus liet M. het er maar bij zitten. Vóór de dame wegreed leek het er sterk op dat ze de agent een biljetje toestopte.

Met een paar leugens en wat geld heb je soms het recht geheel aan je kant. Daar kan geen waarheid tegenop.
Mei 2012

Nummer 2

Vriendin M. zag dit stofje toen we op zoek gingen naar de stof voor de groene jurk en wilde toen eigenlijk nog wel een tweede jurkje voor haar dochter. Ik word er altijd wat gestresst van als ik voor anderen naai want dan moet het ineens goed gaan allemaal (wat nooit het geval is), maar gelukkig koos ze een simpel model. Ik gebruikte wat paspel en maakte stofknoopjes die het net een klein extraatje geven. Wellicht binnenkort een foto met model.



zondag 20 mei 2012

Jurk zonder feest

In de Burda nummer 6 van 1978 zag ik deze jurk. Prachtig.



Ik vond geen groen, en de beste beschikbare optie was rood. Dus werd de jurk rood. De stof was niet al te gewillig voor een mooie afwerking, maar het ging. En nu heb ik een rode feestjurk. Maar geen feest. Het wachten is dus op een geschikte uitnodiging.





De hobby

Mijn vriendin F. en ik hebben altijd veel gemeen gehad. We zaten bij elkaar in de klas, 2 jaar lang, toen we 6 en 7 jaar jong waren. Hartsvriendinnen. Toen ging zij terug naar haar land van herkomst, maar we hielden contact. Jarenlang schreven we brieven en toen ik 14 was, mocht ik de zomervakantie bij haar en haar familie doorbrengen. Toen ik 15 was nog een keer. Jaren later was zij weer eens in Nederland en weer een paar jaar later zocht ik haar op. Het is inmiddels jaren en jaren geleden dat we elkaar hebben gezien maar nog steeds houden we contact. We zijn op 3 dagen na even oud. We zijn even lang. Jarenlang waren we even zwaar. Of dat nog zo is, weet ik niet. Onze levens zijn geheel verschillend en toch hebben we nog steeds veel gemeen. Ze is getrouwd met “een buitenlander”, heeft in verschillende landen gewoond, heeft veel gereisd voor haar werk. Ze werkt nu niet, woont in het buitenland voor het werk van haar man en woont in een niet al te makkelijk land. Heel ver van ons huidige woonland vandaan.

Gisteren schreef ze me. Ze had mijn naaiwerk bekeken en vertelde dat zij zich ook op een nieuwe hobby heeft gestort, maar dat we hier wel ieder een heel andere kant op zijn gegaan: zij is fervent salsadanser geworden. Dat klinkt inderdaad als een geheel andere hobby, maar toch hebben we een vergelijkbare voorliefde.

Niet specifiek voor de salsa. Mijn salsa ervaringen zijn niet onverdeeld positief. Wonend in Zuid Amerika ontkwam ik er natuurlijk jaren geleden in E. niet aan: ik ging op salsales. Maar ik ben er niet voor gemaakt. Alles moet bewegen, in verschillende richtingen. En het moet er vooral vloeiend uitzien. Dat kreeg mijn lijf niet voor elkaar. Ik hield nog even vol, tot ik tijdens een strandweekend met een groep vrienden tijdens een salsa-strandfeest een dansje deed met mijn huidige echtgenoot, toen nog slechts het object van mijn verlangen. Hij is een geweldige salsadanser. Ik deed dan ook mijn uiterste best, maar hij begon hard te lachen en merkte op dat ik meer op een marcherende soldaat leek. Einde salsa, einde flirt. Ik heb geen voorliefde voor het dansen van salsa. Maar wel voor het dansen van tango.

Ik begon met les lang geleden in Nederland. Toen verhuisde ik naar een gehucht in Zuid Amerika, en had het grote geluk dat in dat gehucht een Argentijnse tangodanser woonde. Professioneel tangodanser en leraar. Hij gaf les in de hoofdstad maar woonde in het gehucht. Hij gaf mij les en leerde mij tangodansen. In zijn piepkleine zaaltje van slechts een paar vierkante meter dansten wij tango, ingetogen tangos, snelle milongas, tangos met sprongen en “moves”. Ik danste slechts met hem, wat me geen goede danser heeft gemaakt, want ik bak er met een andere man natuurlijk niks van, maar met hem danste ik de sterren van de hemel.

Vervolgens verliet ik, inmiddels toch getrouwd met mijn salsa dansende Spanjaard, Zuid Amerika. In ons volgende woonland aan de andere kant van de wereld werd geen tango gedanst, maar hier in V. namen we samen les. Manlief wilde ook, ik wilde met manlief, en we gingen samen op les. Na nog geen halve cursus moesten we hier echter mee stoppen omdat het onmogelijk bleek een betrouwbare oppas te vinden, iemand die de kinderen goed behandelt en zich onze eigendommen niet onrechtmatig toe eigent.

Sindsdien heb ik niet meer gedanst. Maar voor alles is een tijd. Nu is het niet de tijd voor tango, maar dat komt wel weer. De voorliefde voor dans is er. En dat hebben mijn vriendin F. en ik toch weer gemeen.
Mei 2012  

vrijdag 18 mei 2012

Groen

Liefste vriendinnetje van dochterlief, tevens dochter van goede vriendin M., had al lange tijd een jurkje tegoed. M. koos het patroon en de stof. De  bloesende mouwtjes wilde ze niet. Ik wilde het hele lijfje voeren. En toen ging het mis. Want toen moest het rugpand ineens uit 2 delen. Werd de hele volgorde anders. Klopte er niks meer van. Uiteindelijk is het nog best aardig geworden, ik vind de kleuren zeer geslaagd en het jurkje past goed. En ik heb er weer een boel van geleerd!



dinsdag 15 mei 2012

Zoon´s wil is wet

Zoonlief wil eigenlijk het liefst gewoon altijd alleen maar lange spijkerbroeken aan. Dus bij deze. Het patroon blijft favoriet, maar het is nu gedaan. Volgende keer een broek met gulp.




zondag 13 mei 2012

Hazentanden

Liefde maakt blind. Moederliefde ook. Ik vertelde mijn moeder enige tijd geleden dat ik me zorgen maak om het duimzuigen van dochterlief. Als ze gaat slapen pakt ze haar popje en valt vervolgens al duimzuigend in slaap. Ik zie met afgrijzen haar voortandjes - of beter gezegd voortanden; dochterlief is net als haar ouders gezegend met een stel voortanden van aanzienlijk formaat - naar voren groeien. Ik zie de ellende al opdoemen: pesterijen en scheldpartijen vanwege haar hazentanden. Ik weet er alles van: mijn tanden waren groot, hadden een spleet en stonden vreselijk naar voren. Wat was ik blij toen ik op mijn dertiende eindelijk een beugel kreeg. Jarenlang plaatjes op mijn tanden, elastieken in mijn mond en een buitenbeugel hebben de boel weer op orde gebracht maar mijn hazentanden hebben me traumatische ervaringen opgeleverd. Die wil ik mijn dochter besparen. En dus maak ik me zorgen om haar duimzuigen.

De reactie van mijn moeder was niet: ze houdt vast snel op met duimzuigen. Of: naai sokjes aan haar pyama mouwen. Of: ze heeft toch nog helemaal geen naar voren staande tandjes? Nee. De reactie van mijn moeder was: maar jij had toch helemaal geen hazentanden?! Zo erg was het toch niet?!

Zo erg was het toch niet. Jarenlang beugels. In de mond, buiten de mond. Ik had permanent kloven in mijn onderlip, twee gootjes, precies daar waar mijn voortanden continue op mijn lip rustten. Want ín mijn mond pasten ze niet. Het was erg. Maar mijn moeder zag het niet. Dat kan alleen maar liefde zijn.
Mei 2012

zaterdag 12 mei 2012

De slaapkamer

De ideale slaapkamer. Witte muren. Een hoog plafond. Aan het plafond een prachtige antieke kroonluchter. Een grote oude spiegel met houten lijst, wit, op de grond in de hoek. Een grote witte houten kast, simpel maar met een elegante afwerking. Aan de andere kant van de kamer een oude houten kaptafel met spiegel. Op de kaptafel dierbare spulletjes uit diverse landen. Mooie kleuren. Een eenvoudig bed, 2 bij 2. Wit sprei. Witte kussens. Een zomerdekbed dat zorgt voor een aangename warmte in de wat koelere nachten. Een dekbed dat donst en het luxe gevoel van een vijfsterrenhotel geeft. Voor het raam een oude Engelse chaise longue nog bekleed met het oude groene fluweel. Het raam is groot. Witte half lichtdoorlatende gordijnen. Buiten voor het raam staat een grote plant, net groot en hoog genoeg om een beschermd gevoel te geven, maar klein en laag genoeg om een prachtig diffuus, warm en toch helder licht binnen te laten. Een serene sfeer. Een gevoel van ruimte, de kamer is groot genoeg om ondanks de aanwezige meubels dat gevoel van rust en ruimte te behouden. Aan de muur een serie van 3 verftekeningen en boven het bed een prachtige doek, in dieprode tinten.

De ideale slaapkamer. De slaapkamer waar je ´s ochtends het liefst nog even wilt blijven. Waar je ´s middags, als het licht op zijn mooist is, het liefst nog even naar terug wilt, en waar je het liefst je avond in doorbrengt.

Onze slaapkamer. Waarom breng ik er in hemelsnaam zo weinig tijd door?
Mei 2012

woensdag 9 mei 2012

In staat van paraatheid

Het is onrustig in V. In oktober zijn de presidentsverkiezingen. Dat is op zich al reden genoeg voor onrust. Maar nu is daarbij de huidige, herkiesbare, president C. ziek. Ernstig ziek en onder behandeling. Het gonst van de geruchten. Hij redt het niet tot de verkiezingen. Hij is overleden. Hij is genezen. Wie komt er aan de macht als hij overlijdt voor de verkiezingen? Komt er weer een staatsgreep? Voor of na zijn overlijden? President C. vecht voor zijn gezondheid en zijn positie en denkt niet aan opgeven. Volgens geruchten.

De stad is onveiliger dan ooit tevoren. Het aantal moorden per dag rijst de pan uit. Het aantal ontvoeringen staat op 10 per dag. De laatste tijd opvallend veel slachtoffers uit diplomatieke kringen. We kunnen er maar zo voor worden aangezien. Geruchten doen de ronde over het waarom en de politieke motieven achter deze wandaden. De onrust slaat toe. Vrienden, buren, kennissen wijzen ons erop dat we voorraad moeten inslaan. Bij ernstige onlusten of een staatsgreep moet je voorbereid zijn. En die voorbereiding moet nu beginnen. Onze werkgever is zich ook aan het voorbereiden. Het actualizeert evacuatieplannen en controleert communicatiemiddelen.

Het gewone leven gaat gewoon door. We relativeren, zijn op ons hoede, laten ons niet gek maken. Geruchten zijn geruchten, en al is het onrustig in V., de rust kan evengoed wederkeren. Het land, de stad en wij zijn in staat van paraatheid. Zolang we niet in hoogste staat hoeven springen, is alles onder controle. We blijven alert. Maar wel vanuit Europa deze zomer. In alle rust.
Mei 2012

dinsdag 8 mei 2012

"Pay it forward"

Ik zei het al eerder, blogland is reuzeleuk! Ik las de blog van Miss Creatuurtje en stuitte op een "give away": de eerste 5 lezers die reageren krijgen een handgemaakt pakketje spulletjes, en deze 5 lezers doen vervolgens hetzelfde: een handgemaakt pakketje voor de eerste 5! Dit initiatief gaat heel blogland door en zo worden een boel mensen blij gemaakt met een leuk dingske. Ik was een van de eerste 5 bij Miss Creatuurtje, dus bij deze: voor de eerste vijf reacties maak ik een pakketje!
  
Hoe werkt het?
De eerste 5 personen die onder dit berichtje een reactie achterlaten, worden in de loop (tussen nu en 31 december) van 2012 door mij verrast met een door mij handgemaakt pakketje spulletjes.

Uit blijheid geef jij weer 5 anderen iets moois wat jij voor hen maakt of verzamelt.



Het gaat natuurlijk helemaal niet om grote, dure of ingewikkelde dingen
maar om de boodschap die erachter zit
en de GLIMLACH die erbij hoort.

Ben je bij de eerste 5?
Stuur me dan jouw adresgegevens door per email.

Ben je te laat, maar wil je ook zelf meedoen?
Zet dan bovenstaande afbeelding en de uitleg op je eigen blog of site of facebook of stuur het via mail even door...

zondag 6 mei 2012

Mini jurk

Net als wij vroeger, mijn zussen en ik. Zo´n heel kort mini jurkje met een poffig broekje eronder in dezelfde stof. En ik had precies het juiste stofje voor dit patroon, gevonden in, alweer, de plaatselijke stoffenwinkel op eiland B. Patroon is nummer 9628 uit de Burda nummer 6. Uit 1971, uiteraard!






Onderbroekjes


Het is een klassieker, de fase van zindelijk worden. We zitten er ineens middenin. Een paar maanden geleden wilde dochterlief nog niks weten van potjes en toiletten, maar ineens is ze er klaar voor. Alsof ze dacht: ik ben nu 2 jaar, het is tijd. Geheel spontaan geeft ze sinds vorige week aan dat ze graag een plasje op het toilet wil doen. En ze doet dat vervolgens ook keurig. Thuis, maar ook elders.

Vorig weekend lieten wij haar direct vol goede moed zonder luier kuieren. Dat resulteerde in 2 plasjes op het toilet, 2 plasjes op de grond, 2 plasjes in de broek en 2 plasjes in de planten. Broer vond dat een paar maanden geleden ineens heel stoer, in de planten plassen, en onze dochter heeft dat kennelijk goed onthouden want met stoere blik gaat ze op de plant af, heupen naar voren, richten maar en plassen. Ze is geheel tevreden met het resultaat, precisie is nog niet vereist.

Gedurende de afgelopen week bleef haar luier steeds vaker droog en werden steeds meer plasjes op het toilet gedaan (het potje wordt minachtend opzij geschoven, mevrouw wil slechts op de grote pot). En dus is het tijd om de luier overdag af te schaffen. En te vervangen door kleine onderbroekjes. Ik vertelde gisteren aan een vriendin dat we vandaag op katoenen onderbroekjes jacht zouden gaan. Zij (moeder van een driejarige dochter) keek mij meewarig aan en zei dat hier in V. geen kleine katoenen onderbroekjes te vinden zijn. Hoe doet men dat dan hier met kleine zindelijke dochtertjes? Die houden gewoon een luier aan, dragen kleine synthetische onderbroekjes of hebben vanuit het buitenland meegenomen katoenen onderbroekjes aan. De dochter van vriendin draagt zulke vanuit het buitenland meegenomen katoenen onderbroekjes. Ze had een flinke voorraad en was zo aardig ons een pakketje mee te geven. En daar zullen we het mee moeten doen voorlopig, want inderdaad, onze katoenen onderbroekjes jacht liep op niks uit. Zindelijk worden valt niet mee in V.

En zo hangt er nu aan de waslijn toch een rijtje kleine roze katoenen onderbroekjes. Klaar om vanaf morgen in gebruik te worden genomen. Kleine meisjes worden groot.
Mei 2012

woensdag 2 mei 2012

Iene-Miene rokje

Het was tijd voor een niveau boven het rechthoek-elastiek rokje. Het was tijd voor het IeneMiene kwart-rimpelrokje. Wat een genot, zo´n duidelijke beschrijving! Dat is andere koek dan een Burda of een Knippie. Het stofje kocht ik in de plaatselijke stoffenwinkel op Caribisch eiland B. Het rokje is keurig gevoerd. Alhoewel... Echt keurig wordt het toch allemaal niet met een zigzagsteekje... Een overlockmachien daarentegen... Ben ik niet toevallig binnenkort jarig? Als manlief vanavond thuiskomt toch maar eens een hint laten vallen..!


Het rokje is nog wat groot en lang voor dochterlief maar ze groeit er snel genoeg in. Op de foto met wangen vol koek, want zonder koek, geen foto. En leunend tegen de tafel, want een foto mooi recht van voren werd een foto met een hele boze blik. Het zij zo.