Ik staar naar de grijs-bruine homp deeg. Met mijn handen nog in de ovenwanten gestoken, voel ik de wanhoop opkomen. Dit gaat niet lukken. De aanmoedigingen van vele bloggende baksters ten spijt, gaat dat glutenvrije brood hier niet eetbaar uit de oven komen.
Na urenlang met vertaalapp verschillende supermarkten te hebben doorzocht, was ik uiteindelijk thuis gekomen met boekweitmeel en rijstmeel. Euforisch haast, dat ik ‘m dat had geflikt in het Russisch. Maar het recept ‘dat niet kan mislukken’, mislukte. De grijs-bruine homp deeg heeft een korstje maar lijkt van binnen op nat zand. Het ruikt bijzonder onaantrekkelijk. Ik denk aan de Nederlandse supermarkt waar een keur aan glutenvrije produkten wordt aangeboden, eenvoudig te herkennen en dagelijks aangevuld. Hier moet ik de ingrediënten bestuderen. In het Russisch. De vertaalapp maakt er een potje van en als ik mijn leesbril niet bij me heb, kan ik direct rechtsomkeer maken. De geneugten van het ouder worden.
Terwijl ik me afvraag hoe de glutenvrije afdeling er in het gemiddelde Afrikaanse winkeltje uit zal zien, gooi ik de deegklomp in de vuilnisbak. Over op plan B, want het kind moet de volgende dag hoe dan ook haar glutenvrije ontbijt, lunch en tussendoortje mee naar school. Rijstwafel, fruit, rijst met kip en groente en een bakje yoghurt. Dat vond ze gisteren lekker. Eergisteren ook. En de dag daarvoor. Morgen vindt ze het vast ook weer lekker.
Ik mag eigenlijk helemaal niet klagen. Het gaat goed met dochter. Maandenlang had ze te pas en te onpas vreselijke buikpijn. Er vloeiden tranen, ze liep te zwalken door de schoolgangen en viel flauw van de pijn. Kortom, er moest iets worden gedaan. Buikpijn bij kinderen is een lastige kwaal waar vaak geen oorzaak voor gevonden wordt, maar de dokter ging de uitdaging aan. Ze bleek ontstoken lymfeklieren in de maag te hebben en de helicobacter bacterie huist in haar, maar dat zou niet genoeg oorzaak voor de klachten zijn, aldus de dokter. We moesten het eliminatie dieet maar proberen. Drie weken lactosevrij en drie weken glutenvrij.
Dochter zag het helemaal zitten aangezien dit betekende dat er een briefje zou komen van de dokter voor de school. Vrijstelling van het verplichte kantinevoer. Zowel smaak als kwaliteit van het eten dat op school wordt geserveerd, is benedenmaats. Vet, ongezond en ongebalanceerd. Vol goede moed begonnen we aan de lactosevrije weken. Dat viel alles mee. Dochter knapte zienderogen op. Ze viel niet verder af, had weer eetlust en nog slechts sporadisch buikpijn.
Toen de glutenvrije weken aan de beurt waren, bleef het goed gaan met dochter. Drie maaltijden per dag verzinnen zonder de optie boterham was evenwel een uitdaging. Het geluk was echter aan mijn zijde. Nadat drie pogingen tot het bakken van glutenvrij brood jammerlijk waren mislukt en eindigden met een deeg homp in de vuilnisbak, vond ik aan het einde van de eerste week in een supermarkt met Duitse import een hoekje vol dieetprodukten. Glutenvrije pasta! Glutenvrije koekjes! Glutenvrij broodmix! Het leed was geleden. Op onze sloffen kwamen we de rest van de glutenvrije weken door.
Sinds een paar dagen eet dochter weer lactose en gluten. De buikpijn is niet teruggekomen. Over een week hebben we weer een afspraak bij de dokter, maar ik weet het al. Zo klaar als een klontje. Er is geen sprake van een lactose- of glutenintolerantie. Het kind kan gewoon niet tegen vet kantinevoer dat doorgekookt of drijvend in ondefinieerbare sauzen met overmatige hoeveelheden pasta aan de schoolgaande jeugd wordt opgedrongen. Wij zeggen niks. We doen alsof dochter’s dieet nog doorloopt. Er is vast niemand die in haar lunchdoos gluurt of gaat nakijken of het briefje van de dokter nog geldig is. Als dochter me ‘s ochtends een samenzweerderige blik toewerpt als ze haar rugzakje met ontbijt, lunch en tussendoortje omhangt en vervolgens huppelend aan haar schooldag begint, kan ik niet anders dan blij aan mijn eigen dag beginnen, dankbaar dat we voorlopig niet op dieet hoeven.
Mei 2018
