Op en top zomers

Dit ben ik, 4 jaar oud. Het jurkje komt uit Indonesie.

 

Dit is dochter, 3 jaar oud. Met hetzelfde jurkje aan.

 

 

Ik tekende het patroon van het halter-wikkeljurkje en maakte het voor een vriendinnetje dat binnenkort jarig is. Vriendinnetje koos zelf het stofje uit mijn stoffenkast: ik kocht het 2 jaar geleden op de Nederlandse markt. Dochter staat model.

 

 

 

 

 

 

 

 

Visje in het water

Een berichtje van ongebruikelijke orde. Een heel klein stukje film van dochter. Soms komt de ouderlijke trots gewoon je oren uit en moet dat even gedeeld worden. Aanschouw dochter, net een maand geleden 3 geworden, terwijl ze op zwemles voor de allereerste keer de vlinderslag oefent. Zonder bandjes, haken of andere hulpmiddelen. Het is dochter, en de vlinderslag.

Naar de dokter

Voor de derde keer zit ik in de wachtkamer te wachten op mijn beurt voor een echo die hier standaard samengaat met de mammografie. De eerste 2 keer moest ik na een paar uur onverrichter zake weer naar huis om de kinderen uit school te halen. “U bent om 10h00 uur aan de beurt” betekent “het is mogelijk dat u om 10h00 uur aan de beurt bent, het is evenwel waarschijnlijk dat u om 14h00 uur aan de beurt bent”. Bij de eerste afspraak met de kinderarts, 2 weken na onze aankomst in V. en nog geheel onbekend met het medisch systeem, zat ik 5 uur in de wachtkamer met zoon van 2,5 en dochter van 2 maanden. Honger, dorst, slaap, verveling, dan laat je na 5 uur niet meer rustig in je oren kijken. 

Ik zal straks wel rustig de echo ondergaan. Ik weet inmiddels dat ik weinig keuze heb: als ik de echo wil, moet ik wachten. Ook in het dure private ziekenhuis. Ik besloot 2 jaar geleden de publieke gezondheidszorg te proberen. Hoeveel ergerlijker kon het worden. Veel ergerlijker, bleek. Ik was weliswaar snel aan de beurt, maar werd naar huis gestuurd met wat pijnstillers en warme compressen voor een verrekte spier. Toen een week later bleek dat de verrekte spier in werkelijkheid gordelroos was, was er geen pilletje meer dat hielp en heb ik 2 maanden kruipend van de pijn voor huis en kinderen gezorgd. 

Als je hier ziek bent, ga je niet naar de huisarts die je vervolgens, indien nodig, doorstuurt naar de specialist. Hier bedenk je zelf wat er aan de hand zou kunnen zijn en vervolgens maak je direct een afspraak met de specialist. Eerst bel je op en word je op een lijst gezet voor een bepaalde dag. Op die dag moet je zo vroeg mogelijk - lees: 05h00 uur `s ochtends - langskomen (“nee mevrouw, dat kan niet telefonisch”) om je naam opnieuw op de lijst te zetten zodat je weet als hoeveelste je aan de beurt bent. Je maakt geen afspraak op een bepaalde tijd, maar een afspraak voor de ochtend of voor de middag en wie het eerst op de lijst komt, wie het eerst maalt. 

Weten als hoeveelste je aan de beurt bent, betekent echter geenszins weten hoe laat je aan de beurt bent. “De dokter begint om 14 uur” betekent “het is mogelijk dat de dokter om 14h00 uur begint. Het is evenwel waarschijnlijk dat de dokter niet om 14h00 uur begint”. En zo is het mij dus al meerdere malen overkomen dat de dokter om 14h00 uur zou beginnen, ik als vierde op de lijst stond en uiteindelijk om 01h30 aan de beurt was. Half 2 `s nachts. “Tja mevrouw, de dokter heeft erg veel patienten en werkt doorgaans tot 3 uur `s ochtends door. U zult gewoon moeten wachten.” Die afspraken liep ik mis. Om half 2 `s nachts slaap ik. 

Het laboratorium heeft ook een interessante werkwijze. Eerst trek je een nummertje. Vervolgens word je, na een gemiddelde wachttijd van anderhalf uur, naar het loket geroepen om te betalen. Vervolgens mag je weer gaan zitten en wacht je tenminste nog een half uur voor je nummer wederom op het scherm verschijnt en er daadwerkelijk bloedgeprikt wordt. En dat alles uiteraard op een lege maag. 

Inmiddels ken ik de kneepjes van het vak. Ik zorg dat ze me kennen en dat ze me aardig vinden. Zodat ik bij de gynaecoloog toch telefonisch op de lijst kan komen. Zodat de secretaresse van de kinderarts me opbelt 20 minuten voor we daadwerkelijk aan de beurt zijn en we gewoon thuis kunnen wachten. Zodat de endocrinoloog, die sinds kort als eerste arts afspraken op tijd maakt, me de felbegeerde eerste afspraak op de vroege ochtend geeft. Bij het laboratorium heb ik nog geen voet tussen de deur weten te krijgen, maar we hoeven er dan ook gelukkig maar zelden naartoe. En dat is ook de beste strategie gebleken: proberen zo min mogelijk naar de dokter te moeten. Tot nog toe lukt dat redelijk. We persen volop sinaasappels en duimen dat gezondheidsproblemen ons gespaard zullen blijven.
Mei 2013

De tas van Jo

Ik maakte de schoudertas van Jo Chapeau. Veel dank Jo, het is een leuk patroon!

 

De stof kocht ik lang geleden en ik herinner me niet meer waar.

Je wordt maar één keer 40

En daarom maakte ik voor mijzelf de Katie Boston bag van ithinksew in

één van mijn favoriete stofjes dat al tijden lag te wachten op de juiste bestemming. Dankzij Khadetjes bestemming gevonden.

 

 

 

 

 

Koekjes bakken

Zo stelde ik het me ongeveer voor. Mijn kindjes met een lief schortje om op een krukje aan het aanrecht. Mijn kindjes met blozende wangetjes, glimmende oogjes van genoegen, rustig luisterend naar mijn instructies die vervolgens in opperste concentratie met de tong uit de mond worden uitgevoerd. Gezellig muziekje op de achtergrond, genoeglijk kletsend en een half uurtje later zelfgebakken koekjes die we nog lauw met een vers glaasje melk al keuvelend aan de grote keukentafel verorberen. Zo stelde ik het me ongeveer voor toen ik nog kinderloos was. 

De lieve schortjes waren al in huis voor het eerste kind geboren was. De koekvormpjes ook. Toen kwamen de kinderen en begon het wachten tot ze groot genoeg zouden zijn om koekjes te kunnen bakken. Ik lees vaak over het genoegen van bakken met je kind(eren). En ik lees dan inderdaad over het idyllisch tafereel zoals ik het me ook ongeveer voorstelde. Zo gezellig. Zo leerzaam. Zo genoeglijk. Inmiddels bak ik ook wel eens koekjes met mijn kinderen. Ik zou graag zeggen dat het zo gezellig is, en zo leerzaam voor ze, zo genoeglijk. Maar koekjes bakken met mijn kinderen bleek helemaal niet zo te zijn als ik het me had voorgesteld.

De vraag “zullen we koekjes bakken” leidt niet alleen tot glimmende oogjes, maar ook tot een hoop enthousiast geschreeuw. Op vol volume. Gevolgd door een paar rondjes op volle snelheid door het huis, al schreeuwend. Joepie. Koekjes bakken. “Ik weet wat we nodig hebben!” En nog voor ik aan mijn instructies heb kunnen beginnen, wordt de koelkast opengegooid, handjes graaien naar de eieren, die net iets te hoog staan en dus op de grond kletteren. Gelukkig gaan er geen eieren in onze koekjes. Wel melk. “Ik pak de melk!” “Nee, ik pak de melk!” De melk klotst op de grond. De hond komt aangesneld en stapt middenin de melkplas, likt de boel op en loopt vervolgens met melkpoten naar het vloerkleed. Het meel dat even later door de hele keuken stuift, plakt aan de lebber-resten van de hond en koekt terstond muurvast. Als de één vindt dat de ander lang genoeg gekneed heeft, wordt de kom zonder pardon weggerukt en ontstaat er een gevecht met hele vieze deeghandjes. Kleren onder het deeg (die lieve schortjes bedekken uiteindelijk niet zo heel veel), rondvliegende deegstukjes, besmeurde haren. Het deeg in twee delen leidde tot eenzelfde effect aangezien continue moet worden gecheckt of de één niet meer heeft dan de ander. De weegschaal is geen betrouwbare check als je net drie bent. 

Als het deeg dan uiteindelijk klaar is, verhuist het hele gezelschap naar de grote keukentafel waar vormpjes worden uitgestoken. “Mam, ik moet echt meer bloem hebben, het plakt zo.” De extra bloem gaat regelrecht de mondjes in, “lekker!”, en daarmee ook onherroepelijk de haren in waar het vastplakt aan de deegstukjes. Deegrestjes verdwijnen eveneens in de mondjes en op de grond. Dan moet er onherroepelijk geplast worden en nemen kinderschoentjes de deegrestjes met bloem mee op een tocht door het huis. “O mam, kijk wat leuk, ik maak voetafdrukken!”

Als de koekjes eindelijk in de oven staan, gaan we opruimen. “Het is belangrijk dat kinderen leren dat er ook opgeruimd moet worden.” Met een veel te natte vaatdoek gaan ze vol goede bedoelingen de keukentafel te lijf. Deegstukjes worden zorgvuldig op de grond geveegd. En vertrapt. De beslagkom wordt met veel vingertjes leeggelikt en in de kast gezet. De koekvormpjes worden afgewassen met spons en veel, heel veel afwasmiddel. Het afwaswater klotst tegen de tegen het aanrecht leunende kinderbuikjes, bol van rauw koekjesdeeg, en loopt langs de kastjes op de grond. Waar het zich vermengt met de lebber-resten met bloem en verder reist door het huis via de poten van de hond die net weer even kwam kijken of er nog wat lekkers van de grond te eten viel. 

Als na 8 minuten oven de koekjes klaar zijn, zijn de kinderen innig tevreden naar de speelkamer verdwenen en bezie ik, uitgeput door de bovenmatige inspanning die ik heb geleverd in mijn poging glimlachend geduldig te blijven, de chaos. Die ik vervolgens in m`n eentje kan opruimen. Ruim een uur nadat we zijn begonnen met “koekjes bakken”, is de keuken weer op orde. De rest van het huis komt een andere keer wel weer. Het zit toch inmiddels allemaal goed vastgekoekt. Met blozende wangetjes en glimmende oogjes van genoegen zitten mijn kinderen aan de grote keukentafel te genieten van hun zelfgebakken koekjes. Met een bekertje melk. Dat als toegift natuurlijk uit onschuldig enthousiasme wordt omgegooid.
Mei 2013   

De boze wolf

Wederom heeft zoon een toneeluitvoering op school. Hij is dit keer de boze wolf. Ik presenteer: de boze wolf.

De lof komt niet mij, maar geheel Oxeyedaisey toe: bij haar kocht ik dit fantastische patroon. Het maken was eenvoudig maar zeer tijdrovend: in al het borduurwerk zijn wel een paar avondjes gaan zitten. Maar: de boze wolf mag er zijn!